Ο Γιάννης Ράγκος (1966) είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος. Eχει γράψει βιβλία δημοσιογραφικής έρευνας, αστυνομικά μυθιστορήματα, νουβέλες και διηγήματα, δοκίμια και μελέτες για την αστυνομική λογοτεχνία και ακόμη σενάρια για κινηματογραφικές ταινίες, τηλεοπτικά σίριαλ, θεατρικές παραστάσεις – performances και κόμικς. Πρόσφατα κυκλοφόρησε σε νέα και συμπληρωμένη έκδοση το αστυνομικό μυθιστόρημά του «Μυρίζει αίμα» (εκδόσεις Καστανιώτη).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το κομοδίνο και το γραφείο μου είναι τίγκα από αστυνομικά μυθιστορήματα – κάποια φίλων συγγραφέων. Επιπλέον, υπάρχει η βραβευμένη «Καινούργια μέρα» του Νίκου Χρυσού, η «Κερένια κούκλα» του Χρηστομάνου και οι «Ιστορίες του μποξ» του Λόντον.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Χμ… Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Αλλά, σας βεβαιώνω: δεν έχω καμία οριστική απάντηση!
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους ποιητές ή συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Λόγω περιορισμένου χώρου, μένω στους Ελληνες: Καραγάτσης και Μαρής –ίσως, οι κορυφαίοι storytellers στη νεότερη πεζογραφία μας– Τσίρκας, Ροΐδης και Τσιφόρος. Αντροπαρέα, αλλά καλή! Δεν συμφωνείτε;
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Επιτρέψτε μου την αυτοαναφορικότητα: Ο συλλογικός τόμος με πρωτότυπα αστυνομικά διηγήματα από επτά βαλκανικές χώρες «BalkaNoir» (εκδόσεις Καστανιώτη, 2018), τον οποίο επιμεληθήκαμε ο Βασίλης Δανέλλης και εγώ, μου πρόσφερε άπλετη θέα στην –άγνωστη σε μένα– «πίσω αυλή» των χωρών αυτών.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Ξαναδιάβασα τον «Φάουστ» του Γκαίτε –τι αδιανόητο αριστούργημα!– στη μετάφραση του Ευαγγελάτου, ενώ παλιότερα είχα διαβάσει αυτές του Αυγέρη και του Μάρκαρη.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Ενδεικτικά και μόνο: Ντοστογιέφσκι· σχεδόν τα άπαντα, «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή, «Ο κόκκινος θερισμός» του Χάμετ. Και, λόγω του «Μυρίζει αίμα», προσθέτω το «Εν ψυχρώ» του Καπότε.
Τι σας ώθησε στην έρευνα και στο γράψιμο του «Μυρίζει αίμα»;
Η έρευνα ξεκίνησε από δημοσιογραφικό ενδιαφέρον για την υπόθεση Ντουφτ-Μπασενάουερ του 1969. Η συγγραφή του μυθιστορήματος από την επιθυμία το πληθωρικό πρωτογενές υλικό να μετουσιωθεί σε ελκυστική λογοτεχνική ύλη.
Στο «Μυρίζει αίμα» συνδυάζετε μια αληθινή, ξεχασμένη αστυνομική ιστορία με το ντοκουμέντο;
Ακριβώς. Κατά κάποιον τρόπο, συναιρώ τις δύο ιδιότητές μου –του αστυνομικού συγγραφέα και του δημοσιογράφου– στο «υβριδικό» είδος που αποκαλείται non-fiction (crime) novel ή λογοτεχνία τεκμηρίων.
Eνα αστυνομικό θρίλερ στην Ελλάδα της χούντας: πολύ ωραίο υλικό. Πόσο όμως δυσκολευτήκατε με την έρευνα;
Απαιτήθηκε έρευνα σχεδόν ενός έτους σε δημόσια και ιδιωτικά αρχεία, πρακτικά δικαστηρίων και εκατοντάδες δημοσιεύματα, πολύωρες συνεντεύξεις και επανειλημμένα ταξίδια στους τόπους όπου διαδραματίστηκε η ιστορία.