Ζαν: Είμαι σοκαρισμένη.
Νταρκ: Ναι, σου φαίνεται.
– Τι εννοείς;
– Εχεις ένα βλέμμα τρόμου, απορίας, ξαφνιάσματος και αποτυχημένου μπότοξ. Μου θυμίζεις κάποιες προχωρημένης ηλικίας κυρίες της καλής κοινωνίας.
– Δεν θα το σχολιάσω αυτό γιατί οι κυρίες στις οποίες αναφέρεσαι, στο παρελθόν μάς γέμισαν περηφάνια.
– Ναι· και χρέη.
– Στο θέμα μας… Σοκαρίστηκα γιατί διάβασα ότι με το που έγινε το τροχαίο όπου έχασε τη ζωή του ο τραγουδιστής Παντελής Παντελίδης, μαζεύτηκε κόσμος και έγινε ένα μικρό πλιάτσικο.
– Δηλαδή;
– Πήραν το κινητό του τηλέφωνο, ό,τι βρήκαν τέλος πάντων.
– Αν είναι δυνατόν… Μα, τι άνθρωποι είναι αυτοί;
– Τι να σου πω. Εχω μπερδευτεί κι εγώ. Εχω αρχίσει να πιστεύω ότι πράγματι μας ψεκάζουν. Μια μέρα πριν από το δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή του νεαρού καλλιτέχνη τον έβριζαν η μισή Ελλάδα και η μισή Κύπρος για ένα τραγούδι του με στίχο που έλεγε κάτι για «μια σκάρτη γκόμενα που τριγυρνά στα Κατεχόμενα». Με το που κυκλοφόρησε η είδηση του θανάτου του, έκλαιγαν με μαύρο δάκρυ. Αλλά απ’ ό,τι κατάλαβα εκ των υστέρων αυτό το παιδί μας είχε διχάσει. Οχι ότι θέλουμε και πολύ βέβαια. Οι μισοί τον λάτρευαν γιατί ήταν ένας υπέροχος τραγουδιστής και οι άλλοι δεν τον άντεχαν καθόλου γιατί ήταν κάκιστος τραγουδιστής. Μη με ρωτήσεις τι άποψη έχω γιατί ξέρεις ότι έχω αφιερώσει τη ζωή μου στην κλασική μουσική. Με τσέμπαλο ξυπνάω με βιολοντσέλο κοιμάμαι. Η Τοκάτα και Φούγκα σε Ρε Ελάσσονα του Μπαχ, είναι το δικό μου ευαγγέλιο. Περιμένω πώς και πώς να το ξαναπαρουσιάσουν ζωντανά στο Μέγαρο Μουσικής. Kαι αν θέλεις την άποψή μου, η λύση στην ανοησία που μας κυκλώνει από παντού είναι να τοποθετηθούν μεγάφωνα στις οδικές οδούς και να παίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ κλασική, μπας και εξημερωθούμε.
– Για να δούμε…
– Εχεις ακούσει κάτι; Μην με τρομάζεις!
– Οχι, αλλά διάβασα δηλώσεις του νέου του Προέδρου, κ. Νίκου Θεοχαράκη που έλεγε ότι το Μέγαρο δεν είναι για λίγους και θα ήθελε να κάνει άνοιγμα, ποιοτικό βεβαίως, και να έρθουν κι άλλες τέχνες και, και…
– Μητσιάς, Πρωτοψάλτη, Πάριος, Νταλάρας, ο Χρήστος Νικολόπουλος με το μπουζούκι του… και πολλοί άλλοι που δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή, δεν συνιστούν άνοιγμα; Πόσο άλλο να «ανοίξει» το Μέγαρο;
– Να πάει η Πάολα, να πάει ο Νίκος Βέρτης, να πέσει λίγο και ο μέσος όρος ηλικίας των θεατών. Να επιστρέψει το κέφι στο κέντρο της Αθήνας. Αμάν πια με την γκρίνια, τη μιζέρια και το θλιμμένο βιολί. Εγώ συμφωνώ με τον Πρόεδρο. All we need is kefi! Και ανοίγματα, πολλά ανοίγματα. Να μπουν μέσα και άλλες τέχνες, η κεραμική, η τέχνη του κομπολογιού, να στηθούν πάγκοι με handmade κεριά και χρωματιστά χειροποίητα βραχιολάκια –καλοκαίρι έρχεται…–, υπάρχουν τόσο ωραία πράγματα γύρω μας. Πρέπει να τα αναδείξουμε.
– Εχουμε σοβαρό πρόβλημα. Καλά τα λέει ο Βασίλης.
– Ποιος Βασίλης, ο Καρράς ή ο «τραγουδάω στην Ελλάδα πληρώνομαι από εταιρεία στη Βουλγαρία -Venceremos!»;
– Ο Βασίλης Παπαβασιλείου. Ενας από τους τελευταίους σοφούς αυτού του τόπου. Να πας στο θέατρο Τέχνης να τον δεις. Υποδύεται τον Φωκίωνα Καπνίδη, έναν τρόφιμο του ΑΑΨΟΥ (Ασυλο Ανιάτως Ψεκασθέντων Ολικής Υστερήσεως) που ανακηρύσσεται «τρόφιμος της χρονιάς». «Είμαι Ελλην. Ως εκ τούτου, μου είναι αδύνατον να είμαι σοβαρός», λέει σε κάποιο σημείο της παράστασης ο τρόφιμος, όταν μαθαίνει από τον ψυχίατρό του, Τάκη Μπιλιλή, ότι η Ελλάδα προέκυψε από το κωμικό ημισφαίριο της κεφαλής του Διός. Πολλές από τις απαντήσεις όσων ζούμε σήμερα, είναι εκεί, στο θέατρο της οδού Φρυνίχου, στον πικρό μονόλογο του σπουδαίου αυτού ανδρός και καλλιτέχνη που τι μας λέει; Αυτό που μας είπε και ο Τσαρούχης. «Η Ελλάς είναι έτοιμη να τιμωρήσει όποιον την πάρει στα σοβαρά».