Το «Φρέαρ» ή πώς ένα περιοδικό παράγει πολιτισμό

Το «Φρέαρ» ή πώς ένα περιοδικό παράγει πολιτισμό

2' 9" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το «Φρέαρ» με το νέο τεύχος του (αρ. 10, Ιανουάριος 2015) έρχεται να επιβεβαιώσει τρία πράγματα.

Πρώτον την ποιότητά του, που έχει πλέον, ωριμάσει και δίνει καρπούς. Δεύτερον, την πολυφωνία του και την εφευρετικότητά του ως προς την πρόταση νέων φωνών και κειμένων και τρίτον, την ιδιαίτερη προσωπικότητά του, που εν πολλοίς οφείλεται στον δημιουργό και εκδότη του, ποιητή Δημήτρη Αγγελή και την σφικτή, δυναμική συντακτική ομάδα που έχει συσπειρώσει.

Το «Φρέαρ» ως λογοτεχνικό περιοδικό που κυκλοφορεί με σταθερή περιοδικότητα, δείχνει ευρωστία παρότι σε όλους είναι γνωστό το μέγεθος του μόχθου που απαιτείται – και τι πείσμα και πόση αγάπη- για να εκδίδεις ένα περιοδικό με πνευματική ύλη αυτής της ποιότητας στην εποχή μας. Είναι μία πράξη πνευματικής ευεξίας με κοινωνική πρόταση.

Στο νέο τεύχος, με τη ζωγραφική του Χρόνη Μπότσογλου, αυτή τη φορά, περιλαμβάνονται δύο συνεντεύξεις, διόλου τυχαίες, ποίηση και πεζά. Ολα αυτά με μια αίσθηση πλούτου, ισορροπίας, ελευθερίας και ανεξιθρησκίας. Η μία συνέντευξη είναι με τον Σύρο ποιητή Αδωνι, που ζει στο Παρίσι (μονίμως υποψήφιος για το Νόμπελ Λογοτεχνίας), μία σημαντική φωνή που ενώνει νήματα από την Ανατολική Μεσόγειο προς τον πυρήνα της Ευρώπης με σοφία και στοχασμό συγγενείς προς την κλασική σκέψη αλλά και τα σύγχρονα ζητήματα. Τη συνέντευξη πήρε ο ποιητής Διονύσης Σκλήρης. Η άλλη συνέντευξη είναι με την σπουδαία Καναδέζα συγγραφέα Μάργκαρετ Ατγουντ (στην Ούρσουλα Φώσκολου), που υπερασπίζεται ιδιοσυγκρασιακά το δικό της συγγραφικό ύφος.

Αλλά είναι όλα αυτά τα μικρά και μεγαλύτερα που κάνουν ένα περιοδικό άξιο να ζει και χρήσιμο για σκέψη και τέρψη. Εντυπωσιάστηκα από την ποίηση του Ραφαέλ Γκιγιέν (που μετέφρασε ο Δημήτηρης Αγγελής), όπως και το βαθύ δοκίμιο του Γιάννη Κιουρτσάκη «Μελετώντας τον μεγάλο χρόνο». Θα μπορούσε πολλά να πει κανείς για την υπόλοιπη ύλη, όπως για την ελληνοσουηδική αλληλογραφία του Νίκου Καζαντζάκη (επιμέλεια Νίκος Μαθιουδάκης) ή για τις σελίδες ποίησης και τον δοκιμιακό λόγο.

Δεν είναι εκεί το θέμα. Γιατί, κάθε λογοτεχνικό ή πνευματικό περιοδικό, όσα απέμειναν σε έντυπη μορφή (ευτυχώς, αρκετά: Δέντρο, Ποιητική, Εντευκτήριο, Κουκούτσι, Οροπέδιο, Νέα Ευθύνη, κ.ά) επιτελεί μία πράξη πολιτισμού με κάθε του έκδοση. Κινητοποιεί, συσπειρώνει, δένει και προτείνει, ανανεώνει και αναδεύει ύλη, συνειρμούς, σκέψεις και στίχους. Είναι ένας τρόπος για να μιλήσει κανείς και να καταλάβει πολλά για μια κοινωνία. Για κάθε ένα από τα αναφερόμενα περιοδικά θα μπορούσε κανείς να προσφέρει αναλύσεις και κρίσεις. Αν το κάνω τώρα για το «Φρέαρ» είναι γιατί είναι σχετικά νέο περιοδικό, γεννήθηκε μέσα στην «κρίση», και ήδη, μας έχει γίνει απαραίτητο. Δεν απαιτείται μόνο ηρωισμός και όραμα. Απαιτείται πίστη, πειθαρχεία και σταθερότητα σε αρχές. Και αυτά όλα μου λείπουν. Το «Φρέαρ», τα περιοδικά λόγου, μας δίνουν μία επιβεβαίωση. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή