Η Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953. Σπούδασε Νομικά και Φιλολογία και εργάστηκε, μέχρι τη συνταξιοδότησή της, ως καθηγήτρια στη δημόσια μέση εκπαίδευση. Εχει εκδώσει δώδεκα βιβλία ποίησης, ένα με πεζά κείμενα και ένα ανθολόγιο μεταφρασμένης αρχαίας ελληνικής λυρικής ποίησης. Ποίησή της έχει μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες. Της έχει απονεμηθεί το Κρατικό Βραβείο Ποίησης (2008). Τελευταίο της βιβλίο ποίησης «Το ελάχιστο ψωμί της συνείδησης», Μελάνι 2014 (Βραβείο Ποίησης του Αναγνώστη για το 2015).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Δεν τα έχω πλάι. Τα έχω πάνω στο κρεβάτι μου. Το μοιραζόμαστε. Στο κομοδίνο ακουμπώ όσα μου στέλνουν, μέχρι να τα διαβάσω.Το κρεβάτι μου, όμως, το μοιράζομαι μ’ αυτά που επιλέγω. Και κάνα δυο που δεν αποχωρίζομαι. Είναι αρκετά.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Μακάρι να ήμουν ακόμη τόσο νέα, ώστε να παθιάζομαι με λογοτεχνικές ηρωίδες… Εξέλιπε αυτή η αθωότητα. Πάντως, και παιδί που ήμουν, πιο πολύ θαύμαζα τους συγγραφείς παρά τους ήρωές τους. Ως τα δεκατέσσερα, π.χ., ήθελα τρελά να είμαι… η Πολυδούρη. Αργότερα αγάπησα –και διά βίου ζηλεύω– το λευκό φορεματάκι της Ντίκινσον.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με την ποιήτρια Παυλίνα Παμπούδη. Διαθέτει ιδιότυπο χιούμορ και μια σοφή παιδικότητα. Και δεν μου είναι μακρινή. Δεν τα αντέχω τα επίσημα δείπνα! Εξάλλου είμαι πολύ δειλή απέναντι σε αγνώστους και φοβάμαι πως τελικά θα έμενα νηστική.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Δεν θυμώνω με τα άτυχα βιβλία. Απογοητεύομαι. Τα παρατώ έπειτα από μερικές σελίδες. Η καλλιτεχνική αποτυχία έχει πάντα ένα μεγαλείο, είναι κάτι από Μοίρα. Κάποιοι θυμώνουν με τα κακά βιβλία, μα αυτά δεν αφορούν στην τέχνη, γιατί να τα βάζει κανείς με τους «μπεστ-σελερίστες»; Θα μπορούσε να τα βάλει και με τους υδραυλικούς.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
«Η σπηλιά με τα βεγγαλικά», της ποιήτριας Ζέφης Δαράκη. Τι εξαίσια ποιήτρια! Πόσο λίγο την έχουμε ανακαλύψει.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Τους «Αθλίους» του Βίκτωρος Ουγκώ. Το είχα διαβάσει στη μαγική εκείνη σειρά «Κλασικά Εικονογραφημένα», που κυκλοφορούσε όταν ήμουν παιδί. Οταν ο πατέρας μου έφερε το κανονικό βιβλίο στο σπίτι, τρόμαξα, δεν ήθελα να μου χαλάσει την ωραία μου εικόνα! Αργότερα συμπλήρωσα τις γνώσεις μου από τον κινηματογράφο…
Δυο λόγια για το τελευταίο σας ποιητικό βιβλίο;
Με «Το ελάχιστο ψωμί της συνείδησης» συμπληρώνονται πια σαράντα χρόνια από τότε που εξέδωσα το πρώτο μου βιβλίο ποίησης. Μου φαίνεται πως είναι αυτό που λέει ο τίτλος του: Ποίηση ως ελάχιστη θεραπεία της πείνας για νόημα. Μέσα μας και γύρω μας. Εχω την ελπίδα ότι είναι επίσης ποίηση οικονομική, «ελάχιστη», ως προς τα μέσα της. Δεν μπορώ πια τις μακρές εξομολογήσεις, τις περιγραφές, την ευφυΐα εργαστηρίου. Υποτάχτηκα στη συγκίνηση. Και θα δείξει…
Αγαπημένος ποιητής ή αγαπημένο ποίημα;
Ο Βαγιέχο, για την παντοδύναμη φαντασία, η Ντίκινσον, για την απίστευτη σκηνοθεσία. Ο Καβάφης για τη βαθύτατα πολιτική ματιά. Και τόσοι άλλοι.