Ο Δημήτρης Μίγγας ζει στη Θεσσαλονίκη. Το 1995 εξέδωσε την ποιητική συλλογή «Αγκαλιάζεις τον άνθρωπο αν αγγίξεις τη θάλασσα» (εκδ. Εντευκτηρίου). Εχουν κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Πόλις τα βιβλία: «Των κεκοιμημένων» (διηγήματα, τιμήθηκε με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Πεζογράφου του περιοδικού «Διαβάζω») και «Σπάνια χιονίζει στα νησιά» (μεταφράστηκε στα ιταλικά). Επίσης, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο: «Της Σαλονίκης μοναχά…» (διηγήματα), καθώς και τα μυθιστορήματα «Στα ψέματα παίζαμε!» (μεταφράστηκε στα σερβικά), «Τηλέμαχου Οδύσσεια» (μεταφράστηκε στα σερβικά), «Πλωτά νησιά», και τον Οκτώβριο του 2015 το «Ερως ανίατος».
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Δεν μπορώ να διαβάσω στο κρεβάτι, αλλά συνεχώς πάνω στο γραφείο μου έχω τους τόμους των «Απάντων» του Μπόρχες. Τον διαβάζω για μία ακόμα φορά.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Δεν θα ήθελα να είμαι κάποιος ήρωας, έστω και λογοτεχνικός· ωστόσο, από όλους τους λογοτεχνικούς χαρακτήρες ξεχωρίζω τον Διαμαντή Αγάλλο από «Τα ρόδινα ακρογιάλια» του Παπαδιαμάντη. Με είχε εντυπωσιάσει το γεγονός πως, όσον καιρό βρισκόταν στην ξενιτιά, περίπου 30 χρόνια, ξέχασε τα ρωμαίικα, την αρραβωνιαστικιά του, το νησί, δεν έβλεπε φαντάσματα ούτε ονειρευόταν. Μόλις όμως επέστρεψε στον τόπο του και άρχισε να μιλάει πάλι τη γλώσσα μας, ξανάρχισε να βλέπει
όνειρα.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Δεν νομίζω πως κάποιος συγγραφέας (δεν εξαιρώ τον εαυτό μου) είναι ο πιο κατάλληλος συνδαιτυμόνας. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε με τους συγγραφείς είναι να τους διαβάζουμε.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Δεν θυμώνω ποτέ με βιβλία. Ακόμα και τα άτυχα έχουν κάτι να σε διδάξουν.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Η συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Η δρακοντιά» (Μελάνι) του Στάθη Κοψαχείλη.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Προσπάθησα στο παρελθόν αρκετές φορές να διαβάσω τον «Οδυσσέα» του Τζόις δίχως επιτυχία και δίσταζα να το ομολογήσω. Οταν όμως καταπιάστηκα με το γράψιμο και γέμισα απορίες και ερωτηματικά, κατάφερα να το τελειώσω και να βοηθηθώ και να τον εκτιμήσω.
Είναι όντως ο «έρως ανίατος»;
Ο έρωτας για τη γραφή φαίνεται πως για κάποιους είναι πραγματικά ανίατος.
Σώμα, φθορά, επιθυμία και γράψιμο: πού συναντιούνται, πού χωρίζουν;
Στη λαχτάρα να ζήσεις και να ρουφήξεις τη ζωή, που είναι πεπερασμένη και ανεπανάληπτη.
Εχετε Facebook, Twitter; Εμπλουτίζουν ή διασπούν τη λογοτεχνική σας ενασχόληση;
Εχω Facebook. Ωστόσο, δεν είμαι φανατικός. Ρίχνω καμιά ματιά, όπως κάνω και με τις ειδήσεις των ηλεκτρονικών εφημερίδων, για να ενημερώνομαι.