«Θανάσης Ανδ. Αντωνόπουλος- Πενήντα χρόνια δημοσιογραφικής και αγωνιστικής πορείας» λέγεται το βιβλίο που κυκλοφόρησε ο Ανδρέας Αντωνόπουλος, γιος του αείμνηστου δημοσιογράφου.Πρόκειται για μια αφιερωματική εργασία του υιού προς τον πατέρα- δάσκαλό του στην έρευνα και στη ζωή. Διδάκτορας Νεότερης και Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και επιστημονικός συνεργάτης του Ιστορικού Αρχείου, στις 332 σελίδες της αυτοέκδοσης παρουσιάζει ένα αναλυτικό βιογραφικό ιστορικό του δημοσιογράφου πατέρα του ως εισαγωγή στο απάνθισμα 88 διαχρονικών άρθρων του για την τραγωδία που ζούμε από την οικονομική κρίση.
Ο Θανάσης Αντωνόπουλος προερχόταν από μια … άλλη Ελλάδα:
Γεννήθηκε το 1942 στο χωριό Λαπαναγή Καλαβρύτων και ήταν παιδί πάμφτωχης αγροτικής οικογένειας. Λόγω έλλειψης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης υπέφερε μικρός τα πάνδεινα από πολιομυελίτιδα που δεν αντιμετωπίστηκε επαρκώς. Τελείωσε το Δ΄Γυμνάσιο Αρρένων Πατρών. Σπούδασε στην Πάντειο Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών και στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών απ΄ όπου αποφοίτησε το 1973. Παράλληλα με τις σπουδές του εργάστηκε στον Πανδέκτη- Διαρκή Κώδικα Νομοθεσίας και για ένα διάστημα χρημάτισε ιδιαίτερος γραμματέας του τότε υπουργού Βιομηχανίας Ιωάννη Ζίγδη.
Από το 1962 στη Σοσιαλιστική Λέσχη και στη Σοσιαλιστική Κίνηση Νέων υπεύθυνος της εφημερίδας Νέος Σοσιαλιστής συμμετέχοντας στην ίδρυση της Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Ένωσης.
Ξεκίνησε τα πρώτα του δημοσιογραφικά του βήματα στις εφημερίδες Ελευθερία, Ανένδοτος και Αθηναϊκή. Συμμετείχε ενεργά στα αντιδικτατορικά γεγονότα της Νομικής του 1972-73 και του Πολυτεχνείου το 1973 και συχνά έδινε πληροφορίες στην αντιχουντική εκπομπή της γερμανικού προγράμματος Ντόιτσε Βέλλε. Το 1971 παντρεύτηκε την Φωτεινή Μισαηλίδη, η οποία ένα χρόνο πριν είχε φυλακισθεί ως στέλεχος της Δημοκρατικής Άμυνας και με την οποία απέκτησαν ένα γιο. Από το 1970 έως το 1972 συνεργάσθηκε με τις εκδόσεις Διεθνής Επικαιρότητα. Μέσα σε μια ιδιαίτερα δύσκολη προσωπική οικονομική συγκυρία εργάσθηκε ως διορθωτής στην εβδομαδιαία αθλητική εφημερίδα Ομάδα, του Συγκροτήματος Λαμπράκη, στα περιοδικά Θησαυρός και Ταχυδρόμος, μετά επιμελητής στον εκδοτικό οργανισμό Νέα Σύνορα – Α. Λιβάνης. Εργαζόταν επίσης ως καθηγητής σε φροντιστήριο διδάσκοντας ιστορία, αρχαία ελληνικά και έκθεση, μέχρι το 1982.
Το Απρίλιο του 1975 προσλήφθηκε στην εφημερίδα Τα Νέα. Υπηρέτησε στο ελεύθερο ρεπορτάζ, στο πολιτιστικό, στο κοινοβουλευτικό, στο πολιτικό και έγινε αρχισυντάκτης με ξεχωριστές επιδόσεις στα ιστορικά και λογοτεχνικά αφιερώματα. Τακτικό μέλος της ΕΣΗΕΑ (Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών) και της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων. Το 1990 πήρε το Δημοσιογραφικό Βραβείο Μπότση. Από το 1993 κάλυπτε το ρεπορτάζ του υπουργείου Πολιτισμού στην αγγλόφωνη εφημερίδα Athens News. Στη δεκαετία του 1990 συνεργάσθηκε ως αρθρογράφος στις εφημερίδες της συμπρωτεύουσας Θεσσαλονίκη, Μακεδονία, Αγγελιοφόρος.
Το 1977 ίδρυσε την τοπική εφημερίδα Λαπαναϊτικά Νέα την οποία διηύθυνε μέχρι το 2000. Διετέλεσε αρχισυντάκτης στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων από το 1988 έως το 2008.
Μετά την συνταξιοδότησή του επιμελήθηκε την επανέκδοση των Απομνημονευμάτων των Αγωνιστών του ‘21 στην εφημερίδα Το Παρόν.
Εκεί που απογείωσε το αρθρογραφικό του ταλέντο ήταν στη στήλη Συναξαριστής με το ψευδώνυμο Δαμωνίδης. Κάθε Κυριακή μαστίγωνε το πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο με γλώσσα σκληρή . Ακόμη και αν διαφωνούσες με την απολυτότητά του, διαβάζοντας τα κείμενα χαιρόσουν τις γνώσεις, τις ιστορικές αναγωγές, τις παραστατικές παρατηρήσεις, τη γλωσσοπλαστική ικανότητα. Στα πύρινα δημοσιογραφικά λογοτεχνήματα ξεμπρόστιαζε «τις πολιτικές ηγεσίες του σωλήνα», «τις φαμίλιες που δούλωσαν τη χώρα στο ΔΝΤ», «τους κομματανθρώπους», «τη δημοσιογραφία των προθύμων», «τους αναπαραγωγούς της κοινοτοπίας στα δελτία των 8», «τους ανεπάγγελτους επαγγελματίες της πολιτικής», «τους επαγγελματίες συνδικαλιστές», «τους νομάρχες του Βερολίνου», «τους δογματικούς της αποεθνοποίησης».
Όσοι γνωρίσαμε τον Θανάση Αντωνόπουλο στο κοινοβουλευτικό και πολιτικό ρεπορτάζ μέναμε έκθαμβοι από τη φοβερή του μνήμη καθώς είχε απομνημονεύσει χιλιάδες σελίδες βιβλίων. Τα όνομά του ήταν ταυτόσημο με τη λέξη βιβλίο. Συζητώντας μαζί του μαθαίναμε. Και βλέπαμε έναν διανοούμενο της δημοσιογραφίας να δουλεύει με επιμονή νεοφώτιστου.
Ο μαχητικός δημοσιογράφος πέθανε από επιπλοκές λόγω διαβήτη στις 19 Δεκεμβρίου του 2012, αφήνοντας έτοιμες προς έκδοση πάνω από 30 δίτομες βιογραφίες ελλήνων πολιτικών ηγετών . Αυτός ο μικρόσωμος άνθρωπος υπήρξε ένας δυνατός γραφιάς της νεώτερης ελληνικής ιστορίας!
Η εν λόγω έκδοση συνιστά ένα διδακτικό εγχειρίδιο για νεώτερους (αλλά και παλαιότερους) δημοσιογράφους περί του τι σημαίνει αρθρογραφία «μετά λόγου γνώσεως».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ