Η Βίκυ Κλεφτογιάννη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Aσκρη Βοιωτίας. Σπούδασε Βιολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και συνέχισε με μεταπτυχιακή ειδίκευση και διδακτορική διατριβή σε θέματα περιβαλλοντικής διαχείρισης. Το πρώτο της διήγημα συμπεριλήφθηκε στη συλλογή «Θεσσαλονίκη 2012, Διαγωνισμός Διηγήματος», από τις εκδόσεις Ιανός. Το τελευταίο της βιβλίο, η συλλογή διηγημάτων «14 ζωές στη Σαλονίκη», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Κατά καιρούς, ανατρέχω σε βιβλία που έχω διαβάσει στο παρελθόν. Αυτή την περίοδο έχω στοιβάξει στο κομοδίνο τα τρία βιβλία των «Ακυβέρνητων πολιτειών» του Τσίρκα και -περίπου 20 έτη μετά- τα διαβάζω
ξανά, αποσπασματικά. Μόνιμα, υπάρχει δίπλα μου η «Αιολική γη» του Βενέζη, το πρώτο βιβλίο που αγάπησα ιδιαίτερα.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ισως μια από τις ηρωίδες του ημιτελούς «10» του Καραγάτση, για να ζούσα την ατμόσφαιρα αυτής της γειτονιάς του Πειραιά τη δεκαετία του ’50 με το συγκεκριμένο μωσαϊκό χαρακτήρων. Για παράδειγμα, η Δέσποινα, μια γυναίκα που κατόρθωσε να διατηρήσει την ακεραιότητά της -αλλά και να αναγεννηθεί- σε συνθήκες ταπεινωτικές.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με τον Αντον Τσέχοφ.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Δεν θυμώνω με ένα μέτριο ή κακό βιβλίο, απλά το αφήνω στη μέση.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Το «Γκιακ» του Δημ. Παπαμάρκου.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Μιας και αναφέρθηκα στις «Ακυβέρνητες πολιτείες», θα πω το «Αλεξανδρινό κουαρτέτο» του Ντάρελ.
Δυο λόγια για το τελευταίο σας βιβλίο;
Το βιβλίο «14 ζωές στη Σαλονίκη» γεννήθηκε από την ανάγκη να εκφραστώ με έναν δικό μου τρόπο για την πόλη που με επηρέασε σε μεγάλο βαθμό, έχοντας ζήσει εκεί 14 έτη, και που φυσικά αγαπώ πολύ. Προσπάθησα να αποτυπώσω τη Θεσσαλονίκη ψυχογραφώντας μερικά από τα διαφορετικά της πρόσωπα, μέσα από σύντομες ιστορίες ανθρώπων -και όχι μόνο- με σκηνικό χαρακτηριστικές γωνιές της πόλης.
Η Θεσσαλονίκη είναι όντως «ερωτική πόλη» ή νισάφι πια με αυτό το κλισέ;
Η Θεσσαλονίκη είναι σίγουρα μια πόλη με ξεχωριστή ταυτότητα και υποβλητική ατμόσφαιρα, τις οποίες αντλεί από την ιστορία της και τη γεωγραφική της θέση. Ο ερωτισμός, ωστόσο, σε κάθε περίπτωση αντλείται κυρίως από τους ανθρώπους, συνεπώς θα αφήσω τον χαρακτηρισμό «ερωτική πόλη» για όσους χρειάζονται απαραιτήτως ένα «περιτύλιγμα».
Εχετε fb, twitter; Εμπλουτίζουν ή διασπούν τη λογοτεχνική σας ενασχόληση;
Εχω fb τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Δεν νομίζω πως επηρεάζει ουσιαστικά τη λογοτεχνική μου ενασχόληση. Είναι ένα μέσο για να ενημερώνομαι για καινούργια βιβλία και εκδηλώσεις, να μοιράζομαι νέα που αφορούν το βιβλίο μου και να επικοινωνώ με φίλους – αν και προτιμώ και επιδιώκω το «διά ζώσης».