Από τη μετεμφυλιακή Ελλάδα στον ελβετικό «παράδεισο» της δεκαετίας του ’50

Από τη μετεμφυλιακή Ελλάδα στον ελβετικό «παράδεισο» της δεκαετίας του ’50

1' 53" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Α​​​​υτό που μου λείπει από την Ελλάδα είναι ο ήλιος, η θάλασσα, τα αρχαία μνημεία, τα βραδάκια με παρέα, το φεγγάρι και το μουρμουρητό της θάλασσας. Δηλαδή ό,τι λείπει σε όλους μας».

Ο κύριος Δημήτρης Σαρησάββας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1939, την ίδια ημέρα με τη μητέρα του. Τον Απρίλιο του 1963 αποφάσισε να αναζητήσει την τύχη του στην Ελβετία.

Η επιλογή της Ελβετίας στηρίχθηκε σε φαινομενικά ασύνδετους, μεταξύ τους, λόγους. Στον πόλεμο, για παράδειγμα, έπαιρνε τα πακέτα που μοίραζε ο Ερυθρός Σταυρός από μια Ελβετίδα. Από μεγάλη σύμπτωση ο κ. Δ. Σαρησάββας έπεσε πάνω της τις πρώτες εβδομάδες της νέας του ζωής όταν προσπαθούσε να εξασφαλίσει άδεια παραμονής και εργασίας. Ενας δεύτερος λόγος ήταν η ελκυστική αφήγηση ενός δασκάλου του που είχε επιστρέψει από ένα ταξίδι στην Ελβετία ενθουσιασμένος. Και, τέλος, «από γινάτι», όπως γράφει, εξαιτίας του μεγάλου βαθμού δυσκολίας που σήμαινε το εγχείρημα της μόνιμης εγκατάστασης στη συγκεκριμένη χώρα.

Η μαρτυρία του κύριου Σαρησάββα είναι μία από τις πολλές που καταγράφονται στον τόμο «Ελληνες στη Ζυρίχη, πτυχές της ελληνικής παρουσίας από το 1950» (εκδόσεις Παρισιάνου Α.Ε.), η έκδοση του οποίου βασίστηκε σε μια αρχική ιδέα του κ. Ιωσήφ Λυντιρίδη, μέλους του διοικητικού συμβουλίου της Ελληνικής Κοινότητας Ζυρίχης. Τη συγγραφική ομάδα συμπλήρωσαν οι κ. Νικόλαος Λάββας, Κάτια Φώσκολου-Καρύδη και Χρήστος Χατζηκωνσταντίνου (γενική επιμέλεια: Γιώργος Γκέκος).

Η σχετικά πρόσφατη έκδοση, αν και εξειδικευμένη θεματικά, προσφέρει μια νέα ματιά στο φαινόμενο της μετανάστευσης εντάσσοντας στην ελληνική βιβλιογραφία τη λιγότερο γνωστή περίπτωση της Ελβετίας.

Στατιστικά στοιχεία της χώρας καταγράφουν το 1950 λιγότερους από 1.000 Ελληνες. Δέκα χρόνια αργότερα, ο αριθμός αυτός υπερτετραπλασιάζεται (4.500) με τους έντονα αυξητικούς ρυθμούς να διατηρούνται και στην αρχή της δεκαετίας του ’70 (9.000 το 1970 και 10.700 το 1974). Με το τέλος της δικτατορίας και την πρώτη πετρελαϊκή κρίση ο αριθμός των Ελλήνων αρχίζει να μειώνεται. Σε αντίθεση, όμως, με τον κατά πολύ υψηλότερο μέσο όρο επαναπατρισμού ξένων εργατών άλλων εθνικοτήτων (35%) το αντίστοιχο ποσοστό για τους συμπατριώτες μας ήταν μόνο 12%. Το 1990 βρίσκει 8.300 Ελληνες υπηκόους στην Ελβετία και ακόμα λιγότερους (6.000) το 2000. Από το 2010 και μετά, παρατηρείται εκ νέου ανοδική κίνηση, γεγονός που οφείλεται στο ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης.

«Κάποτε πριν από πολλά χρόνια σκεπτόμουν τη μόνιμη επιστροφή στην πατρίδα μας», σημειώνει ο κ. Δ. Σαρησάββας. «Τώρα πλέον σε καμία περίπτωση».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή