Eνας ξεχωριστός πιανίστας, ο Ούγγρος Αντράς Σιφ, εμφανίστηκε στις 25 Ιανουαρίου στην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής με τη δική του ορχήστρα, την Καπέλα Αντρέα Μπάρκα. Πριν από αρκετά χρόνια ο Σιφ σχημάτισε το συγκεκριμένο σύνολο προκειμένου να παρουσιάζει στο Ζάλτσμπουργκ όλα τα κοντσέρτα για πιάνο του Μότσαρτ (1999-2005). Στην Αθήνα παρουσίασε δύο από αυτά, το 23ο και το 27ο, μαζί με τη δημοφιλέστατη Συμφωνία αρ. 40 σε σολ ελάσσονα.
Εκείνο για το οποίο ξεχωρίζει ο Σιφ πάνω απ’ όλα είναι η σπάνια ευγένεια με την οποία αποδίδει τη μουσική. Μια ευγένεια που προσδιορίζει τη διαμόρφωση των φράσεων και διαπερνά όλες τις διαθέσεις της μουσικής: είναι το ίδιο παρούσα στις λυρικές σελίδες όσο και στις έντονα δραματικές. Αυτό φάνηκε ήδη από τα πρώτα μέτρα του Κοντσέρτου αρ. 23, με το οποίο ξεκίνησε το πρόγραμμα. Ευγένεια και σπάνια κομψότητα στον σχηματισμό των φράσεων έδιναν ξεχωριστή διαφάνεια στη μουσική, χωρίς να την καθιστούν διακοσμητική ή αβαρή. Στο δεύτερο μέρος o Σιφ ανέδειξε τη μελαγχολία της νοσταλγικής μελωδίας που προσομοιάζει με άρια από όπερα του Μότσαρτ, αξιοποιώντας μοναδικά τις δυνατότητες του σύγχρονου οργάνου στο οποίο απέδιδε το έργο: έδειξε στην πράξη πόσες αποχρώσεις και πόσες διαβαθμίσεις δυναμικής μπορεί να βγάλει ένας ικανός και ευαίσθητος μουσικός από ένα όργανο στην ουσία κρουστό, όπως το πιάνο. Στο τρίτο μέρος του κοντσέρτου οι κατάλληλα επιλεγμένοι τονισμοί έδιναν μορφή και περιεχόμενο στη μουσική, ενώ θαύμαζε κανείς την ενότητα του πιάνου με το σύνολο: όλοι μαζί ανάσαιναν σαν ένα όργανο.
Η λεπτότητα στη διαμόρφωση των φράσεων δεν εμπόδισε τα έντονα δραματικά ξεσπάσματα της μουσικής.
Την εμπειρία του από το πιάνο, τη γνώση του στο συγκεκριμένο ρεπερτόριο και πάνω απ’ όλα τη μουσικότητά του μετέφερε ο Σιφ στην ερμηνεία της Συμφωνίας αρ. 40, αναλαμβάνοντας αποκλειστικά ρόλο αρχιμουσικού. Στο πρώτο μέρος η ταχύτητα βοηθούσε την κομψότητα, η οποία πάντως δεν εμπόδισε τα έντονα δραματικά ξεσπάσματα. Ηταν, όμως, ενδιαφέρον ότι ο Σιφ δεν επέτρεψε στις εντάσεις αυτές να αποκτήσουν τη βιαιότητα ή την αδρότητα των εκρήξεων που έμελλε να χαρακτηρίσουν τη μουσική τής αμέσως επόμενης περιόδου, στην οποία κυρίαρχη μορφή ήταν ο Μπετόβεν. Στα δύο μεσαία μέρη της Συμφωνίας έγινε ακόμη πιο φανερός ο διάλογος ανάμεσα σε παραγράφους σπάνιας λεπτότητας και άλλες με έντονα δραματικό χαρακτήρα, αυτή η διαρκής εναλλαγή ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, που είναι ουσιαστική, στον βαθμό που συμβάλλει στη δραματουργία της μουσικής.
Το επίσημο πρόγραμμα ολοκληρώθηκε με το 27ο Κοντσέρτο του Μότσαρτ. Η ερμηνεία του Σιφ στο εναρκτήριο μέρος επιβεβαίωσε επίσης ότι πρόκειται για μουσικό που δεν βιάζει τη μουσική, αλλά της επιτρέπει να ανασάνει και αφήνει στον ακροατή τον χώρο να ακούσει και να εισπράξει ό,τι αυτή έχει να δώσει. Οι διακριτικές διανθίσεις του πιανίστα, ειδικά στο δεύτερο μέρος, συνέβαλαν στη χάρη και την ελαφράδα της ερμηνείας. Είναι εξίσου ενδεικτικό της ποιότητας του καλλιτέχνη, ότι στις ζωηρές επευφημίες του κοινού δεν ανταποκρίθηκε μόνος, αλλά με το σύνολο της ορχήστρας, ερμηνεύοντας το πρώτο μέρος από το πέμπτο Βρανδεμβούργιο Κοντσέρτο του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ.