Συμβαίνουν και αυτά: κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή η Καρίνα Κανελλάκις, διάσημη Αμερικανίδα αρχιμουσικός με ελληνικές και ρωσικές ρίζες, ακύρωσε την πολυαναμενόμενη πρώτη εμφάνισή της στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου. Η αθηναϊκή συναυλία στις 23 Φεβρουαρίου θα ήταν ο πρώτος σταθμός μιας μικρής περιοδείας, η οποία περιλάμβανε το Μόναχο και κατέληγε στη Βιέννη. Δύο μέρες νωρίτερα στο Λονδίνο, η Κανελλάκις είχε διευθύνει την ίδια ορχήστρα στα δύο συμφωνικά έργα που θα παρουσιάζονταν σε Αθήνα και Βιέννη, δηλαδή το πρελούδιο από την όπερα «Υπόθεση Χοβάνστσι» του Μούσοργκσκι και την τέταρτη Συμφωνία του Μπραμς. Το τρίτο έργο κάθε βραδιάς, ένα κοντσέρτο, διέφερε από πόλη σε πόλη. Σε Αθήνα και Βιέννη είχε προγραμματιστεί το πρώτο Κοντσέρτο για βιολί του Σοστακόβιτς με σολίστ τον Γερμανό βιολονίστα Κρίστιαν Τέτσλαφ. Αντίστοιχα, στο Λονδίνο είχε ακουστεί το πρώτο Κοντσέρτο για τσέλο του ίδιου συνθέτη.
Στην πράξη, η ακύρωση της τελευταίας στιγμής φάνηκε ότι είχε μικρές επιπτώσεις. Η εξαιρετική προετοιμασία της ορχήστρας, η ποιότητα και η εμπειρία των μουσικών της σε συνδυασμό με τα γρήγορα ανακλαστικά της διοίκησης του Μεγάρου έσωσαν τη βραδιά. Ετσι, στο πρώτο μέρος της συναυλίας το πρελούδιο από την όπερα του Μούσοργκσκι παραλείφθηκε, ενώ ο Τέτσλαφ ερμήνευσε χωρίς μαέστρο το Κοντσέρτο του Σοστακόβιτς, δίνοντας στους μουσικούς μονάχα τις απολύτως απαραίτητες πληροφορίες, κυρίως στην αρχή καθενός από τα μέρη του έργου. Ηταν αρκετό προκειμένου το σύνολο να τον παρακολουθήσει σχεδόν χωρίς κανένα πρόβλημα σε αυτό το εκτενές και σύνθετο έργο, όχι απλώς διεκπεραιώνοντας, αλλά στηρίζοντας τη δική του εξαιρετική ερμηνεία.
Ο Τέτσλαφ δεν έπαιζε μονάχα νότες, αλλά έδινε έκφραση σε κάθε φράση αυτής της γεμάτης βαθύ συναίσθημα μουσικής. Χάρη στη δεξιοτεχνία του το δεύτερο και το τέταρτο μέρος δεν ήχησαν μονάχα ζωηρά και σβέλτα, αλλά είχαν κάτι το πραγματικά δαιμονικό στην έκφρασή τους. Κορυφαία στιγμή υπήρξε η ερμηνεία του στην «πασακάλια», το αργό τρίτο μέρος του κοντσέρτου, για το οποίο βρήκε πλήθος από χαμηλόφωνες αποχρώσεις, δίνοντας παλμό και πλαστικότητα στις φράσεις.
Στο δεύτερο μέρος της βραδιάς ακούστηκε η τέταρτη Συμφωνία του Μπραμς, όπως είχε προγραμματιστεί. Το Μέγαρο κάλεσε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή τον Διονύση Γραμμένο να συνεργαστεί με την έμπειρη ορχήστρα προκειμένου αυτή να αποδώσει ένα έργο και μια ερμηνεία που είχε προετοιμάσει και ήδη παρουσιάσει στο Λονδίνο δύο μέρες νωρίτερα. Εύλογα, η ερμηνεία δεν μπορεί να πιστωθεί στον Ελληνα αρχιμουσικό. Του πιστώνεται όμως η ετοιμότητα και η ικανότητα να (καθ)οδηγήσει με επιτυχία την ορχήστρα σε ένα έργο ερμηνευτικά απαιτητικό. Από κει και πέρα, μπορούσε κανείς να απολαύσει τον εξαιρετικό ήχο των εγχόρδων, ιδιαίτερα των τσέλων της ορχήστρας και τον τρόπο με τον οποίο «τραγουδούσαν» τη μουσική, ειδικά στην αρχή του τέταρτου μέρους. Εξοχα ήταν επίσης τα κόρνα και τα τρομπόνια, αλλά και μεμονωμένοι μουσικοί, όπως ενδεικτικά η Τζούλιετ Μπάουζορ (φλάουτο) και ο Τζόναθαν Ντέιβις (φαγκότο).