Τον Οσκαρ Γκίλια τον άκουσα για πρώτη φορά σε ένα ρεσιτάλ του στην αίθουσα συναυλιών του ωδείου Φίλιππος Νάκας. Ηταν Παρασκευή. Ηταν άλλο ένα ρεσιτάλ κιθάρας από τα πολλά και σπουδαία που διοργάνωνε ο τότε έφορος του τμήματος κιθάρας του ωδείου, Ευάγγελος Ασημακόπουλος. Σχεδόν κάθε Παρασκευή και ένας άλλος σπουδαίος κιθαριστής. Εκείνη η Παρασκευή, όμως, έμελλε να καθορίσει τη ζωή μου. Ημουν τότε 18 ετών, μαθητής της Ελενας Παπανδρέου. Αρκετά σίγουρος για τον εαυτό μου και για το παίξιμό μου. Πίστευα ότι ήξερα ήδη πολλά… Το ρεσιτάλ άρχισε και αμέσως διαισθάνθηκα πως κάτι ιδιαίτερο συνέβαινε. Το κοινό ήταν ασυνήθιστα ήσυχο. Λες και τα σώματά μας μας είχαν όλους εγκαταλείψει.
Το πιο εντυπωσιακό, όμως, ήταν η απόλυτη σιγή που επικρατούσε στην αίθουσα, αλλά και η διάρκειά της μετά το τέλος κάθε έργου, μέχρι τη στιγμή που κάποιος δειλά δειλά θα τολμούσε ένα αργό σε ρυθμό χειροκρότημα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το απορημένο βλέμμα όλων στο διάλειμμα πριν από την έναρξη του δευτέρου μέρους. Πιο έντονα, όμως, θυμάμαι το δικό μου τεράστιο ερωτηματικό. Προσπαθούσα να εξηγήσω με λόγια αυτό που άκουσα, αλλά μάταια. Μέσα σε λίγα λεπτά, όλα τα θαυμαστικά μου έγιναν αμέτρητα ερωτηματικά. Ηταν Παρασκευή 10 Μαΐου του 1996 κι εκείνο το ρεσιτάλ ήταν το πρώτο σπουδαίο μάθημα που έλαβα από τον Οσκαρ Γκίλια.
Υπήρξε μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης για όλους εμάς τους μαθητές του. Το πάθος, η αγάπη του για τη μουσική, η φαντασία, αλλά και η αφοσίωσή του στους νέους κιθαριστές ήταν αυτά που τον έκαναν τόσο σπουδαίο δάσκαλο. Ενα μάθημα με τον Γκίλια ήταν πολλές φορές αρκετό για να αλλάξει η μουσική αντίληψη κάποιου. Αυτός είναι και ο λόγος που τόσο πολλοί κιθαριστές από κάθε γωνιά του πλανήτη τον θεωρούν δάσκαλό τους. Ηταν ένας χείμαρρος μουσικότητας, που, για καλή μας τύχη, επέλεξε την κλασική κιθάρα για να διοχετεύσει το ιδιοφυές ταλέντο του. Ηταν απολύτως ξεκάθαρο μέσα μου από εκείνη την Παρασκευή πως έπρεπε να βρω τρόπο να σπουδάσω μαζί του. Επειτα από λίγους μήνες παρακολούθησα κάποια σεμινάριά του στην Ιταλία. Ηθελα να βρω τρόπο να τον ρωτήσω αν θα με δεχόταν ποτέ στην τάξη του στη μουσική ακαδημία της Βασιλείας. Τελικά, μου το πρότεινε ο ίδιος και το όνειρό μου αυτό ολοκληρώθηκε λίγο καιρό αργότερα με την υποτροφία που πήρα από το ίδρυμα Ωνάση.
Εμαθα δίπλα του πως τα πάντα γύρω μας, στην καθημερινότητά μας, μπορούν δυνητικά να μας εμπνεύσουν. Πως η μουσική, όπως και η ζωή μας, αποτελείται κυρίως από στιγμές έντασης και στιγμές εκτόνωσης. Η Ελενα Παπανδρέου με έκανε να ερωτευτώ τη μουσική. Ο Οσκαρ Γκίλια, όμως, με έμαθε πώς να αγαπάω τη μουσική. Δηλαδή, πώς να αναπτύσσω μια πιο συνειδητή σχέση μαζί της. Με δίδαξε πώς μπορώ να γίνω καλύτερος μουσικός την επόμενη ημέρα και όχι πώς να εντυπωσιάσω τη δεδομένη στιγμή. Αυτό ωστόσο που κυρίως έμαθα δίπλα του είναι ότι το ταλέντο αποτελείται από τρία στοιχεία: δουλειά, δουλειά και δουλειά! Και ότι η αγάπη είναι ο μόνος δρόμος.
* Ο κ. Παύλος Κανελλάκης είναι σολίστ κλασικής κιθάρας, λέκτωρ Κλασικής Κιθάρας στο Πανεπιστήμιο της Ιρλανδίας και διδάσκει στη μουσική σχολή Rohrdorferberg της Ελβετίας.