Δεν διαβάζω συχνά βιβλία που έχουν σχέση με τη δουλειά μου. Συνήθως, για να ξεκουραστώ, προτιμώ ιστορίες που με ταξιδεύουν μακριά από τον χώρο του θεάτρου και τους ανθρώπους του. Είναι όμως αρκετός πια ο καιρός που αργούν τα θέατρα κι έτσι κατέφυγα στο βιβλίο.
«Για τη σκηνοθεσία», που μου είχε χαρίσει η συνάδελφος Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, ξεπερνώντας τις όποιες επιφυλάξεις που το όνομά του συγγραφέα του, Ελία Καζάν, μου είχε δημιουργήσει εξαιτίας της συνεργασίας του με την Επιτροπή Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων το 1952.
Το εκπληκτικό με το βιβλίο του Καζάν είναι ότι, ενώ το ίδιο είναι προσωπικό επικεντρώνοντας στην ιδιότητά του ως σκηνοθέτη, λόγω της ευρύτητάς του κατορθώνει να γίνεται ένα συλλογικό πόνημα που αφορά όλους: καλλιτέχνες, κυρίως σκηνοθέτες, ηθοποιούς και συγγραφείς, αλλά ακόμα και τους ίδιους τους θεατές.
Η πνευματική εργασία του ελληνικής καταγωγής Καζάν από το Γκρουπ Θίατερ ώς τις μεγάλες επιτυχίες του στο θέατρο και τον κινηματογράφο είναι το αντικείμενο μελέτης του εν λόγω βιβλίου, το οποίο κυκλοφόρησε μόλις πριν από δύο χρόνια από τις εκδόσεις Πατάκη σε μετάφραση Νίνας Μπούρη και πρόλογο του Μάρτιν Σκορσέζε, μέσα όμως από τα σημειωματάρια, τις επιστολές, τις συνεντεύξεις και την αυτοβιογραφία του ίδιου του δημιουργού.
Άλλωστε, η γνώση είναι πραγματική μόνο όταν μοιράζεται.
*Ο Μάνος Καρατζογιάννης είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης.