Αμέτρητες πληροφορίες. Ενας βομβαρδισμός από εικόνες. Ενα χαοτικό περιβάλλον. Και μια τρέλα. Οσο κι αν ήμασταν προϊδεασμένοι για τον χαμό που μας περίμενε, αυτό που ζήσαμε στο New York Comic Con (όπου βρεθήκαμε μαζί με τον Γιάννη Κουρουμπακάλη από το Comicdom και τον νικητή του διαγωνισμού της Athens Comics Library Πάνο Παπαγεωργίου, ένα ταξίδι που έγινε με την υποστήριξη της αμερικανικής πρεσβείας) ήταν πρωτόγνωρο, μοναδικό.
Το Comic Con της Νέας Υόρκης είναι ένα από τα δύο μεγαλύτερα συνέδρια για το κόμικς της Αμερικής. Το άλλο πραγματοποιείται στη Δυτική Ακτή, στο Σαν Ντιέγκο, και μπορεί να έχει πλουσιότερη ιστορία –εκεί δίνονται και τα βραβεία Eisner (κάτι σαν τα Οσκαρ για κόμικς)–, ωστόσο το Comic Con της Νέας Υόρκης, που διεξάγεται από το 2006, έχει μια εξαιρετική δυναμική που πλέον τείνει να ξεπερνάει σε επισκεψιμότητα αυτό του Σαν Ντιέγκο. Γίνεται λόγος για περισσότερους από 150.000 επισκέπτες.
Φέτος πραγματοποιήθηκε από τις 8 έως τις 11 Οκτωβρίου στο τεράστιο Javits Center του Μανχάταν, στην περιοχή Hell’s Kitchen, όπου κατά τη Marvel κατοικοεδρεύει ο Daredevil. Ηταν εύκολο να βρεθείς εκεί, απλώς ακολουθούσες τους cosplayers.
Το Show Room είναι πραγματικά αχανές και γεμάτο εκθέματα. Συναντάμε τις δημοφιλείς εκδοτικές, ωστόσο βλέπουμε έναν μεγάλο αριθμό από μικρότερες και ανεξάρτητες εκδοτικές που αγνοούμε την ύπαρξή τους και που παρουσιάζουν αξιόλογες δουλειές. Ενα από τα όσα ειπώθηκαν στο συνέδριο είναι ότι με την Disney να κουμαντάρει το υλικό της Marvel και τη Warner Bros αυτό της DC (δύο εταιρείες ηγέτιδες στον χώρο της ψυχαγωγίας), με την προσοχή στραμμένη σε πρωτοκλασάτους ήρωες και με το να έχουν μείνει πολλοί δευτερεύοντες χαρακτήρες στον πάγο, έχει μείνει πολύς χώρος σε νέους ανεξάρτητους δημιουργούς να γράψουν και να σχεδιάσουν νέες ιστορίες. Στο Show Room συναντάμε, εκτός από αμερικανικά κόμικς, πολλά manga τα οποία έχουν εισβάλει για τα καλά στην αμερικανική κουλτούρα, αλλά ελάχιστα ευρωπαϊκά, με μία από τις εξαιρέσεις ο Κόρτο Μαλτέζε.
Η παραγωγή τίτλων είναι εκπληκτική. Υπάρχουν τα πάντα. Γίνεται ένα εκπληκτικό παζάρι από αντικείμενα και αξεσουάρ που σχετίζονται με τα κόμικς και την ποπ κουλτούρα γενικότερα: από τιράντες με το σήμα του Μπάτμαν μέχρι μπουρνούζι Τσουμπάκα, από ρεπλίκες του ραβδιού του Χάρι Πότερ μέχρι τη στολή του Κάπτεν Αμέρικα. Το Show Room είναι η χαρά του συλλέκτη.
Στο Artist Alley είναι παραταγμένα εκατοντάδες τραπεζάκια με καλλιτέχνες. Μπροστά από τους πιο δημοφιλείς ο κόσμος περιμένει σε ουρά, κρατώντας αντίτυπα, περιμένοντας μια υπογραφή, μια αφιέρωση, ένα σκιτσάκι. Για τους νέους καλλιτέχνες είναι μια μεγάλη ευκαιρία να εκθέσουν τη δουλειά τους σε κοινό που αντιστοιχεί σε γιγάντια συναυλία.
Ευελπιστούν να κάνουν γνωριμίες, να διευρύνουν τον κύκλο τους, να βρουν μια καλή συνεργασία.
Στο NYCC έχουν βρεθεί και Ελληνες δημιουργοί, που έχουν καταφέρει να περάσουν τα σύνορα και να κάνουν δουλειές για αμερικανικές εκδοτικές. Συναντήσαμε τους Γιάννη Ρουμπούλια και Μάνο Λαγουβάρδο, οι οποίοι σχεδιάζουν για την εταιρεία ARH Comix που φτιάχνει ως επί το πλείστον αγάλματα επικής φαντασίας και θέλει τα αγάλματα να συνοδεύονται από κόμικς ιστορίες για να αποκτήσουν προσωπικότητα.
Συναντήσαμε επίσης τον Ηλία Κυριαζή που πρόσφατα ολοκλήρωσε το «Secret Identities» για την Image και τον Μιχάλη Διαλυνά, ο οποίος μετά το «Woods» για την Boom! σχεδιάζει πλέον και «Teenage Mutant Ninja Turtles» για την IDW, και ίσως λόγω της δημοτικότητας των χελωνών, αλλά και του ότι έχουν ξεκινήσει διαδικασίες με την προοπτική να γίνει το «Woods» τηλεοπτική σειρά, διακρίνουμε μεγάλη κινητικότητα εκεί που κάθεται.
Στενή σύνδεση κόμικς και σειρών
Το NYCC εστιάζει και σε τηλεοπτικές σειρές, άλλωστε η σχέση κόμικς και τηλεοπτικής σειράς είναι ιδιαίτερα στενή – το κόμικς τροφοδοτεί διαρκώς με περιεχόμενο την τηλεόραση. Σχεδόν ό,τι νέο ετοιμάζεται για τη νέα τηλεοπτική σεζόν έχει ένα αντίστοιχο promo event ή κάποιο πάνελ, και ένα από αυτά που παρακολουθήσαμε ήταν για το αναμενόμενο «Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο» της Amazon. Μας είχε ήδη κινήσει την περιέργεια ο πιλότος, ωστόσο η συζήτηση για τη μεταφορά του μυθιστορήματος του Φίλιπ Κ. Ντικ σε τηλεταινία δημιούργησε έντονη προσμονή.
Τα πάνελ είναι πολλά, διαρκούν όλη μέρα και έχουν διαφορετικό χαρακτήρα. Κάποια φέρνουν διάσημους σχεδιαστές μπροστά στο κοινό τους, όπου πρέπει να στηθείς για ώρα στην ουρά για να μπορέσεις να παρευρεθείς – εκεί όπου εμφανίστηκε ο Scott Snyder, ένας εξαιρετικός σεναριογράφος κόμικς, δεν έπεφτε καρφίτσα, ενώ ανάλογη υποδοχή γνώρισε και ο Todd McFarlane, δημιουργός του Spawn. Κάποια πάνελ προωθούν νέες τηλεοπτικές σειρές, φέρνοντας ηθοποιούς και συντελεστές. Και υπάρχουν πολλά στα οποία γίνονται εκ βαθέων συζητήσεις για το κόμικς ως τέχνη, ως κοινωνικό φαινόμενο και ως επιχείρηση – νομικοί σύμβουλοι επισημαίνουν σε νέους δημιουργούς τι να προσέξουν στο πρώτο τους συμβόλαιο, αναλύεται η διαδικασία της αυτοέκδοσης, γίνεται συζήτηση για τη διαφορετικότητα στα κόμικς, φωτίζεται η κληρονομιά που άφησε πίσω του ο Will Eisner· η ατζέντα είναι ευρεία.
Και αυτό που δίνει ένα ζωηρό χρώμα στο NYCC είναι το cosplay, όπου οι επισκέπτες μεταμφιέζονται κυρίως ως χαρακτήρες κόμικς, βιντεοπαιχνιδιών ή ταινιών. Και πραγματικά είναι αμέτρητοι, είναι παντού, είναι σαν να το περίμεναν πώς και τι για να γίνουν σούπερ ήρωες ή ό,τι άλλο. Κάποιες αμφιέσεις είναι πρόχειρες, του τύπου «έριξα μια πρόχειρη κάπα πάνω μου και ήρθα», άλλες όμως είναι υπερπαραγωγές. Είδαμε οικογένεια με τον μπαμπά ντυμένο Σούπερμαν, τη μαμά Γουοντεργούμαν και τους γιους Μπάτμαν και Ρόμπιν, είδαμε ζευγάρια με τον άντρα Τζόκερ και τη γυναίκα Harley Quinn, είδαμε κι έναν τεράστιο Hulkbuster (περίπου τρία μέτρα ύψος), ο οποίος χαρακτηρίστηκε το πιο εντυπωσιακό cosplay του NYCC.
Και μαζί λοιπόν με τις εκδόσεις στα περίπτερα, στους πάγκους με τα κόμικς, τις εκθέσεις, τους καλλιτέχνες και τα πάνελ, έρχεται να προστεθεί και το πάθος του κόσμου, και η ατμόσφαιρα στο NYCC ξεπερνά κάθε φαντασία. Ποτέ δεν αμφιβάλλαμε ότι το κόμικς είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο για την κουλτούρα της Αμερικής. Αλλά μείναμε εντυπωσιασμένοι με τον τρόπο με τον οποίο το NYCC το διαχειρίζεται και το προβάλλει.
Για όσο ήμασταν στο Comic Con της Νέας Υόρκης νιώθαμε ότι είχαμε βρεθεί σε μιαν άλλη διάσταση, από την οποία επιστρέφουμε, αν όχι αλλαγμένοι, τουλάχιστον ενθουσιασμένοι.