Ο Γιοσιχίρο Τατσούμι, ο σημαντικός Γιαπωνέζος δημιουργός manga, του οποίου οι δραματικές ιστορίες έγιναν η βάση για την ωρίμανση του ιαπωνικού κόμικς, που μέχρι πρότινος είχε κατά κύριο λόγο ένα ναΐφ χαρακτήρα, έφυγε από τη ζωή την περασμένη εβδομάδα. Ηταν 79 ετών.
Αρχικά, σε μεγάλο βαθμό τα manga στόχευαν σε παιδιά (αν και πολλοί ενήλικοι ήταν φανατικοί αναγνώστες) και υπήρχε ένας περιορισμός τόσο σε εικαστικό όσο και σε σεναριακό επίπεδο. Το στυλ τους αναγνωρίσιμο, σχεδόν απόλυτο: μεγάλα μάτια, μικρά στόματα, εντυπωσιακά χτενίσματα, υπερβολή. Ηταν εύπεπτα αναγνώσματα. Και αν ο Οσάμα Τεζούκα ήταν αυτός που, δανειζόμενος ευρωπαϊκές και αμερικανικές φόρμες αλλά διατηρώντας την ιδιαιτερότητα του ιαπωνικού στοιχείου, αναβίωσε με επικές ιστορίες το manga, προσφέροντάς το ως υψηλή αφηγηματική τέχνη με απεριόριστες δυνατότητες, ο Γιοσιχίρο Τατσούμι ήταν ο underground της υπόθεσης.
Ο Τατσούμι σχεδίαζε από παιδί και έφηβος άρχισε να δημοσιεύει. Από τα είκοσί του άρχισε να παράγει ιστορίες με πιο ενήλικες ανησυχίες, ως μέρος ενός κινήματος που προϋπήρχε από το αμερικανικό underground κόμικς της δεκαετίας του 1960 όπως εκφράστηκε από τους Robert Crumb και Art Spiegelman. Συχνά αποκαλούμενος πρωτοπόρος, ο Τατσούμι άνηκε σε μια ομάδα νέων συγγραφέων και εικονογράφων, οι οποίοι, από τα τέλη της δεκαετίας του 1950, δημιούργησαν ένα είδος manga –ο Τατσούμι το αποκαλούσε «gekiga», δραματικές εικόνες– που με ρεαλιστικό τρόπο πραγματευόταν θέματα όπως οι ανθρώπινες συμπεριφορές, οι σκοτεινές σκέψεις, η σκληρότητα της ζωής, οι σεξουαλικές νευρώσεις, η βία, ο θάνατος.
Οι ιστορίες του Τατσούμι με έναν πλάγιο τρόπο εξερευνούν τα αβάσταχτα ανθρώπινα συναισθήματα, την απώλεια και τη θλίψη, την οργή και την απόγνωση. Οι ήρωες του Τατσούμι είναι καταραμένοι, η μοίρα τούς κοροϊδεύει, τους φτάνει στα όρια, δεν αντέχουν. Ο ίδιος θα πει: «Αν και απλώς σχεδίαζα manga, ένιωθα ότι έπρεπε να είμαι ειλικρινής στη δουλειά μου. Με ενδιέφερε η μεσαία τάξη που με περιέβαλλε. Ηθελα να δημιουργήσω μικρά ανθρώπινα πορτρέτα στα manga μου. Οι επιρροές μου ήταν οι αστυνομικές αναφορές και διάφορα κοινωνικά θέματα στις εφημερίδες. Σπάνια διάβαζα manga».
Για καιρό, ο Γιοσιχίρο Τατσούμι παρέμενε άγνωστος στη Δύση, μέχρι που η εκδοτική Drawn and Quarterly από το 2005 άρχισε να βγάζει στα αγγλικά συλλογές με τις ιστορίες του. Τα «Good-Bye», «The Push Man» και «Abandon the Old Tokyo» εισάγουν τον αναγνώστη στον δραματικό μυθοπλαστικό κόσμο του δημιουργού.
Το μεγάλο του έργο, το αυτοβιογραφικό «A Drifting Life», ένα manga 856 σελίδων (που το 2011 μεταφέρθηκε ως anime στον κινηματογράφο), εξιστορεί τα νεαρά χρόνια του δημιουργού από το 1945 (όταν η χώρα του επλήγη από τις ατομικές βόμβες) έως το 1960, αφηγείται τις αγωνίες, τους προβληματισμούς του, το περιβάλλον και τα βιώματα που επηρέασαν τον χαρακτήρα του, το κυνήγι του ονείρου του να μοιάσει στο ίνδαλμά του, τον Οσάμα Τεζούκα.
Οταν ετοιμαζόταν η πρώτη του έκδοση στα αγγλικά και καθώς ήταν άγνωστος στις αγγλόφωνες χώρες, σε συνέντευξή του στον Adrian Tomine είχε αναφέρει: «Είμαι ένας νορμάλ άνθρωπος. Σας παρακαλώ, μην ερμηνεύετε αυτές τις ιστορίες ως αντιπροσωπευτικές για την προσωπικότητα του συγγραφέα».