Το 1996 αγόρασε μια σειρά από πέτρινους αχυρώνες βόρεια της Νέας Υόρκης, τους οποίους ήθελε να μετατρέψει σε σπίτι της. Η διάσημη Αμερικανίδα φωτογράφος είχε ανάγκη από «γη και ησυχία», ένα μέρος όπου θα μπορούσε να απομονωθεί με την τότε σύντροφό της, τη συγγραφέα και τολμηρή διανοούμενη Σούζαν Σόνταγκ. Τον επόμενο χρόνο ήρθαν να την επισκεφτούν οι γονείς της. Η καλλιτέχνις προσπάθησε να κάνει το πορτρέτο της μητέρας της. Την έβαλε να καθίσει σε μια καρέκλα στη σκιά ενός από τα κτίρια του οικοπέδου. «Ηταν μια δύσκολη λήψη γιατί ήταν νευρική. Ηταν αγχωμένη με την ιδέα ότι θα φαινόταν γερασμένη. Εκλαιγα πίσω από την κάμερα. Η μητέρα μου ήταν 70 κάτι ετών τότε και δεν ήθελε να φανεί η ηλικία της. Φυσικά, δεν της άρεσε το αποτέλεσμα. Ούτε στον πατέρα μου. Είπε ότι δεν χαμογελούσε. Εγώ όμως πίστευα ότι ήταν ωραία εικόνα», γράφει η ίδια στο βιβλίο της «Α Phοtographer’s Life 1990-2005».
Η φωτογραφία της Μέριλιν Λίμποβιτς, της μητέρας της φωτογράφου, ήταν το πρώτο έργο μιας σειράς γυναικείων πορτρέτων που δημοσιεύτηκαν σε ένα λεύκωμα με τίτλο «Γυναίκες» και παράλληλα παρουσιάστηκαν σε γκαλερί της Ουάσιγκτον. «Εβαλα την εικόνα της στην αρχή του βιβλίου και λειτουργούσε κάπως σαν αφιέρωση», συνεχίζει η Ανι Λίμποβιτς. Και, όπως της είπε τότε η Σούζαν Σόνταγκ, με την οποία ξεκίνησαν μαζί αυτό το πρότζεκτ, «είχε νόημα αυτό γιατί ήταν η πρώτη γυναίκα που γνώρισα στη ζωή μου».
Δεκαέξι χρόνια μετά, η Ανι Λίμποβιτς κάνει μια νέα σειρά με γυναίκες. Η καινούργια της έκθεση, «Women: New Portraits», που εγκαινιάστηκε πριν από μερικές ημέρες στο όμορφο βιομηχανικό κτίριο του Υδροηλεκτρικού Σταθμού στο Γουόπινγκ του Ανατολικού Λονδίνου, θα ταξιδέψει μέσα στους επόμενους 12 μήνες σε δέκα πόλεις του κόσμου (Σαν Φρανσίσκο, Φρανκφούρτη, Ζυρίχη, Κωνσταντινούπολη, Χονγκ Κονγκ, Μεξικό, Σιγκαπούρη). Χορηγός της διοργάνωσης είναι η ελβετική τράπεζα UBS, που υποστηρίζει συχνά καλλιτεχνικά πρότζεκτ.
Τριάντα γυναίκες, λοιπόν, με ξεχωριστή προσωπικότητα στήθηκαν μπροστά στο φακό της μεγάλης σταρ της φωτογραφίας (η έκθεση περιέχει και κάποιες παλιότερες εικόνες). Μεταξύ αυτών, η τραγουδίστρια Αντέλ, που φωτογραφήθηκε δίπλα στο πιάνο της, η μπαλαρίνα Μίστι Κόπλαντ σε αιθέρια πόζα, η Βιρμανή πολιτικός Ανγκ Σαν Σου Κι και η καλλιτέχνις Σίντι Σέρμαν. Υπάρχει και ένα πορτρέτο -παρεμφερές με το πολυζητημένο εξώφυλλο του Vanity Fair- της Κέτλιν Τζένερ (του πρώην αθλητή Μπρους Τζένερ, που πρόσφατα έκανε αλλαγή φύλου).
Αλλες εικονιζόμενες φωτογραφήθηκαν στο στούντιο, άλλες στο φυσικό τους περιβάλλον. «Θεωρώ ότι το στούντιο δεν είναι το δυνατό μου σημείο», αποκαλύπτει η 66χρονη Ανι Λίμποβιτς, που θεωρείται μία από τους καλύτερους πορτρετίστες της Αμερικής. «Υστερώ στη σύνθεση του κάδρου. Οταν έχεις ένα πρόσωπο που προβάλλει καλά τον εαυτό του, έναν ηθοποιό ας πούμε, μπορεί να βγει μια ενδιαφέρουσα εικόνα, αλλά δεν θέλω να το προσπαθώ. Δεν μου αρέσει να μιλάω στους ανθρώπους για να τους κάνω να αισθανθούν καλύτερα.
Προτιμώ να πηγαίνω στο σπίτι τους, να βλέπω τι έχουν στους τοίχους τους, να κοιτάζω σε ποια καρέκλα κάθονται. Γενικώς μου αρέσει να παρατηρώ πώς ζουν». Πάντως, αν κρίνω από το λεύκωμά της που έχω στη βιβλιοθήκη μου, οι πιο προσωπικές της φωτογραφίες είναι οι καλύτερές της. Ειδικά αυτές με τη Σούζαν Σόνταγκ και τα άλλα μέλη της οικογένειάς της. Η οικειότητα αναδεικνύει το ταλέντο της.
Η φωτογράφος χαρακτηρίζει την καινούργια της έκθεση «δημοκρατική» – για παράδειγμα, δεν διστάζει να βάλει μια γυναίκα κύρους, όπως τη Χίλαρι Κλίντον, δίπλα σε μια άστεγη. Η δημιουργός εξετάζει τους τρόπους με τους οποίους έχει αλλάξει ο ρόλος των γυναικών τα τελευταία χρόνια. Ουσιαστικά, εξυμνείται η γυναικεία φύση. «Δεν είναι απλώς μια παρουσίαση με τα πιο διάσημα, δυναμικά και γκλάμορους θηλυκά της εποχής, αλλά ένα νήμα σκέψεων που οδηγεί κάπου βαθύτερα. Είναι ένα παράθυρο στον συναισθηματικό κόσμο των γυναικών. Η Λίμποβιτς καταφέρνει να αιχμαλωτίσει στα μάτια των εικονιζομένων την περιπλοκότητα της γυναικείας ψυχοσύνθεσης», γράφει η Sarah Mower στη Vogue.
Η ακτιβίστρια και συγγραφέας Γκλόρια Στάινεμ, που βρίσκεται ανάμεσα στις γυναίκες που φωτογραφήθηκαν, υπογραμμίζει ότι η δύναμη της Λίμποβιτς είναι να μην παρουσιάζει τις γυναίκες ως αντικείμενα. «Η ιδέα του φύλου είναι περιοριστική, αλλά η Ανι δίνει μια ανθρώπινη διάσταση στην έκθεση. Η φωτογράφος κοιτάζει πέρα από το φύλο, πέρα από τα στερεότυπα, για να μας δείξει ότι κάθε ζωντανό πλάσμα είναι ταυτόχρονα παγκόσμιο και μοναδικό, συμπεριλαμβανομένου εμένα και εσένα».