«Eπρεπε να το σηκώσετε το τηλέφωνο;» ρώτησε ευγενικά από σκηνής η πρωταγωνίστρια ενός έργου σε μεγάλο θέατρο της Αθήνας διακόπτοντας την παράσταση. Μια θεατής είχε μόλις απαντήσει στο κινητό, αδιαφορώντας για την παράσταση που είχε ξεκινήσει. «Μα, ήταν ο γιατρός», είπε εκείνη. Ιστορίες σαν και αυτή μπορούν να εξοργίσουν όχι μόνο τους συντελεστές μιας παράστασης, αλλά και τους φανατικούς θεατρόφιλους που παρακολουθούν με προσήλωση και δεν αντέχουν να ακούσουν ούτε ένα «κρατς» από τα πατατάκια και τα σνακ που έχουν αρχίσει να παρεισφρέουν σε ορισμένα θέατρα.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου στις 27 Μαρτίου, αποφασίσαμε να γνωρίσουμε αυτό το παθιασμένο κοινό που εξαντλεί σε χρόνο μηδέν τα εισιτήρια των παραστάσεων και κάνει τα αθηναϊκά θέατρα να ανακοινώνουν απανωτά sold out. Μιλήσαμε με 15 διαφορετικούς ανθρώπους και ξεχωρίσαμε τέσσερις λάτρεις του θεάτρου, που παρακολουθούν περισσότερες από 20 παραστάσεις ετησίως, για να δούμε τι είναι αυτό που προσελκύει ένα τόσο δυναμικό και, κατά πλειοψηφία γυναικείο, κοινό.
«Για τα έργα που θέλω να δω κλείνω ένα με δυο μήνες νωρίτερα, γιατί μετά την πανδημία εξαντλούνται γρήγορα τα εισιτήρια για τις καλές παραστάσεις», μας λέει η 43χρονη Ναταλία Πολύζου, η οποία θυμάται ακόμη τις παραστάσεις της Ξένιας Καλογεροπούλου που παρακολουθούσε ως παιδί στο θέατρο «Πόρτα» και ήταν η αφορμή να αγαπήσει το θέατρο. «Ως φοιτήτρια έβλεπα πολύ περισσότερες, λόγω του φθηνότερου εισιτηρίου, ενώ τώρα το θέατρο έγινε ακριβό σπορ. Οι διαδικτυακές πλατφόρμες κρατάνε προμήθεια και δεν υπάρχει και η λαϊκή απογευματινή πλέον», μας λέει και συμπληρώνει ότι γι’ αυτό τον λόγο στην αρχή της σεζόν φροντίζει να κλείνει πολλά εισιτήρια στις προσφορές early bird. Ενα κοινό χαρακτηριστικών των θεατρόφιλων με τους οποίους μιλήσαμε, άνδρες και γυναίκες, είναι το πάθος με το οποίο μιλούν για τις παραστάσεις που τους έχουν μείνει αξέχαστες, αλλά και το ότι δύσκολα θα φύγουν από μια παράσταση που δεν τους άρεσε.
Βλέπουν πάνω από 20 παραστάσεις ετησίως, κλείνουν εισιτήρια μήνες πριν από την πρεμιέρα, ενώ δεν φεύγουν ακόμη και αν δεν τους αρέσει το έργο.
Η 30χρονη Λυδία Κουρούβανη πήγαινε θέατρο από μικρή με τη μητέρα της, συνήθεια που, όπως αναφέρει, έγινε πιο συχνή ειδικά μετά τα Χριστούγεννα του 2015, όταν βγήκε συγκλονισμένη από την παράσταση «Εγκλημα και τιμωρία» του Εθνικού Θεάτρου, με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Νιάρρο. «Από τότε, κάθε φορά που επέστρεφα στην Ελλάδα από τις σπουδές μου στο εξωτερικό, ήθελα να πηγαίνω θέατρο κι όταν γύρισα μόνιμα, πήγαινα ακόμη πιο συχνά». Εχοντας μεγαλώσει στη Δράμα, σε μια πόλη χωρίς θέατρο, η 44χρονη Δώρα Κουντουρά αγάπησε το θέατρο στα φοιτητικά της χρόνια χάρη στον Νικηφόρο Παπανδρέου, καθηγητή Θεατρολογίας στο ΑΠΘ. Θυμάται, ωστόσο, την πρώτη παράσταση που είδε ένα καλοκαίρι στη Θάσο, όταν ήταν ακόμη παιδί. Ηταν ο «Ερωτόκριτος» του Σπύρου Ευαγγελάτου. «Μου είχε πει η μαμά μου την υπόθεση. Μπορεί να καταλάβαινα λίγα, αλλά την ατμόσφαιρα την είχα πιάσει, άρα η παράσταση ήταν καλή». Σήμερα, ως εκπαιδευτικός, έχει αγαπήσει το θέατρο περισσότερο, αλλά για να κλείσει εγκαίρως εισιτήρια βασίζεται σε μια καλή της φίλη. «Αν δεν ήταν εκείνη, θα μου ήταν πολύ δύσκολη η διαδικασία, γιατί, ειδικά με τις παραστάσεις, λειτουργεί πολύ το από στόμα σε στόμα, το οποίο στη συνέχεια γίνεται viral και στα κοινωνικά δίκτυα. Αυτό, βέβαια, συχνά σημαίνει ότι άνθρωποι που δεν τους ενδιαφέρει μια παράσταση πηγαίνουν επειδή έχει συζητηθεί πολύ».
Η Κατερίνα Παππά, 41 ετών, κλείνει εισιτήρια σχεδόν με το που θα ανοίξει η προπώληση, πηγαίνει συχνά μόνη της στο θέατρο, ενώ έχει ένα τετράδιο όπου σημειώνει λίγες φράσεις για τις παραστάσεις που βλέπει ώστε να τις θυμάται. Μία από τις πρώτες παραστάσεις που είχε παρακολουθήσει είναι η «Κατσαρίδα» του Βασίλη Μαυρογεωργίου (2005), ενώ αξέχαστες παραμένουν για εκείνη η «Γκόλφω» του Νίκου Καραθάνου (2013), αλλά και το πιο πρόσφατο «Goodbye Lindita» του Μάριο Μπανούσι. «Βγήκα από το θέατρο κι έκλαιγα στην Πανεπιστημίου, αλλά ήταν δάκρυα λύτρωσης», λέει και συμπληρώνει πως γι’ αυτό της αρέσει το θέατρο. «Είναι μοναδικό αυτό που σε κάνει να νιώθεις. Είναι μια συνθήκη που ξέρω ότι θα μου δώσει πολλά μέσα σε δύο ώρες, όπως ένα βιβλίο».
Εργα κοινωνικού προβληματισμού αναζητά η Λυδία Κουρούβανη, μια και για εκείνη το θέατρο είναι μια εμπειρία που ερεθίζει τη σκέψη. «Διευρύνω την κρίση και τη στάση μου απέναντι σε κοινωνικά θέματα, παρατηρώ συμπεριφορές μέσα από τους ρόλους που υποδύονται οι ηθοποιοί», εξηγεί και συμπληρώνει πως θεωρεί σημαντικό να βλέπει παραστάσεις με φίλους, «γιατί όταν μετά την παράσταση ανταλλάσσεις απόψεις, η εμπειρία είναι πολύ διαφορετική». Δεν είναι λίγες οι φορές όπου οι φιλίες που γεννιούνται στα θέατρα οδηγούν σε ερωτικές σχέσεις. Η κ. Πολύζου θυμάται πως το πρώτο ραντεβού με τον θεατρόφιλο σύντροφό της έγινε σε μια θεατρική παράσταση ύστερα από δική του πρόταση – κίνηση ματ από ό,τι φαίνεται διότι «αυτό ήταν κάτι που με κέρδισε». Αντίστοιχα, η κ. Κουντουρά μας λέει ότι μια ανάρτησή της για μια παράσταση την έφερε κοντά σε έναν από τους ηθοποιούς και ερωτεύτηκαν. «Δεν μακροημέρευσε αυτός ο έρωτας, κάπως απομαγεύτηκε στην πορεία. Είναι και αυτό όμως μια απόδειξη ότι το θέατρο έχει κάτι μαγικό», μας λέει πριν την αφήσουμε για να κλείσει το επόμενο εισιτήριό της.