Η Δήμητρα Μακρυνιώτη γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι καθηγήτρια Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα αφορούν, μεταξύ άλλων, τις κοινωνιολογικές προσεγγίσεις της παιδικής ηλικίας, του σώματος και του θανάτου. Η συλλογή διηγημάτων «Τάξε μου» είναι το πρώτο λογοτεχνικό της έργο.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Πόλεμος και πόλεμος» του Laszlo Krasznahorkai, το «Δέρμα» το Κούρτσιο Μαλαπάρτε και το «Πέρασμα» του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Εδώ, με μένα την ίδια δύσκολα τα βγάζω πέρα, πού να ταυτιστώ και με άλλους.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Θα έπινα ένα ποτό με τον Χέμινγουεϊ, θα μαγείρευα για τον Φιτζέραλντ, θα ήθελα να φάω έξω με τη Μάρω Δούκα. Εκείνοι όμως;
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Το βιβλίο που δεν μπόρεσα να τελειώσω.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
«Το βάρος της πεταλούδας» του Erri de Luca και το «Γκιακ» του Δημοσθένη Παπαμάρκου.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Αρκετά. Αλλά ελπίζω ότι κάποτε θα καταφέρω να τα διαβάσω.
Από την κοινωνική και πολιτική θεωρία στην πεζογραφία. Αλμα ή απλή μετακίνηση;
Απλή μετακίνηση, θα έλεγα, που ίσως να κρύβει και ένα άλμα. Πάντως, οι θεματικές παραμένουν οι ίδιες: παιδικές ηλικίες, ζωές στο περιθώριο ή στο μεταίχμιο, σώματα σε απορία και σε αναζήτηση, το κουβάρι των διαπροσωπικών σχέσεων, οι ξένοι γύρω μας και ο ξένος μέσα μας. Αυτό που αλλάζει είναι η οπτική.
«Τάξε μου». Υπάρχει κάτι πιο εσωτερικό που να ενώνει αυτά τα διηγήματα;
Ισως οι προτροπές και οι υποσχέσεις, συχνά ανομολόγητες, προς τον εαυτό μας και τους άλλους, τα μικρά παιχνίδια εξουσίας που διατρέχουν τις ανθρώπινες σχέσεις, τα απρόοπτα και τετριμμένα της καθημερινής ζωής, οι απρόσμενες συναντήσεις και οι προδιαγεγραμμένοι αποχωρισμοί.
Εχετε Facebook, Twitter, κ.λπ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Φοβάμαι ότι είμαι ακόμη έξω από αυτή την κουλτούρα. Μάλλον όχι για πολύ.