Η πρώτη παραγωγή στην ιστορία της ΕΛΣ της όπερας του Ρίχαρντ Βάγκνερ, «Η Βαλκυρία», ήταν αναμφισβήτητα μεγάλη επιτυχία. Ο Γερμανός μαέστρος Ρόλαντ Κλούτιχ κατάφερε να εμπνεύσει την ορχήστρα, η οποία ανταποκρίθηκε επάξια στο βαγκνεριανό στυλ, όσον αφορά και τον όγκο και τις δυναμικές διακυμάνσεις, στις οποίες ανταποκρίθηκε με ευαισθησία. Οσον αφορά τις φωνές, η διανομή των τρομερά απαιτητικών ρόλων ήταν από τις πιο επιτυχημένες της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ. Εξαιρετικός ο Πέτρος Μαγουλάς ως Χούντινγκ –ακόμη πιο κτηνώδης απ’ ό,τι συνήθως σε αυτή τη σκηνοθεσία– τον οποίο απέδωσε με εντυπωσιακό φωνητικό όγκο και στα πιο σκούρα ηχοχρώματα της γκάμας του, ενώ η εξαιρετική δραματική του ερμηνεία μας προκάλεσε ρίγη τρόμου.
Η Βρετανίδα σοπράνο Αλισον Οουκς ως Ζιγκλίντε, διαθέτει ωραία λυρικοδραματική φωνή και ήταν δραματικά πειστική στις σκηνές με τον Χούντινγκ και στη Δεύτερη Πράξη. Στο υπέροχο, εκτεταμένο ερωτικό ντουέτο με τον Ζίγκμουντ στο φινάλε της Πρώτης Πράξης ξεδίπλωσε όλο το εύρος της φωνής της και τραγούδησε με ποικιλία ηχοχρωμάτων και χωρίς ίχνος τρέμουλου. Ως Ζίγκμουντ, ο παγκοσμίως διακεκριμένος Γερμανός «Heldentenor» (ηρωικός τενόρος, όρος που αφορά αποκλειστικά το βαγκνεριανό ρεπερτόριο), Στέφαν Φίνκε, ενθουσίασε με τον τρόπο που ανταποκρίθηκε στις φωνητικές απαιτήσεις του ρόλου, ξεδιπλώνοντας τις απίστευτα μακριές και δύσκολες φράσεις φαινομενικά αβίαστα, με φωνητικό τίμπρο ευχάριστο ακόμη και στις πιο δυναμικά ακραίες φράσεις.
Συγκλονιστική η Βρουνχίλδη της Βρετανίδας δραματικής σοπράνο Κάθριν Φόστερ. Λόγω της μεγάλης διάρκειάς του, ο ρόλος απαιτεί τεράστια φωνητική αλλά και σωματική αντοχή και το ερμηνευτικό σύνολο της Φόστερ ήταν τέλειο. Ογκος, ένταση, εξαιρετικό φραζέτζιο χωρίς ίχνος τρέμουλου στις μακριές, ψηλές φράσεις, απόλυτος έλεγχος και ευαισθησία όσον αφορά τις δυναμικές ενδείξεις αλλά και δραματικά απόλυτα πειστική. Εντυπωσιακή, φωνητικά και σκηνικά, η Φρίκα της Ρωσίδας μέτζο σοπράνο Μαρίνας Προυντέσκαγια. Το παίξιμό της άξιο να πτοήσει ακόμη και τον πιο αποφασισμένο Βόταν, το χρώμα της φωνής της βελούδινο και αισθησιακό, η τεχνική της άπταιστη και η ωραία της εμφάνιση συμπληρώνει το οπλοστάσιο μιας καλλιτέχνιδος που επιθυμούμε να δούμε ξανά σε πολλούς ρόλους.
Ο Βόταν του Φινλανδού μπάσο βαρύτονου Τόμι Χάκαλα, ρόλος-κλειδί σε όλες τις όπερες της Τετραλογίας, ήταν ο μόνος που δεν ικανοποίησε ολοκληρωτικά. Από φωνητικής απόψεως, αν και θα επιθυμούσαμε λίγο μεγαλύτερο όγκο, ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις του ρόλου. Ομως από δραματικής πλευράς η παρουσία του δεν ήταν αρκετά επιβλητική. Ο Βόταν πρέπει να δεσπόζει στη σκηνή με αβίαστη μεγαλοπρέπεια – πόσο μάλλον σ’ αυτή την παραγωγή που ήταν παρών από την αρχή. Ικανοποιητικοί και οι μικρότεροι ρόλοι – ιδίως η Νεφέλη Κωτσέλη ως Βαλτράουτε και οι υπόλοιπες Βαλκυρίες: Κατερίνα Σαντμάγιερ, Βιολέτα Λούστα, Ταξιαρχούλα Κανάτη, Δήμητρα Καλαϊτζή-Τηλικίδου, Φωτεινή Αθανασάκη, Αννα Τσελίκα και Χρυσάνθη Σπιτάδη.
Η παραγωγή του σκηνοθέτη Τζον Φούλτζεϊμς είχε οπτικά δυνατές στιγμές, με μια κεντρική Σκάλα που δέσποζε στο κέντρο, εντυπωσιακά φωτισμένη, η οποία περιφερόταν κυκλικά (σκηνικά του Ντέιβιντ Αλεν) αλλά κοστούμια μάλλον βαρετά (Τομ Σκατ). Από δραματικής πλευράς, το πρωτότυπο σκεπτικό να στήσει την πλοκή στον μιντιακό κόσμο του σήμερα, όπου εστιάζει η πραγματική εξουσία, ήταν ενδιαφέρον αλλά όχι άμεσα κατανοητό για το κοινό. Και ενώ οι σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων ήταν καλά σκηνοθετημένες, έλειπε η μαγεία από το εκστατικό φινάλε με τον Ζίγκμουντ και τη Ζιγκλίντε στην Πρώτη Πράξη – τη φράση στην οποία ο Βάγκνερ περιγράφει την άνοιξη να εισβάλλει στον χώρο και μέσα τους.