Albanian Sodomy
Σκαιά γυναίκα,
καθισμένη στο περβάζι οκλαδόν,
μας ονειρεύτηκε, δεν της ξεφύγαμε.
Το ραδιόφωνο να παίζει
ένα ιριδίζον σήμα από μια αντένα
σκουριασμένη,
σκουριασμένη καθώς ήταν η ζωή της πλάι στον βιτσιόζο αντάρτη,
σκουριά πυρακτωμένη
που ’χε σχεδόν τυφλώσει τα παιδιά της που βγήκαν, ακατανόητα, όλα με μάτια ουράνιο τιρκουάζ
σαν από άλλη σπορά.
Εφηύρε επιμελώς τον μύθο μας,
επακριβώς,
σαν αστρολάβος ή γυροσκόπιο που ρίζει
και γυρίζει
τριγυρίζει
σε θερίζει
ώσπου η περιστροφική ορμή του
μετουσιώνεται. Σε σάρκα.
Για όλα έφταιγε εκείνο το ραδιόφωνο, λοιπόν,
η μπάσα, νωχελική φωνή που απλωνόταν στον μπαγιάτικο αμπελώνα,
κρασί στις αρτηρίες της,
κόκκινο, με γεύση μούρων, με άρωμα κέδρου, όξινο, μεταλλικό –
αληθινή λεπίδα,
ένα αιχμηρό πανόραμα της ζωής μας στην ακτή
καθώς φιλιόμαστε,
μεταγενέστεροι δεκαετίες,
τα χείλη μας να συλλαβίζουν το όνομα ενός άναρθρου φετίχ
που ίσως είχε
δυο αγοριών
το λευκό καμπαναριό της Αγίας
Παρασκευής
κι οι μαργαρώδεις μιναρέδες
του τζαμιού
όπως μπαίνουν το ένα μέσα στο άλλο μέσα στον ουρανό και σπέρνουν
ακατανόητα τιρκουάζ γονίδια.
*Ο Ενο Αγκόλλι γεννήθηκε στην Αλβανία το 1994 και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Εχει σπουδάσει φιλοσοφία στα Πανεπιστήμια του Σικάγου και του Κέμπριτζ και εκπονεί διδακτορική διατριβή στο ίδιο αντικείμενο στο Πανεπιστήμιο του Νοτρ Ντέιμ. Εχει εκδώσει την ποιητική συλλογή «Ποιητικό αίτιο» (εκδόσεις Εντευκτηρίου, 2015) για την οποία τιμήθηκε με το βραβείο Βαρβέρη, καθώς και ποιήματα σε λογοτεχνικά περιοδικά. Ζει στις ΗΠΑ.