Η Λίνα Βαλετοπούλου γεννήθηκε στον Βόλο και ζει στη Λάρισα. Σπούδασε κλασική φιλολογία, πήρε μεταπτυχιακό στη δημιουργική γραφή και είναι διπλωματούχος σολίστ πιάνου. Εργάστηκε στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση ως καθηγήτρια μουσικής. Το 2017 συνέστησε την ομάδα δημιουργικής γραφής «Οι παρέες γράφουν». Διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί σε συλλογικές εκδόσεις και σε διαδικτυακούς τόπους. Η συγγραφέας βραβεύθηκε στον 4ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Διηγήματος «Λόγω τέχνης» το 2013, προς τιμήν του Καβάφη. Βιβλία της το «Ζωές σε αναδίπλωση» (Γαβριηλίδης, 2014), η νουβέλα «Μισή όρθια, μισή χαλάσματα» (Γαβριηλίδης, 2018) και ακολουθεί το νέο της μυθιστόρημα «Κλουαζονέ» (Βακχικόν, 2024).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τα «Αιχμηρά αντικείμενα» της Τζίλιαν Φλιν και το βιβλίο «Οι φόνοι της οδού Μοργκ» του Εντγκαρ Αλαν Πόε.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Οτι τα καλύτερα βιβλία είναι εκείνα που μας λένε αυτά που ήδη ξέρουμε, συμφωνώντας πλήρως με τον Οργουελ.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Αν θεωρούνται τα βιβλία της Αγκαθα Κρίστι κλασικά, το «Σίκαλη στην τσέπη».
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Ιδανική για μένα θεωρείται η οποιαδήποτε στιγμή επιθυμώ να διαβάσω και θα βρω τον τρόπο να το κάνω.
Υπάρχουν βιβλία για τα οποία να νιώθετε ενοχές που σας άρεσαν;
Τα βιβλία που διαβάζω είναι επιλογές καθαρά δικές μου και αν μου άρεσαν εννοείται ότι δεν είχα ενοχές γι’ αυτό.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Να βρίσκω την αλήθεια του συγγραφέα.
Ποιο είναι το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσετε;
Κάτι που θα έχει σχέση με το λογοτεχνικό είδος, το ύφος και την ατμόσφαιρα του δικού μου επόμενου βιβλίου που θα γράψω.
Γιατί επιλέξατε τον τίτλο «Κλουαζονέ»; Πώς συνδέεται με την ιστορία σας;
Tο βάζο κλουαζονέ αποτελεί το έναυσμα της επιστροφής της ηρωίδας στο παρελθόν, τότε που ανάλογα αντικείμενα διακοσμούσαν το σαλόνι του σπιτιού της.
Ποια είναι η ιστορία σας και ποια βιώματά της περιγράφονται;
Η Χάρις με τον φόβο του θανάτου να την κυκλώνει επισκέπτεται ένα αποτεφρωτήριο. Στη θέα των βάζων – τεφροδόχων γυρίζει πίσω στον χρόνο, στα εφηβικά της χρόνια, σαν ένα σημείο αναφοράς στην ασφάλεια, στην αγάπη των γονιών της, στους παιδικούς έρωτες, στην εποχή της αθωότητάς της. Κατασκευάζει ένα προστατευτικό περιβάλλον –τύπου κλουαζονέ– για να αντιμετωπίσει τα θέματα που την ταλανίζουν. Οταν συνέρχεται, δεν φοβάται πλέον την πραγματικότητα και αισθάνεται πιο δυνατή.