Είναι τόσο απλό και ευανάγνωστο, όσο απλή είναι φαινομενικά η πράξη που απεικονίζει: ο αποχαιρετισμός δύο ανθρώπων στην αποβάθρα ενός τρένου. «Θα ξαναβρεθούμε», λέει εκείνος που βρίσκεται στο βαγόνι, «μα δεν πρόλαβα να σε χορτάσω», αποκρίνεται αυτός που μένει πίσω, ενώ τα χέρια τους αγγίζονται με ζεστασιά και αγάπη.
Το δρομολόγιο που θα τους χωρίσει βέβαια είναι το μοιραίο IC62, που στις 28 Φεβρουαρίου 2023 ξεκίνησε από την Αθήνα και τερματίστηκε στα Τέμπη, στο σιδηροδρομικό δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή 57 επιβατών. Γι’ αυτό και το σκίτσο που δημιούργησε ένα χρόνο μετά εκείνη τη νύχτα, αν και «επιτυχημένο», δεν προκαλεί ακριβώς ικανοποίηση στη δημιουργό του. «Είναι ανάμεικτα τα συναισθήματα», λέει στην «Κ» η εικονογράφος με το ψευδώνυμο Je m’en fous και συνεχίζει: «Παίρνει hype κάτι τόσο θλιβερό, και από τη μία με χαροποιεί, από την άλλη με στενοχωρεί. Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ».
Το σκίτσο, που διαδόθηκε χθες στα σόσιαλ μίντια, της βγήκε σχετικά αβίαστα. Δεν ήθελε εξάλλου κάτι μελοδραματικό, ούτε «χτυπητό», όπως ίσως ήταν μερικά σκίτσα της αμέσως μετά το δυστύχημα. «Ηθελα να έχει τιμή και σεβασμό, γι’ αυτούς που έφυγαν και γι’ αυτούς που έμειναν πίσω», λέει η 36χρονη εικονογράφος και εξηγεί: «Hθελα να δείξω την απώλεια από τις δύο πλευρές, του ανθρώπου που χάθηκε και του ανθρώπου που έμεινε και οι οποίοι άφησαν πίσω τους μια υπόσχεση. Στο σκίτσο την υπόσχεση τη δίνει εκείνος που φεύγει, ενώ αυτός που μένει δηλώνει ότι δεν χόρτασε. Γιατί δεν χορταίνεται ο άνθρωπός σου, δεν χορταίνεται η αγάπη».
Μέχρι σήμερα, αρκετά σκίτσα και σχέδια, σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα, αποτύπωσαν συναισθήματα και σκέψεις για τη σιδηροδρομική τραγωδία του περυσινού Φεβρουαρίου. Θυμίζουμε ενδεικτικά τη «σπασμένη» ελληνική σημαία των Beetroot Design, η οποία είχε τις λευκές λωρίδες της και τα άκρα του σταυρού της διαλυμένα, σαν βαγόνια έπειτα από μετωπική σύγκρουση. Στην εποχή των σόσιαλ μίντια, η επικαιρότητα γενικά έχει σχολιαστεί αρκετές φορές από τους σύγχρονους εικονογράφους, που ακολουθούν εξάλλου μια παλιά παράδοση.
Με σπουδές στη συντήρηση αρχαιοτήτων και έργων τέχνης, το πρόσωπο που βρίσκεται πίσω από τη Je m’en fous (η οποία θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία της) έχει πιάσει τη γραφίδα του και με άλλες αφορμές, όπως π.χ. σε γυναικοκτονίες ή στην υπόθεση θανάτου του χάσκι στην Αράχωβα. Εχει δει σχέδιά της τυπωμένα σε μπλουζάκια, σε πορείες – θα έλεγε κανείς ότι η εικόνα όχι μόνο διατηρεί τη δύναμή της, αλλά πλέον τη διαμοιράζει και γρηγορότερα. Η ίδια άλλωστε ανήκει, όπως μας λέει, σε μια γενιά που αισθάνεται διαχρονικά ότι οι ευθύνες επιρρίπτονται παντού και πουθενά και ότι η ίδια γλιτώνει από τύχη.
«Από τύχη δεν ήμαστε κι εμείς σε αυτό το τρένο, από τύχη δεν ήμαστε στο Μάτι», λέει και καταλήγει: «Αυτό που προσπαθώ να δείξω με τις εικόνες μου είναι ότι δεν χρειάζεται ένα γεγονός να αφορά εμάς ή τους δικούς μας για να αντιδράσουμε. Δικοί μας είναι και αυτοί, συνάνθρωποί μας. Οταν σχεδιάζω κάτι, δεν σκέφτομαι “τι τυχερή που είμαι, συνέβη στον δίπλα”, αλλά ότι πρέπει να σταθώ πλάι του και να αγωνιστώ μαζί του».