Στο Παρίσι, οι υπάλληλοι του Λούβρου απεργούν καταγγέλλοντας ότι εργάζονται σε ασφυκτικές συνθήκες. Στη Βενετία, οι κάτοικοι δίνουν μάχη για να απαγορευθεί στα τεράστια κρουαζιερόπλοια η είσοδος στο ιστορικό κέντρο της πόλης (γεγονός που ενέπνευσε και την πρόσφατη εικαστική «παρέμβαση» του Μπάνκσι στην Μπιενάλε). Στη Βαρκελώνη, η δημοφιλία της Αirbnb έχει εκτοξεύσει τα ενοίκια στα ύψη, στο Αμστερνταμ οι Αρχές προσπαθούν να περιορίσουν τις άδειες των τουριστικών καταλυμάτων και στο Νεπάλ ορειβάτες πεθαίνουν περιμένοντας στην ουρά για την κορυφή του Εβερεστ.
Αν η ευκολία μετακίνησης από τη μία άκρη του κόσμου ώς την άλλη συγκαταλέγεται στα μεγαλύτερα οφέλη της παγκοσμιοποίησης, μία από τις πιο σκοτεινές όψεις της σχετίζεται με τη μαζική παραγωγή και κατανάλωση εικόνων: Για να αυτοπροσδιορίζεται κάποιος ως υπερήφανο μέλος της κοινότητας των social media, πρέπει να μπορεί να επιδείξει την απαραίτητη συλλογή από σέλφι τραβηγμένες μπροστά από πολύ συγκεκριμένα ορόσημα. Δεν έχει πια σημασία εάν προέρχεσαι από τη Βοστώνη, το Νέο Δελχί ή τη Φρανκφούρτη – οι προορισμοί που επιλέγεις καθορίζονται λιγότερο από το πολιτισμικό σου υπόβαθρο και περισσότερο από τις (διαδικτυακές) διασυνδέσεις σου ή τις επιταγές της… ταξιδιωτικής μόδας.
Το παράδοξο είναι πως κανένας δεν απολαμβάνει να περιμένει στην ουρά για να δει τις τοιχογραφίες της Καπέλα Σιξτίνα ή να πετάξει ένα κέρμα στη Φοντάνα ντι Τρέβι. Ενδόμυχα, οι περισσότεροι τουρίστες εύχονται να βρίσκονταν ολομόναχοι μπροστά στην Αφροδίτη της Μήλου (κάτι που προφανώς γνωρίζει η διοίκηση του Λούβρου, που πρόσφατα ανακοίνωσε ότι θα προσφέρει τη δυνατότητα ιδιωτικών περιηγήσεων πέραν του ωραρίου λειτουργίας του μουσείου) ή να ατένιζαν τη θέα από το Σινικό Τείχος βυθισμένοι στην απόλυτη σιωπή.
Ισως η μόνη ρεαλιστική λύση του προβλήματος είναι η εφαρμογή μέτρων για τον έλεγχο του τουρισμού στις περιοχές που πλήττονται από αυτόν, όμως πόσο πιο αποτελεσματικό θα ήταν αν απλώς ταξιδεύαμε σε λιγότερο προβεβλημένους προορισμούς αντί να διαγκωνιζόμαστε για μια θέση στο ηλιοβασίλεμα της Οίας;