Ο Θανάσης Δ. Σταμούλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978. Το πρώτο του βιβλίο, «Η σκιά στο δέντρο» (εκδ. Ποταμός), κυκλοφόρησε το 2016. Ακολούθησε η νουβέλα «Ab Ovo», το 2017. Το τρίτο του βιβλίο, «Η ηχώ των πουλιών», κυκλοφορεί επίσης από τις εκδόσεις Ποταμός.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Κουτσό» του Χούλιο Κορτάσαρ και το «Και με το φως του λύκου επανέρχονται» της Ζυράννας Ζατέλη.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο κ. Ζοσέ, ο μοναχικός γραφέας του Γενικού Ληξιαρχικού Μητρώου του Κράτους στο «Ολα τα ονόματα» του Ζοσέ Σαραμάγκου, γιατί, παρά τη διαρκή μάχη του με τη γραφειοκρατία και μη παρακάμπτοντας τις τραυματικές εμπειρίες του, βρήκε έναν δικό του τρόπο να υπάρχει μέσα στον κόσμο.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τη Χέρτα Μίλερ, την Τζένι Ερπενμπεκ, τον Ρομπέρτο Μπολάνιο, τον Μίλοραντ Πάβιτς και τον Βίνφριντ Γκέοργκ Ζέμπαλντ. Νομίζω ότι η «ταχυδακτυλουργική» αφηγηματική ικανότητά τους και το πάθος τους για τις ιστορίες και την Ιστορία θα απογείωναν το δείπνο.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Οτι ο πάγος έχει μνήμη. Οτι ο πάγος θυμάται δασικές πυρκαγιές και ανόδους της στάθμης των θαλασσών. Θυμάται τη χημική σύσταση του αέρα γύρω στην αρχή της τελευταίας Εποχής των Παγετώνων, πριν από 11.000 χρόνια. Θυμάται πόσες ημέρες έπεσε πάνω του λιακάδα ένα καλοκαίρι πριν από 50.000 χρόνια. Οτι ο πάγος έχει μνήμη και το χρώμα τούτης της μνήμης είναι μπλε («Υπογαία», Ρόμπερτ Μακφάρλαν).
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
«Ο ζοφερός οίκος» του Καρόλου Ντίκενς.
Το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
«Ο άγγελος της πείνας» της Χέρτα Μίλερ.
Το βιβλίο σας είναι η ιστορία μιας βίαιης μύησης στην ενηλικίωση, στα «δεδομένα» της ζωής;
Θα έλεγα ότι η «Ηχώ των πουλιών» είναι η ιστορία της αναζήτησης μιας ταυτότητας. Για αυτό δορυφορεί συνεχώς γύρω από το θέμα της μνήμης και της διαβρωτικής ικανότητας της λήθης, της μη υλικής κληρονομιάς και της υιικής συνείδησης. Αν τώρα μια τέτοια αναζήτηση μπορεί να σε μυήσει στα «δεδομένα της ζωής», δεν το ξέρω. Δεν θα μου έκανε εντύπωση πάντως αν τα κατάφερνε.
Πόσο λεπτή είναι η ισορροπία ανάμεσα σε ένα γιο και έναν πατέρα;
Αυτή η ισορροπία είναι ιδιαίτερα λεπτή. Μπορεί να σε απελευθερώσει ή να σε ποτίσει το πιο ύπουλο δηλητήριο.
Η αρρώστια του πατέρα αποκαλύπτει στον γιο τον βαθύτερο εαυτό του;
Κατά μία έννοια, ναι. Η εμφάνισή της είναι που ωθεί τον γιο να μιλήσει, να δράσει. Να συγκολλήσει τα θραύσματα του παρελθόντος και να μάθει ποιος είναι. Ή καλύτερα: τι είναι.