Μια διπλή έκθεση, σαν δύο παράλληλες ατομικές, που με κάποιον τρόπο συμπλέουν και συνομιλούν, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Στον μεγάλο χώρο όμως που προσφέρει η The Blender Gallery, στη Γλυφάδα, δημιουργούνται διαδρομές και αυτοσχέδιες ενότητες σε ένα αισθητικό περιβάλλον με τη ζητούμενη καθαρότητα και διακριτική υποχώρηση έναντι των έργων. Εκεί, «τρέχει» εδώ και καιρό η συνύπαρξη δύο ταλαντούχων εικαστικών, ο καθένας με τη δική του διακριτή γλώσσα, του Αλέξανδρου Μαγκανιώτη και του Κωνσταντίνου Πάτσιου. Η έκθεση –με τίτλο «Πού είναι οι λωτοφάγοι;»– έχει προκαλέσει ενδιαφέρον και πήρε παράταση έως τις 15 Φεβρουαρίου. Δικαίως. Περιηγήθηκα στον μεγάλο εκθεσιακό χώρο και ξεναγήθηκα από τους δημιουργούς, αντλώντας από τη δύναμη των έργων, που είναι όλα τόσο ευανάγνωστα όσο και κρυπτικά.
Κοινό σημείο των δύο εικαστικών είναι η θραυσματική επιλογή από πληθώρα συμβόλων και πολιτισμικών μοτίβων και η τολμηρή ανασύνθεση σε νέες αφηγήσεις. Η τεχνική τους διαφέρει όσο και η αισθητική τους γλώσσα (και φόρμα), αλλά, περιέργως, συνυπάρχουν αβίαστα. Ο επισκέπτης έρχεται σε επαφή με δύο ξεχωριστούς κόσμους, στις παρυφές του νεο-συμβολισμού, της ποπ κουλτούρας και της εκ νέου μυθολόγησης των σταθερών του δυτικού πολιτισμού. Ο Αλέξανδρος Μαγκανιώτης, με αρχιτεκτονική κουλτούρα, οργανώνει ένα βλέμμα που ραμφίζει (σαν με ραπιδογράφο) το περίγραμμα ενός κόσμου, αρχαίου και σύγχρονου, σε συνομιλία με τον χρόνο, το ίχνος, τον μύθο και το σύμβολο. Επεξεργάζεται τη διαιώνιση χωνεμένων στο θυμικό αφηγήσεων, εμπλέκει ξέφτια της Οδύσσειας, μύθων και αρχαίας σκόνης σε μια ιδιοσυγκρασιακή μετουσίωση και σε συνθέσεις που πηγάζουν από βαθείς πυθμένες για να μιλήσουν στο σήμερα. Αρχιτεκτονεί κόσμους με πολλά σύμβολα σε τολμηρές συγκατοικήσεις με γλώσσα αισθητικά τερπνή και φαντασία μεγάλη. Παρόμοιο δρόμο αλλά διαφορετική φόρμα επιλέγει και ο Κωνσταντίνος Πάτσιος. Ενώ ο Αλέξανδρος Μαγκανιώτης τοποθετεί τα έργα του στο «κενό» του λευκού, ο Κωνσταντίνος Πάτσιος τα περιβάλλει, κατά κανόνα, με σκοτεινή ύλη. Τα μαύρα του, μέσα στα οποία κολυμπούν και αναδύονται τα εικαστικά κολάζ του, είναι πηχτό σκοτάδι, βαθύ και πολυκύμαντο. Είναι ένα σώμα ύλης, συμπαντικό, και σαν πολύχρωμη αστρόσκονη, εντοπίζει κανείς τα σπαράγματα του πολιτισμικού μας επιχρίσματος. Νιώθει κανείς μια καταγωγή από την κουλτούρα της αφίσας 1910-1930 και από την «αυθάδη» αναδιάταξη της γραμμικής ιστορικής αφήγησης. Ο Κωνσταντίνος Πάτσιος δουλεύει σε στρώσεις και επαναγραφές, και γεννάει αφηγήματα, που, παραδόξως, συμπλέουν με τα αντίστοιχα του Αλέξανδρου Μαγκανιώτη. Είναι και οι δύο αφηγητές ιστοριών και μάστορες (χειρώνακτες) ενός κόσμου πλήρους συμβολισμών.
The Blender Gallery, Ζησιμοπούλου 4, Γλυφάδα. Εως 15 Φεβρουαρίου.