Είναι δυνατόν μια ταινία που μοιάζει ερασιτεχνική, ασύντακτη, «άτεχνη», να είναι γοητευτική, τρυφερή και ανθρώπινη; Ναι, αν ο σκηνοθέτης είναι ένας έμπειρος κινηματογραφιστής που γνωρίζει με ακρίβεια τους κανόνες της «κλασικής αφήγησης» και γι’ αυτό μπορεί να χαλαρώσει τους αρμούς χωρίς να διαλύσει τον εκφραστικό ιστό.
Ο κινηματογραφικός βίος του Γιώργου Πανουσόπουλου («Ταξίδι του μέλιτος», 1978, «Οι απέναντι», 1981, «Μανία», 1985, «Μ’ αγαπάς», 1989, «Ελεύθερη κατάδυση», 1994) αποδεικνύει ότι είναι δημιουργός ανήσυχος, ακατάτακτος, τολμηρός, συχνά ακραίος. Στην τελευταία του ταινία «Μια μέρα τη νύχτα», κρατά όλα τα προηγούμενα χαρακτηριστικά του και τα τροφοδοτεί με μια ευπρόσδεκτη χαλαρότητα.
Μια παρέα 55άρηδων το βασικό «υλικό» του, και τριγύρω πρόσωπα διαφορετικών ηλικιών, καταβολών, αντιλήψεων, επιθυμιών. «Πρόκειται για ανόητο νόσημα ο άνθρωπος», σχολιάζει εις εκ των πρωταγωνιστών. Κάπως έτσι, ανάμεσα στο κλινικό περιστατικό και στην παιδική αγαθότητα, αντιμετωπίζει την ανθρώπινη φύση ο Γιώργος Πανουσόπουλος. Κουρασμένος λες από την, ψυχαναγκαστική σχεδόν, τελειότητα των διαφημιστικών παραγωγών και την ατσαλάκωτη φωτογραφία (έχει υπογράψει τουλάχιστον 1.000 διαφημιστικά σποτ!), είπε να αποτοξινωθεί, να… κάνει στάση για καφέ, να κοιτάξει γύρω του και μέσα του.
Και για να επιτύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα ένας τρόπος υπάρχει: η ψηφιακή βιντεοκάμερα. Ετσι κινηματογραφεί ο Γ. Πανουσόπουλος. Σαν να βγήκε στο δρόμο, σε μια γειτονιά της Αθήνας, μια καλοκαιρινή νύχτα και να άρχισε να τραβά «φέτες» ζωής. Σκόρπια λόγια, σκέψεις, μικρά γεγονότα, αποσπασματικά, ασήμαντα, τρυφερά, νοσταλγικά, γλυκόπικρα, ανόητα, ό,τι συνθέτει την εκούσια – ακούσια καθημερινότητά μας. Το σεξ κυριαρχεί είτε μέσα από νοσταλγικές σαρκαστικές αφηγήσεις, της αντροπαρέας των πενηντάρηδων, είτε ως επιδίωξη και αναζήτηση, από τα νέα ζευγάρια της ταινίας, είτε ως χημεία και απρόβλεπτη έλξη, από τυχαία περιστατικά. Ιστορίες που αλληλοδιαπλέκονται, και ανάμεσα ένα μικρό παιδί που υπνοβατεί στην πόλη τη νύχτα, πρόσωπα που στρέφονται στην κάμερα για να εκμυστηρευτούν ή να σχολιάσουν. Το αποτέλεσμα θυμίζει τα «άτεχνα» βίντεο που τραβούν οι ερασιτέχνες για να απαθανατίσουν στιγμές, συναντήσεις, καταστάσεις.
Μόνο που εδώ ακριβώς αναδύεται το ταλέντο του έμπειρου κινηματογραφιστή. Η ταινία μοιάζει σαν να είναι ερασιτεχνική, κυριαρχεί η αίσθηση του αυτοσχεδιασμού, που προϋποθέτει πολλή δουλειά, περισσή σκηνοθετική ικανότητα, υποδειγματικό μοντάζ (Γ. Σακαρίδης).
Ο Γιώργος Πανουσόπουλους πλέκει το εγκώμιο της παρέας, της ζωής, κοιτάει μέσα από την κάμερα με τρυφερότητα και με «μισό» χαμόγελο τους τυχαίους ήρωές του. Οι καταστάσεις δεν είναι επινοημένες, γι’ αυτό και μοιάζουν κάποτε σκόρπιες, κάποτε αδιάφορες ή υπερβολικά ασήμαντες.
Σε μια εποχή αποθέωσης της «ωραίας φωτογραφίας», της τεχνικής τελειότητας και της ορθόδοξης αφήγησης, ο Γ. Πανουσόπουλος τολμά να γυρίσει την πλάτη, να πάρει την κάμερα (πέντε κάμερες, για την ακρίβεια) στο χέρι και να αφηγηθεί ελλειπτικά και επιμελώς ατημέλητα την απλούστερη εκδοχή της ζωής.
Μόνο που το «Μια μέρα τη νύχτα» προϋποθέτει και έναν θεατή χαλαρό, ανοιχτό -ακόμη- στο ανεπιτήδευτο και στο απροσδιόριστο.
Το πρώτο μέρος της ταινίας εμφανίζεται ξεχειλωμένο σε σχέση με το δεύτερο, εμφανώς πιο επεξεργασμένο και με καλύτερους ρυθμούς. Το μόνο που «ηχεί» τεχνητό στη φυσικότητα των πλάνων είναι η μουσική (Στέλιος Βαμβακάρης).
Οι ηθοποιοί ακολουθούν το αντισυμβατικό, αυτοσχεδιαστικό ύφος που επιδιώκει ο σκηνοθέτης. Πρωταγωνιστούν: Μπέττυ Λιβανού, Μηνάς Χατζησάββας, Ηλίας Λογοθέτης, Μάγια Λυμπεροπούλου, Ανδρέας Ντούζος, Αλέξανδρος Ουδινότης, Γιώργος Κώνστας κ.ά.
– Περισσότεροι από 25,3 εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν στην υποσαχάρια Αφρική έχουν προσβληθεί.