ΛΥΝΤΙΑ ΤΡΙΧΑ
«Το σκυλάκι σας θέλει ψυχίατρο»
Επτά σκύλοι αυτοβιογραφούμενοι
εκδ. Πόλις
Μπλάκι, 1991-2006: «Γεννήθηκα τον Ιούλιο του 1991, σε ένα σπίτι όπου έλεγαν ότι με αγαπούσαν και με ήθελαν πολύ. Μου είχαν φορέσει ένα κατακόκκινο περιλαίμιο, που έκανε ωραία αντίθεση με τη μαύρη πλάτη μου και το άσπρο μου στήθος. Μου είχαν δώσει και ένα όνομα, που το έχω ξεχάσει. Παρ’ όλα αυτά, δεν με πρόσεχαν επαρκώς. Ετσι, άγνωστο πώς, τριών μηνών κουτάβι βρέθηκα να διασχίζω έναν δρόμο, που δεν ήταν μεν πολυσύχναστος, έτυχε όμως εκείνη την ώρα να περνάει ένα αυτοκίνητο και σίγουρα θα με σκότωνε, αν δεν το σταματούσε Εκείνος. Ημουν τόσο ταραγμένη, που δεν τον πρόσεξα καθόλου τι ήταν. Ψηλός, κοντός, αδύνατος, χοντρός, ξανθός, μελαχρινός; Τίποτε δεν είδα. Το μόνο που είδα ήταν δύο χέρια που με πήραν αγκαλιά».
Λέων, 1996-2011: «Εκείνη έχει ένα σωρό φωτογραφίες μας κρυμμένες σε συρτάρια και ντουλάπια. Παλιά δεν υπήρχαν οι ηλεκτρονικές φωτογραφίες και ήταν όλες τυπωμένες. Τις έβλεπαν μόνο οι ίδιοι ή οι φίλοι τους στα άλμπουμ. Δεν υπήρχε το Διαδίκτυο, να βλέπεις σκυλάκια και γατάκια γνωστών και αγνώστων. Κυρίως γατάκια.
Προτιμούν τις γάτες “γιατί είναι αινιγματικές και ουχί δεδομένες”, λέει ένας γατόφιλος. Αυτός ο γατόφιλος λέει και κάτι άλλο που με μπερδεύει: “Αγαπάμε τους σκύλους επειδή αυτοί μας αγαπούν, ενώ αγαπάμε τις γάτες επειδή εκείνες μας επιτρέπουν να τις αγαπάμε”. Δεν ξέρω τι εννοεί. Προσθέτει και κάτι για θεμελιώδη χαρακτηριστικά των ανθρώπων (ψυχολογικά και ιδεολογικά). Εγώ πάντως δεν τις θέλω καθόλου και άμα τις βρω στον κήπο, τις κυνηγάω μέχρι να ανέβουν στο δέντρο. Μετά, κάθομαι λίγο από κάτω, να δω μήπως κατέβουν, και όταν βαρεθώ φεύγω. Αντίθετα, ενώ με τις γάτες δεν τα πάω καλά, με τα άλλα σκυλιά δεν τσακώνομαι. Δεν συναντώ βέβαια πουθενά άλλα σκυλιά, μόνο τις δικές μας στο σπίτι. Τρεις είναι. Με τόσες γυναικείες παρουσίες γύρω μου, δεν φαίνομαι απλώς “άρχοντας”, αλλά και αισθάνομαι άρχοντας και είμαι».
Ο Ραξ, ο Shogun, η Blackie, η Λώρα, ο Λέων, η Φοίβη, η Φαίδρα. Επτά σκύλοι –οκτώ, στην πραγματικότητα, μαζί με την Αλεξ, ένα νεαρό πόιντερ– και οι ιστορίες τους, σε πρώτο πρόσωπο, σε μια… σκυταλοδρομία αφηγήσεων, που ξεκινά από το 1964 και φτάνει στο σήμερα. Δίπλα τους, Εκείνη και Εκείνος, συγγενείς, φίλοι, άλλα ζώα.
Το βιβλίο της Λύντιας Τρίχα, που θα κυκλοφορήσει στα μέσα Οκτωβρίου. Δεξιά, η συγγραφέας με την Αλεξ, που ήρθε… από το πουθενά για να θεραπεύσει τη θλίψη από την απουσία του τελευταίου από τους επτά σκύλους.
Η παρουσία και η απουσία, σκανταλιές και τρυφερές στιγμές, γλυκόπικρες αναμνήσεις. Ολα αυτά θα βρει ο αναγνώστης στο νέο βιβλίο της Λύντιας Τρίχα («Το σκυλάκι σας θέλει ψυχίατρο» – Επτά σκύλοι αυτοβιογραφούμενοι), που θα κυκλοφορήσει στα μέσα Οκτωβρίου από τις εκδόσεις Πόλις. Στροφή προς τη λογοτεχνία, λοιπόν, για τη γνωστή νομικό και ιστορικό, βραβευμένη βιογράφο του Χαρίλαου Τρικούπη. Πώς προέκυψε; «Το βιβλίο αυτό γράφηκε μάλλον τυχαία. Η πρώτη μου απόπειρα να γράψω λογοτεχνία έγινε όταν ήμουν γύρω στα 15. Με το όνειρο να γίνω η Ελληνίδα Αγκάθα Κρίστι, άρχισα να γράφω ένα αστυνομικό διήγημα με τίτλο “Εγκλημα στον στάβλο”, το οποίο όμως έμεινε ημιτελές. Αγνωστο γιατί, σταμάτησα στη μέση μιας λέξης. Ούτε καν μιας φράσης. Μιας λέξης. Ισως γιατί τότε μου χάρισε ο μπαμπάς μου μια φορητή γραφομηχανή. Αλλά φαίνεται ότι η τεχνολογία δεν με ενέπνευσε να συνεχίσω», λέει η Λύντια Τρίχα.
«Κατόπιν στράφηκα στην Ιστορία και δεν ξανασκέφθηκα ποτέ να γράψω, και πολύ περισσότερο να δημοσιεύσω, λογοτεχνικό κείμενο. Πόσο μάλλον αυτοβιογραφικό. Γιατί “Το σκυλάκι σας θέλει ψυχίατρο” είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφικό, όχι μόνο των σκύλων που το γράφουν, αλλά και δικό μου. Κάθε σκυλί μιλάει για τον εαυτό του, για τη ζωή του, όπως υποθέτω ότι την είδε, για τα συναισθήματά του, για τις σκέψεις και τις γνώσεις του. Μοιραία, όμως, μιλάει και για το αφεντικό του. Και συνδετικός κρίκος όλων αυτών των σκυλιών είναι το κοινό αφεντικό, εγώ δηλαδή, που μεγαλώνει μαζί τους…».
Τη ρωτώ τι έμαθε από τα τετράποδά της, όλα αυτά τα χρόνια, για τη ζωή, τον κόσμο και τον ίδιο της τον εαυτό. «Κατ’ αρχάς μου έμαθαν τι σημαίνει να έχεις την ευθύνη κάποιου πλάσματος τελείως ανυπεράσπιστου, που εξαρτάται πλήρως από εσένα, που σε εμπιστεύεται τυφλά. Είναι μέλη της οικογένειάς μου. Εμαθα ότι καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα πράγματα από όσα νομίζουμε – τις προθέσεις και τις επιθυμίες μας, αλλά όχι απαραιτήτως τα συναισθήματά μας. Οτι καταφέρνουν να μας γίνουν απαραίτητα και τελικά αποτελούν μέρος του εαυτού μας. Και ότι η ζωή χωρίς τετράποδο είναι μάλλον δύσκολη…».