Η Αργυρώ Πιπίνη σπούδασε πολιτικές επιστήμες και θέατρο. Γράφει, μεταφράζει, διασκευάζει παιδική, εφηβική και crossover λογοτεχνία και οργανώνει σεμινάρια δημιουργικής γραφής για ενηλίκους και παιδιά. Το βιβλίο της «Μελάκ, μόνος» (Καλειδοσκόπιο) τιμήθηκε με το Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο Εικονογραφημένου Βιβλίου. Τους επόμενους μήνες θα κυκλοφορήσουν το τρίτο βιβλίο της σειράς «Μικρά Γατικά» (Πατάκης) και το «Οταν ο ήλιος πάει για ύπνο» (εκδ. Μάρτης).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Εκεί που ζούμε» του Χρήστου Κυθρεώτη, το «Small in the city» του Σίντνεϊ Σμιθ, τo «Μέρες δίχως τέλος» του Μπάρι, το «Another Brooklyn» της Τζάκλιν Γούντσον και το «Ερως γλυκόπικρος» της Αν Κάρσον.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Η Εμμα Μποβαρί. Τι έρωτες, τι ξόδιασμα! Και η Πίπη Φακιδομύτη για την περιπετειώδη της ζωή.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τον Τζούλιαν Μπαρνς και τον Ιαν Μακ Γιούαν σε δείπνο για τρεις. Με τον Ιαν Ράνκιν θα πήγαινα σε μια παμπ για ποτό. Για ποτά, μάλλον. Με τη Μαργκερίτ Γιουρσενάρ θα έπαιρνα πρωινό. Και με τον Ρόαλντ Νταλ θα έκανα πικνίκ.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
«Οι δίκαιοι ανάμεσά μας ένιωσαν τύψεις, ντροπή, οδύνη για τα εγκλήματα που άλλοι έπραξαν και όχι οι ίδιοι, και αισθάνθηκαν πως, ό,τι είχε συμβεί δίπλα τους, παρουσία τους και εντός τους, ήταν αμετάκλητο. Δεν θα μπορούσε ποτέ να απομακρυνθεί· θα αποδείκνυε ότι ο άνθρωπος, το ανθρώπινο είδος, εμείς, ήμασταν εν δυνάμει ικανοί να δημιουργήσουμε έναν απέραντο τόπο οδύνης», γράφει ο Πρίμο Λέβι στο βιβλίο του «Αυτοί που βούλιαξαν και αυτοί που σώθηκαν».
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα πρώτη φορά;
Του Πρίμο Λέβι «Αν αυτό είναι ο άνθρωπος».
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Τη «Μαντάμ Μποβαρί» του Φλομπέρ, το «Αδριανού Απομνημονεύματα» της Γιουρσενάρ, το «Τζουντ, ο αφανής» του Χάρντι και την «Πίπη Φακιδομύτη» της Λίντγκρεν.
Στο «Καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη, καλοκαίρι» (Πατάκης), ένα από τα καινούργια βιβλία σας, δεν μιλάτε, φαντάζομαι, μόνο για την εναλλαγή των εποχών…
Διηγούμαι την ιστορία ενός σπιτιού. Είναι ένα βιβλίο για τον χρόνο που παρασύρει ανθρώπους και ζωές, ένα βιβλίο για τις δεύτερες ευκαιρίες.
Και μια ερώτηση με αφορμή το «Μελάκ, μόνος»: η πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα έχουν θέση στο παιδικό βιβλίο;
Τα παιδιά δεν μεγαλώνουν ξεκομμένα από την πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Ζουν σ’ έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς. Δεν τους λέμε κάτι για να το μάθουν, αλλά για να το επεξεργαστούν και να διατηρήσουν την πίστη τους στη ζωή.