Αν εξαιρέσουμε το πρόσφατο, οδυνηρό γεγονός της καταστροφής του Εθνικού Μουσείου της Βραζιλίας, απόρροια της εγκατάλειψης από την πολιτεία, τα μουσεία στον υπόλοιπο κόσμο φαίνεται ότι ξαναγίνονται της μόδας. Αλλοτε πολύ δυναμικά, όπως το Λούβρο –που «δανείζει» πολύ ακριβά τους θησαυρούς του στην αγορά–, και άλλοτε πιο διακριτικά, τα μουσεία βγαίνουν από την απομόνωση της σχολαστικότητας. Αναζητώντας μεγαλύτερο κοινό, εγκαταλείπουν τον ακαδημαϊσμό, και είτε οργανώνουν ξανά τις μόνιμες συλλογές τους, υιοθετώντας νέες μουσειολογικές προσεγγίσεις, είτε παρουσιάζουν περιοδικές εκθέσεις με θέματα που στο παρελθόν θα ονομάζαμε τολμηρά.
Ποιος θα φανταζόταν τότε που οι φιλόλογοι έσερναν βαριεστημένους μαθητές σε ένα ακόμη αρχαιολογικό μουσείο, ότι σήμερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο θα μπορούσαν να δουν τις «Αμέτρητες όψεις του ωραίου», να ανακαλύψουν κάποια μυστικά της Αφροδίτης και απολαύσουν την ευωδιά ενός γυναικείου αρώματος της αρχαιότητας;
Σε μια πρόσφατη ανακοίνωσή του το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης καμαρώνει για την αύξηση της επισκεψιμότητάς του χρόνο με τον χρόνο. Το ίδιο ισχύει και για τα αρχαιολογικά μουσεία της Αθήνας, ενώ οι αρμόδιοι υποστηρίζουν ότι αυτό δεν είναι απόρροια μόνον της αυξημένης τουριστικής κίνησης, αλλά μιας νέας στρατηγικής.
Το φετινό καλοκαίρι τα περισσότερα από τα αρχαιολογικά μουσεία της χώρας διοργάνωσαν περιοδικές εκθέσεις στις οποίες τα εκθέματα «συνδιαλέγονταν» με τη σύγχρονη τέχνη, ενίοτε πολύ θαρραλέα. Ασχέτως αν αυτή η επικοινωνία πέτυχε, αν το αποτέλεσμα είχε ή όχι αισθητική αξία, είναι σημαντικό να δούμε ότι τα μουσεία διευρύνουν, πλέον, τα σύνορά τους και δημιουργούν κόσμους που μας χωρούν όλους.