Ακατανόητα μεγάλη σε διάρκεια ήταν η συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών που διηύθυνε ο Κορνήλιος Μιχαηλίδης την 1η Μαρτίου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης». Δύο κοντσέρτα και δύο συμφωνικά έργα που δεν σχετίζονταν μεταξύ τους ούτε χρονολογικά ούτε αισθητικά και τα οποία δεν έρχονταν μεταξύ τους σε διάλογο, στοιβάχτηκαν σε ένα πρόγραμμα που ξεπέρασε τις δυόμισι ώρες. Τα διακόσια χρόνια από τη γέννηση του Γάλλου συνθέτη Εντουάρ Λαλό, στα οποία κατά το πρόγραμμα ήταν αφιερωμένη η συναυλία, τιμήθηκαν με ένα και μόνο έργο, τη δική του «Ισπανική συμφωνία για βιολί και ορχήστρα». Σολίστ ήταν η Δανάη Παπαματθαίου-Μάτσκε. Προηγήθηκε το «Αναπάντητο ερώτημα» του Αμερικανού Τσαρλς Αϊβς και ακολούθησαν η «Εξαϋλωμένη νύχτα» του Αυστριακού Αρνολντ Σένμπεργκ και η «Γαλάζια ραψωδία» του Αμερικανού Τζορτζ Γκέρσουιν με σολίστ τον Χάρη Δημαρά.
Στα θετικά της βραδιάς προσμετρούνται οι σολίστες. Η Δανάη Παπαματθαίου-Μάτσκε έπαιξε με σιγουριά και αυτοπεποίθηση το έργο του Λαλό, που γράφηκε για έναν από τους διασημότερους δεξιοτέχνες βιολονίστες του 19ου αιώνα, τον Ισπανό Πάμπλο ντε Σαρασάτε. Εκτός από δεξιοτεχνία και εκφραστικότητα, η συγκεκριμένη σύνθεση απαιτεί επίσης αντοχές, καθώς το βιολί στην ουσία δεν σταματά να παίζει ούτε στιγμή, παρουσιάζοντας αλλά και αναπτύσσοντας τα διάφορα μουσικά θέματα. Μετά τα εκφραστικά μεσαία μέρη, η Δανάη Παπαματθαίου-Μάτσκε φάνηκε να έχει ακόμη αρκετές δυνάμεις για το εξωστρεφές δεξιοτεχνικό τελικό. Το «ισπανικό» στοιχείο, ιδιαίτερα της μόδας κατά την εποχή που γράφηκε το έργο, προβλήθηκε «τόσο όσο», χωρίς η βιολονίστρια να καταλήξει στη γραφικότητα. Σε όλα αυτά η Παπαματθαίου-Μάτσκε στηρίχτηκε μονάχα οριακά από την ορχήστρα, η οποία παρέμεινε σε δεύτερο πλάνο, αρκούμενη στην πλαισίωσή της με τα απολύτως απαραίτητα.
Αντίστοιχα, στη δημοφιλέστατη «Γαλάζια ραψωδία» του Γκέρσουιν, παρότι ο κλαρινετίστας της Κρατικής Κώστας Τζέκος φάνηκε από τα πρώτα μέτρα έτοιμος να ξεσηκώσει την αίθουσα και ο πιανίστας Χάρης Δημαράς διέθετε τη δεξιοτεχνία και κυρίως την πλαστικότητα που απαιτεί η γραφή, η ορχήστρα παρέμενε αγκυλωμένη σε σχολαστικό μέτρημα, αλλά κυρίως σε έναν καθωσπρεπισμό που είναι ξένος προς τη συγκεκριμένη μουσική.
Είναι ξένος, όμως, και προς την αισθησιακή και γεμάτη πάθος γραφή της «Εξαϋλωμένης νύχτας» του Σένμπεργκ, ενός από τα πλέον εμβληματικά και σημαντικά έργα του συνθέτη, πριν αυτός στραφεί στην ατονικότητα. Αποκλειστικά για έγχορδα, η σύνθεση αυτή προφανώς απαιτεί ιδιαίτερα καλλιεργημένο, ομοιογενή και ελεγχόμενο ήχο από τη μεγαλύτερη ομάδα της συμφωνικής ορχήστρας. Ως προς αυτό, βιόλες και τσέλα εξέπληξαν θετικά, ενώ λιγότερο πειστικά παρέμειναν τα βιολιά της Κρατικής με λαμπερή εξαίρεση τη Κατερίνα Χατζηνικολάου, τη θαυμάσια νέα εξάρχουσα της ορχήστρας.
Η συγκρατημένη και προσεκτική προσέγγιση του Μιχαηλίδη ταίριαξε καλύτερα στη στατική, χαμηλόφωνη και υποβλητική σύνθεση του Τσαρλς Αϊβς. Εξαιρετική ήταν επίσης η συνεισφορά του Γιάννη Καραμπέτσου (τρομπέτα), όπως και των ξύλινων πνευστών, που ακούγονταν από το παρασκήνιο.