Με μια παράσταση που τιμά τον θεσμό των Επιδαυρίων έκλεισε το περασμένο Σάββατο το φετινό Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος: οι «Τρωάδες» του Ευριπίδη που παρουσίασε το Απλό Θέατρο (Φάσμα) σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα ήταν μια καλώς συγκερασμένη παράσταση και σίγουρα μία από τις καλύτερες του φετινού καλοκαιριού, όχι μόνο της Επιδαύρου.
Δεν ήταν καινοτόμος παράσταση -καθόλου. Ηταν όμως το αρμονικό και καθάριο αποτέλεσμα μιας σοβαρής δουλειάς. Ο Αντώνης Αντύπας, που για πρώτη φορά καταπιάνεται με το αρχαίο δράμα, αποδείχθηκε ικανότατος στην ενορχήστρωση των επιμέρους επιτευγμάτων των συνεργατών του.
Κατ’ αρχάς ο Κώστας Γεωργουσόπουλος του παρέδωσε μια μετάφραση -μάλλον την καλύτερή του μέχρι σήμερα- η οποία παρείχε λόγο υψηλό και θεατρικότατο ταυτόχρονα. Χάρμα ακοής. Εκεί επάνω η Ελένη Καραΐνδρου θαυματούργησε με τη μουσική που συνέθεσε κυρίως για τα χορικά -από τα οποία τίποτα δεν χάθηκε ώς τα αφτιά μας, μέγα κατόρθωμα αν σκεφτεί κανείς ότι τα χορικά αυτά τραγουδήθηκαν αλλά πώς! Με φωνές υπέροχες, ασκημένες, διδαγμένες ψιλοβελονιά από τον καταλληλότερο σήμερα στην Ελλάδα γι’ αυτή τη δουλειά, τον Αντώνη Κοντογεωργίου. Οι μελωδίες της Καραΐνδρου, εξ εγκάτων χωρίς ποτέ να ξεχνούν το μέτρο, βρήκαν ιδανική ερμηνεία σ’ αυτό τον Χορό, τον καλύτερο, από φωνητική άποψη, των φετινών Επιδαυρίων (επικεφαλής μια γοητευτικά ώριμη Μελίνα Βαμβακά). Η μουσική, και γενικότερα η απόδοση των Χορικών ήταν από τα καλύτερα στοιχεία της παράστασης. Συνέβαλε και η κίνηση που δίδαξε η Σοφία Σπυράτου -μετρημένη κίνηση, με τα χέρια των δούλων γυναικών της Τρωάδας δεμένα σε όλη την παράσταση.
Ο Γιώργος Πάτσας έστησε ένα γνώριμο πεδίο μάχης: Πίσω από την ορχήστρα δύο πυλώνες-ικριώματα, ανάμεσα στα οποία τέντωναν την απειλή τους αγκαθωτά συρματοπλέγματα και γύρω στην ορχήστρα σκόρπια μπαρουτοκαπνισμένα σακιά οχυρώσεων και λερά στρώματα για σώματα της άκρας ανάγκης. Τα κοστούμια φτιαγμένα λες από αλλεπάλληλα ιζήματα της ιστορίας, θύμιζαν εξίσου αρχαία Τροία, μικρασιατική καταστροφή και Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μεγάλου μάστορα σύνθεση.
Οι ηθοποιοί, τέλος και αρχή, ήταν από εξαιρετικοί έως ικανοποιητικοί, με κορυφαίες την Μάρθα Βούρτση, που άντεξε τη δίωρη ακροβασία ενός συντριπτικού ρόλου, χωρίς ποτέ να κινδυνεύσει να γκρεμιστεί, ενώ αντιθέτως υπήρχαν αρκετές στιγμές φτερουγίσματος, και τη Μάνια Παπαδημητρίου, που έδωσε μιαν εκθαμβωτική Ανδρομάχη, τόσο σπαρακτική, χωρίς οδυρμούς, τόσο αξιοσέβαστη, τόσο υψηλή, χωρίς ίχνος στόμφου, τόσο συγκινημένη!
Ο Ταλθύβιος του Γεράσιμου Σκιαδαρέση και ο Μενέλαος του Κώστα Αθανασόπουλου ήταν επίσης καλές ερμηνείες, ενώ κάτι (διαφορετικό στην κάθε περίπτωση) υπονόμευε τις (ευσυνείδητες πάντως) ερμηνείες της Ταμίλας Κουλίεβα (Κασσάνδρα) και της Μπέσης Μάλφα (Ελένη) ή την μάλλον άχαρη σκηνή του Ποσειδώνα (Αρης Λεμπεσόπουλος) και της Αθηνάς (Γιάννα Νικολοπούλου).