Γεννήθηκε στα Χανιά, σπούδασε οικονομικά, μελέτησε Ιστορία, είναι φανατικός της ανάγνωσης. Η ανάγνωση και η δημοσιογραφική έρευνα έφεραν τη γραφή. Ως δημοσιογράφο τον βρίσκουμε σήμερα στο πρωινό του Mega παρέα με τον Γ. Οικονομέα, τον ακούμε στο ένθετο «Μια σταγόνα ιστορία» στον ΒΗΜΑ FM, τον διαβάζουμε στην τελευταία σελίδα της εφημερίδας «Εθνος» και στο Protagon. Εχει γράψει επτά βιβλία. Το τρίτομο «Μια σταγόνα ιστορία» έχει πουλήσει περίπου 200.000 αντίτυπα. Το τελευταίο του βιβλίο είναι το «Γλυκειά μου Εμμανουέλα», από τις εκδόσεις Πατάκη. Ο συγγραφέας το χαρακτηρίζει «manual νεανικής επιβίωσης και αξιοπρέπειας». Η Εμμανουέλα είναι η κόρη του.
Ποια βιβλία έχεις αυτό τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σου;
Το εξαιρετικό «Η ύπουλος θωπεία» της Λένας Διβάνη. Την «Καβαφική Αλεξάνδρεια» του Edmund Keeley, βιβλίο του 1979. Κάτι περιπέτειες του επιθεωρητή Μονταλμπάνο και μια ντουζίνα από παλιά τεύχη Λούκυ Λουκ. Τουρλού-τουρλού.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα ήθελες να είσαι και γιατί;
Ο Αουρελιάνο Μπουενδία, στο «Εκατό χρόνια μοναξιάς» του Μαρκές. Ο κόσμος γι’ αυτόν ήταν ένα ζωντανό μαγικό πάρκο. Εζησε σαν να ονειρευόταν και ας κατέληξε δεμένος με αλυσίδα σ’ ένα δέντρο, να απαγγέλλει λατινικά. Οπως όλοι οι κατά συνθήκην «τρελοί».
Με ποιον συγγραφέα θα ήθελες να δειπνήσεις;
Με τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Εχοντας μπροστά μας δυο πιάτα γιουβέτσι και δυο νεροπότηρα με ρετσίνα. Αυτό ήταν συνήθως το δείπνο του κοσμοκαλόγερου.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σε συγκίνησε;
Με συγκίνησε πολύ το ξαναδιάβασμα του «Ζώντες και τεθνεώτες» του Παπαγιώργη, μετά την αναχώρησή του. Γελούσα και βούρκωνα παράλληλα, μυστήρια πράγματα…
Εκανες μπεστ σέλερ καταπιανόμενος με ζητήματα ιστορικά. Είναι μια κρυφή σου αγάπη η Ιστορία;
Καθόλου κρυφή, ολοφάνερη. Η Ιστορία είναι μια άλλη εκδοχή της μητέρας των επιστημών, της φιλοσοφίας. Είναι φιλοσοφία με παραδείγματα. Τη διάβαζα από μικρός, την ερωτεύτηκα όταν κατάλαβα πόσο τη μισούν οι Ελληνες. Ο νεοελληνικός φανατισμός για ένα φαντασιακό εθνικό μας παρελθόν θα ήταν αστείος εάν δεν ήταν επικίνδυνος. Είμεθα λαός ιστορικά αναλφάβητος, που αρνείται πεισματικά να μάθει ιστορική ανάγνωση και γραφή γιατί φοβάται.
Το νέο σου βιβλίο είναι εντελώς διαφορετικό. Και απευθύνεται στη νέα γενιά. Είναι συμβουλή, είναι ευχή, είναι ελπίδα;
Τα παιδιά των δεκαοκτώ ετών δεν γουστάρουν συμβουλές. Οι ελπίδες τους ανθούν σε χωράφια απάτητα για εμάς τους γονείς, οι ευχές τους ταξιδεύουν πέραν του δικού μας σύμπαντος. Ισως αποσώνει ώς τα μέρη τους ένας κάποιος λυγμός τρυφερότητάς μας, τίποτε άλλο. Το «Γλυκειά μου Εμμανουέλα» είναι πρωτίστως η διαχείριση των στερεότυπων πατρικών ενοχών μου. Τις μάζεψα εκεί μέσα για να τις εκλογικεύσω. Είναι, επίσης, ένας εύσχημος τρόπος για να πω στη γενιά της κόρης μου να μην κατηγορεί άλλο τη δική μου. Ο,τι μπορέσαμε κάναμε, γι’ αυτά ήμασταν ικανοί. Τώρα ήρθε η σειρά τους.
Τι σε κάνει να χαλαρώνεις, να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις;
Το τσιγάρο και το αλκοόλ, φυσικά. Ολα τα υπόλοιπα μαντζούνια είναι για γέλια.