Yπήρξε ένα φωτεινό πνεύμα, ένας αγαπητός άνθρωπος, μια προσωπικότητα δοτική και διαρκώς εξελισσόμενη. Η απώλεια του Δημήτρη Φύσσα λίγες ημέρες πριν από την προγραμματισμένη για τις 5 Μαρτίου παρουσίαση του νέου βιβλίου του στο Free Thinking Zone με τίτλο «Ο Μέσκουλας αποσύρεται για να πεθάνει» (εκδ. Εστία), υπήρξε αναπάντεχη, αν και η υγεία του ήταν κλονισμένη. Ο αιφνίδιος θάνατος αυτού του ξεχωριστού συγγραφέα, δημοσιογράφου, ποιητή, ερευνητή, στα 68 του χρόνια, προκάλεσε θλίψη στον ευρύ κύκλο των ανθρώπων που τον γνώριζαν είτε από κοντά είτε μέσω του έργου του. Ο Δημήτρης Φύσσας ήταν ο «Μήτσος» για τους φίλους του, αλλά ταυτόχρονα ήταν μια σεβαστή πένα της ελληνικής πεζογραφίας, ένας άνθρωπος που πήγαινε βαθιά στην ερμηνεία της ζωής και του αστικού πολιτισμού σε όλες τις εκφάνσεις του.
Θα έλεγε κανείς πως ο Φύσσας άφησε το ισχυρό αποτύπωμα ενός ανθρώπου που είχε τη δύναμη και την επιθυμία της διαρκούς ανανέωσής του. Με ενεργή δράση στο φοιτητικό κίνημα στην πρώτη νεότητά του (σπούδασε φιλολογία), συνδεδεμένος με την Αριστερά, την οποία αργότερα αμφισβήτησε ως προς τη δογματική θέση της, ο Δημήτρης Φύσσας εξελίχθηκε ως ένα αυτόνομο και ελεύθερο πνεύμα. Το βιβλίο του «Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος» (εκδ. Εστία, 2011) είχε προκαλέσει αίσθηση, καθώς ήταν μια πολιτική παραβολή πάνω στην ιστορική πιθανότητα μιας «Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας Ελλάδας».
Καλλιεργώντας βαθιά σχέση με την αστική ιστορία, σε όλες τις συνδηλώσεις της, ο Δημήτρης Φύσσας, από το πατρικό μεσοπολεμικό σπίτι στην Κυπριάδου, ήταν όχι μόνο παρατηρητής του άστεως αλλά και ένας αέναος ιχνηλάτης της υλικής και άυλης κουλτούρας της Αθήνας. Τον έβλεπε κανείς με το ποδήλατό του. Η μορφή του ήταν μέρος της Αθήνας. Στο «Πανελλήνιον», το παλιό καφενείο της οδού Μαυρομιχάλη, είχε τη θέση του.
Ηταν πρωτοπόρος όταν είχε συντάξει τον άτλαντα των αθηναϊκών κινηματογράφων και η αγάπη του για τα θεάματα και τη λαϊκή ψυχαγωγία αποτυπωνόταν και σε ένα μέρος της πολύτιμης βιβλιοθήκης του με τα χιλιάδες βιβλία και περιοδικά των τελευταίων δεκαετιών, από τα οποία τμηματικά απελευθερωνόταν. Οι δίσκοι μουσικής γέμιζαν επίσης το πατρικό σπίτι. Ολα έπρεπε σταδιακά να φύγουν. Επιθυμούσε μια ζωή με όλο και λιγότερο βαρίδια, μια ζωή που θα μπορούσε να χαρεί. Επιζητούσε ηρεμία και αξιοπρέπεια.
Ηταν ένας άνθρωπος με πολλές ιδιότητες. Συγγραφέας πάνω απ’ όλα, αλλά και αρθρογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός (στον 9,84), ερευνητής, πλάνητας της ημιφωτισμένης ζωής των αθηναϊκών καφενείων και βιβλιοπωλείων. Εβρισκε ποίηση ακόμη και στην τραχύτητα και όχι μόνο στην προφανή ποιητικότητα μιας ορισμένης καθημερινότητας. Ηταν ένας «λαϊκός λόγιος» και ένας λόγιος της αστικής ζωής, της αφανούς και της πρόδηλης. Πρωτίστως, ήταν ένας ανένταχτος άνθρωπος, αυθεντικός. Η γνησιότητα τον χαρακτήριζε. Ολοι είχαν ένα καλό λόγο να πουν για τον Δημήτρη Φύσσα.
Ανάμεσα στα άλλα βιβλία του σταχυολογούμε: «Ο κηπουρός και ο καιροσκόπος», «Αυστηρώς Ακατάλληλον (προγράμματα αθηναϊκών κινηματογράφων σεξ), «Η Νιλουφέρ στα χρόνια της κρίσης», «Εμένα μου λες» (ποιήματα), «Ο αναγνώστης του Σαββατοκύριακου», «Αγύριστο κεφάλι», «Μουσείο λαογραφίας», «Αυτά και οι μετακομίσεις», «Τραγούδια της φυλακής».