Οι πιο καταραμένοι ρηματικοί χρόνοι είναι οι παρελθοντικοί. Εκείνοι που χρησιμοποιείς για να μιλήσεις για πρόσωπα αγαπημένα που έχασες, που εξορίζουν τους ακριβούς σου στο χθες, αφήνοντάς σε να διαχειριστείς το κενό που προκαλεί η απουσία τους. Κάθε αναφορά σε αόριστο, παρατατικό, υπερσυντέλικο είναι και ένας μικρός θάνατος, σημειώνει η δημοσιογράφος Τασούλα Επτακοίλη. Στο συγκινητικό ημερολόγιο που ξεκίνησε να γράφει λίγο μετά την απώλεια του συζύγου της, Κώστα Μοσχούδη, με τίτλο Το άλλο μου ολόκληρο, του απευθύνεται – τις περισσότερες φορές – στον ενεστώτα.
Του θυμίζει τις μικρές λεπτομέρειες που διάνθιζαν την κοινή τους ζωή, τον ταξιδεύει στα παιδικά του χρόνια στην Αλεξάνδρεια, στην ημέρα που την περίμενε γαμπρός σε μια εκκλησία του Πειραιά, μοιράζεται μαζί του, όπως έκανε πάντα, τις εντυπώσεις της από τα επαγγελματικά της ταξίδια, του εκμυστηρεύεται τις αναμετρήσεις της με τα αν και τις ματαιώσεις, καταμετρά σε έναν επώδυνο κατάλογο τους επιθετικούς προσδιορισμούς που περιγράφουν το χαμό του.
∆εν έχω αποφασίσει πώς λειτουργεί η μνήμη σε αυτές τις περιπτώσεις: αν είναι βαρίδι ή σύντροφος σε μια ανυπόφορη καθημερινότητα, αν βοηθάει να ραγίζεις με κάθε θύμηση μέχρι να βρει η ζωή μια σχισμή για να περάσει. Μάλλον και τα δύο ισχύουν. «Άλλοτε τρυφερή παρέα, άλλοτε αγκάθι που με τρυπάει και με ματώνει», όπως παρατηρεί η ίδια.
—Εκδόσεις Πατάκη