Η Κωνσταντίνα Κορρυβάντη γεννήθηκε το 1989 στην Αθήνα και σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες. Η πρώτη της ποιητική συλλογή «Μυθογονία» (εκδ. Μανδραγόρας) κυκλοφόρησε το 2015 και τιμήθηκε με το βραβείο Πολυδούρη του Δήμου Καλαμάτας και με το βραβείο Αθάνα της Ακαδημίας Αθηνών. Η δεύτερη, «Dyno: με τα ζάρια στον αέρα», κυκλοφόρησε το 2019 (εκδ. Πόλις). Κριτικά κείμενά της φιλοξενούνται στο ηλεκτρονικό περιοδικό «Ο Αναγνώστης», όπου κρατάει την τακτική στήλη «HerStory».
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Περί Αμαρτίας, Πάθους, Βλέμματος και άλλων τινών» της Τζίνας Πολίτη και το πρόσφατο βιβλίο ποίησης της Jane Hirshfield, «Ledger».
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ηρωίδα του D.H. Lawrence ή της Doris Lessing για τα εξαίσια αναλυτικά βάθη του γυναικείου ψυχισμού.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους ποιητές ή συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τον Ευριπίδη για την «αιώνια θητεία στο κάλλος» και τους Ted Hughes, Adrienne Rich και Carol Ann Duffy για τις νέες εκδοχές των μύθων.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Διαβάζοντας την «Εισαγωγή στη νεότερη ποίηση» του Ανδρέα Καραντώνη, βιβλίο του 1954, επιβεβαίωσα με λύπη τη διαχρονικά μειοψηφική θέση της ποίησης, ως προς την αναγνωστική απήχηση, παρά τις σπουδαίες τότε ποιητικές φωνές.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Τον «Πύργο του Ακροποτάμου» του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου.
Το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Επιστρέφω σταθερά στην «Υψικάμινο» του Ανδρέα Εμπειρίκου, στις «Ωδές στον Πρίγκιπα» του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου και στο «Μ’ ένα στεφάνι φως» της Τζένης Μαστοράκη.
Αν έπρεπε να προτείνετε για ανάγνωση ένα μόνο ποίημα από τη συλλογή «Dyno: Με τα ζάρια στον αέρα», ποιο θα ήταν και γιατί;
Θα ήταν η «Ιος». «Σ’ ένα μακρινό μέλλον/ όλοι οι κύκλοι είναι ομόκεντροι./ Κι εσύ φτιαγμένος/ για μεγάλα πράγματα./ Είναι βράδυ στον Σκάρκο,/ στην αρχαιότερη ρουλέτα του κόσμου / Κι αποφασίζεις/ να αναβάλεις την τύχη σου./ Θα μείνεις εδώ/ μ’ όλα σου τα ζάρια στον αέρα». Είναι το πιο έκκεντρο ποίημα του βιβλίου που έδωσε το δεύτερο μισό του τίτλου. Το πρώτο μισό, το dyno, είναι όρος της αναρρίχησης που λειτουργεί στο βιβλίο ως ψυχική κατάσταση και μεταφορά για την αδιάκοπη προσπάθεια, την καταπόνηση, το ρίσκο και την αβεβαιότητα στο προχώρημα της ζωής.
Ο ποιητής πρώτα ζει και μετά γράφει; Ή ονειρεύεται τη ζωή που δεν ζει γράφοντας;
Πιστεύω πως οι καλοί ποιητές δεν ονειρεύονται. Εχουν περάσει σε μία άλλη κλίμακα και οραματίζονται.
Σκέφτεστε να δοκιμάσετε τις δυνάμεις σας και στην πεζογραφία;
Οχι. Φλερτάρω, ωστόσο, με το κριτικό δοκίμιο. Κυρίως μέσα από το «HerStory», όπου γράφω για λογοτεχνικά βιβλία που συνδιαλέγονται με τη διαθεματικότητα και το φύλο ως τραύμα και κατασκευή.