Στην ολοένα και πιο μπερδεμένη παλαιστινο-ισραηλινή σύγκρουση, οι διαμαρτυρίες που ξεσπούν στις πανεπιστημιουπόλεις των ΗΠΑ δεν διαφωτίζουν ιδιαίτερα την κατάσταση. Αντίθετα, όμως, μαρτυρούν περαιτέρω την έκταση με την οποία αυτή η φαινομενικά απομακρυσμένη περιφερειακή σύγκρουση εισχωρεί σε διάφορες πτυχές της αμερικανικής πολιτισμικής και πολιτικής σκηνής. Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος για τις διαμαρτυρίες αυτές, παρόλο που υποστηρίζω σθεναρά το δικαίωμα και την ανάγκη των φοιτητών να εκφράζουν συλλογικά τις απόψεις τους για θέματα που τους απασχολούν έντονα. Στην καλύτερη περίπτωση, βοηθούν να διατηρηθεί ένα θέμα ζωντανό – στη χειρότερη, περιπλέκουν τα πράγματα χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι το Ισραήλ υπέστη μια βάναυση και εγκληματική και δολοφονική επίθεση κατά των πολιτών και του δημόσιου βίου του· και το Ισραήλ τώρα εξαπολύει βάναυση και εγκληματική και δολοφονική επίθεση κατά της Παλαιστίνης και των Παλαιστινίων, η πλειονότητα των οποίων δεν είναι μέλη της Χαμάς και δεν έχουν διαπράξει τίποτα μεμπτό. Η αντιμετώπιση και αποκατάσταση αυτών των δεινών θα ξεκινήσει μόνο με την άμεση επίτευξη της ειρήνης και τη λύση των δύο κρατών.
«Οχι» στον κυνισμό
Αυτό που σαφώς δεν θα βοηθήσει καθόλου, είναι εάν οι Αμερικανοί πολιτικοί, λόγω και της προεκλογικής χρονιάς, περιπλέξουν περαιτέρω τα πράγματα για κάποιο κυνικό, ιδεολογικό όφελος. Αυτή την εβδομάδα, ο αμφισβητούμενος πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, Μάικ Τζόνσον, ανακοίνωσε την πρόθεσή του να ζητήσει την παραίτηση της προέδρου του Πανεπιστημίου Κολούμπια, Μινούς Σαφίκ. Προφανώς διαφωνεί με τους χειρισμούς της, όχι μόνον όσον αφορά τις φοιτητικές διαδηλώσεις, αλλά εκφράζει επίσης ανησυχίες για αναφερόμενα περιστατικά αντισημιτικής ρητορικής μεταξύ ορισμένων διαδηλωτών. Και σας ρωτώ: Πόσο άτοπο και άσκοπο είναι να υπεισέρχεται ο πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων στην αμερικανική ακαδημαϊκή ζωή για να ασκήσει την υποτιθέμενη επιρροή του, αλλά και για να ανακτήσει την εύνοια της δικής του δεξιάς παράταξης, την οποία αποξένωσε την περασμένη εβδομάδα, υποστηρίζοντας την επείγουσα αμερικανική βοήθεια για την Ουκρανία; Αυτό παραπάει. Δεν είναι μόνο μια ρηχή και άσκοπη χειρονομία εκ μέρους του προέδρου της Βουλής. Θυμίζει και εποχές μακαρθισμού της δεκαετίας του 1950 στις ΗΠΑ, όταν η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, οδηγούμενη από τη δική της καταχρηστική εξουσία, «χτένιζε» τις πανεπιστημιακές σχολές σε αναζήτηση «κομμουνιστών».
Υπάρχει ήδη διάχυτη η αίσθηση αυτού του φαινομένου, με τη σκιά του Τραμπ να απειλεί και πάλι τις ελπίδες μας. Οι Αμερικανοί συνήθως δεν εμπιστεύονται την Ιστορία. Η Ιστορία, άλλωστε, μπορεί να μας διδάξει να μην κάνουμε αυτό που θέλουμε, παρεμβαίνοντας έτσι στις πολύτιμες ελευθερίες και στην ανεξαρτησία μας. Θεός φυλάξοι! Είναι όμως η στιγμή, τώρα, για τον πρόεδρο της Βουλής και τους συναδέλφους του, να ανακτήσουν την αυτοκυριαρχία τους. Να καταλήξουν σε μια καλύτερη, αναλογική αντίληψη των πραγμάτων – όπως έκανε ο πρόεδρος της Βουλής μόλις την περασμένη εβδομάδα και, για πρώτη φορά, χαρακτηρίστηκε ως «ένας από τους ενηλίκους στην αίθουσα». Σταματήστε τη μικροδιαχείριση της αμερικανικής ακαδημαϊκής ζωής, για όνομα του Θεού. Κάντε κάτι πιο ουσιώδες. Ρυθμίστε το θέμα των συνόρων. Βοηθήστε τους άστεγους. Εγγυηθείτε στις γυναίκες τον έλεγχο του σώματός τους. Με άλλα λόγια, ξεκολλήστε.
* O Ρίτσαρντ Φορντ είναι ο συγγραφέας του βραβευμένου με Πούλιτζερ βιβλίου «Ημέρα Ανεξαρτησίας». Τα βιβλία του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πατάκη. Το άρθρο γράφτηκε αποκλειστικά για την «Κ».