Η Μαρίκα Συμεωνίδου γεννήθηκε στον Πειραιά και είναι πτυχιούχος του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Πατρών. Εχει γράψει τα βιβλία «Ζωή», «Με τα μάτια των άλλων», «Παράξενη εξήγηση 22» (εκδ. Γαβριηλίδης), «Πλάνη 18» (εκδ. Μανδραγόρας), «Ξέρεις πού οδηγεί» (ΑΩ εκδόσεις). Η πρόσφατη ποιητική συλλογή της, «Βεντέμα», κυκλοφορεί από τις ΑΩ εκδόσεις.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
«Η ζωή εδώ και τώρα» – Βισου-άβα Σιμπόρσκα (μτφρ. Μπεάτα Ζούλκιεβιτς, εκδ. Καστανιώτη) και «Ποιήματα και πεζά» – Στέφαν Γκεόργκε (εισαγωγή – μετάφραση – σχόλια: Γιώργος Βαρθαλίτης, εκδ. Gutenberg).
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Να αλλάζω την ιεραρχία των τιθέμενων ζητημάτων και να εμπλουτίζω κάθε φορά την παρατήρηση των καθημερινών συμβάντων αναζητώντας γι’ αυτά καινούργια συμφραζόμενα.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Εάν θεωρήσω τον Τζόρτζιο Αγκάμπεν κλασικό, διάβασα πρόσφατα για πρώτη φορά την «Κατάσταση εξαίρεσης» (μτφρ. Μαρία Οικονομίδου, εκδ. Πατάκη) και μου άρεσε.
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Η αναγνωστική συνθήκη χωρίς όρια, αυτή για μένα είναι απόλαυση. Οταν ήμουν φοιτήτρια χανόμουν στα αναγνωστήρια των βιβλιοθηκών, μεγαλώνοντας –και λόγω του επαγγέλματός μου– το να διαβάζω βιβλία εξωσχολικά με τους μαθητές μου είναι υπέροχο, αν και η ανάγνωση είναι μια μοναχική διαδικασία, που η ιδανική είναι κάτω από τον κέδρο μου στην Αίγινα με τον ήχο των τζιτζικιών.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Με συγκινεί όποιο βιβλίο με διαβάζει, δηλαδή όποιο είναι Μαρίκα. Μου αρέσουν τα βιβλία με κινηματογραφικό χαρακτήρα και δημιουργία πολλών οικείων εικόνων που έχουν σφιχτή και χορταστική γραφή στην πεζογραφία με ιστορικά στοιχεία και ψυχογράφηση των ηρώων. Στην ποίηση το αντίθετο, όσο πιο ελλειπτικό είναι το ποίημα τόσο πιο πολύ με συγκινεί.
Ποιο είναι το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσετε;
«Μεταφράσεις» του Ζήσιμου Λορεντζάτου (εκδ. Ικαρος).
Γιατί επιλέξατε τον τίτλο «Βεντέμα»; Ποια η ιστορία του;
Βεντέμα σημαίνει σοδειά. Στη διάρκεια της πανδημίας υπήρξε αρκετή σοδειά ποιητική – μια συγκομιδή στις συστοιχίες στίχων, λέξεων, αναμνήσεων, συναισθημάτων.
Υπάρχει κάποιος συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα ποιήματα; Ποιος είναι αυτός και πώς λειτουργεί αφηγηματικά;
Είναι ποιήματα εγκλεισμού και συγχρόνως ελευθερίας. Γιατί η ποίηση είναι ανάσα, είναι ελευθερία. Η ελιά, η ακτίνα του ήλιου, το ταξίδι είναι ο συνδετικός κρίκος, είναι το δικό μου ζητούμενο, είναι ζωή.