Γεννήθηκε στη Νέα Σμύρνη, στην Αθήνα. Σπούδασε νομική, δημοσιογραφία και θέατρο, ενώ από τα πρώτα της βήματα εργάζεται στον χώρο των οπτικοακουστικών παραγωγών. Εχει γράψει θεατρικά έργα για παιδιά και ενήλικες, ενώ το έργο της «Το σχοινάκι» ανέβηκε το 2017 στο Εθνικό Θέατρο. Το μυθιστόρημά της «Κάμπινγκ – Τρία παιδιά και ένας σκύλος κατακτούν ένα νησί» κυκλοφόρησε το 2017 από τις εκδόσεις Πατάκη και απευθύνεται σε μικρά και «μεγάλα» παιδιά. Γράφει σενάρια για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Τα ταξίδια και η παραμονή της σε ξένες χώρες είναι συχνά το μοτίβο των έργων της.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Την «Τυφλόμυγα» της Σίρι Χούστβεντ και τη «Βρόμικη τριλογία της Αβάνας» του Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο κόμης Μόντε-Κρίστο του Αλέξανδρου Δουμά. Ο πιο μυστηριώδης, δίκαιος, σκληρός και, παράλληλα, αγνός χαρακτήρας που έχω διαβάσει ποτέ.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τον Ιούλιο Βερν, τον Οσκαρ Ουάιλντ, τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τη Βιρτζίνια Γουλφ, την Πηνελόπη Δέλτα, τον Ιαν Μακ Γιούαν, τον Σαμ Σέπαρντ, τον Ντέιβιντ Μάμετ, την Οριάνα Φαλάτσι, τη Μαργκερίτ Ντιράς, τον Σαίξπηρ, τον Λούις Κάρολ…
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα, χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Πέτυχα σε ένα αεροδρόμιο ένα βιβλίο που μιλάει για το «σύνδρομο του βατράχου που βράζει». Συσχετίζει το πώς ο καημένος ο βάτραχος βράζει ζωντανός σιγά σιγά, χωρίς να το αντιλαμβάνεται, επειδή έχει προσαρμοστεί στη ζέστη με τα δικά μας μειωμένα αντανακλαστικά στις συνθήκες που μας μαθαίνουν να προσαρμοζόμαστε…
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Το «Ομορφοι και Καταραμένοι» του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Τη «Μυστηριώδη Νήσο» του Ιουλίου Βερν, απ’ όπου εμπνεύστηκα και το «Κάμπινγκ».
Τι κατακτούν οι ήρωές σας στο Νησί του Κάμπινγκ;
Το να επιβιώσουν χωρίς τη βοήθεια κάποιου. Τη μεταξύ τους παραγωγική συνεργασία. Την υπέρβαση των φόβων τους. Την πραγματοποίηση ενός ονείρου, την κατάκτηση ενός νησιού και ενός καλοκαιριού. Δεν είναι λίγα…
Μυθιστόρημα για παιδιά ή για μεγάλους;
Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» είναι για μικρούς ή για μεγάλους;
Καταπιάνεστε με τη θεατρική γραφή, το μυθιστόρημα και το σενάριο. Πώς κάνετε τη διάκριση;
Κάθε είδος έχει τη δική του τεχνική, το δικό του κοινό και τρόπο επικοινωνίας. Είναι πρόκληση για κάποιον που γράφει, να προσαρμόσει τα εκφραστικά του εργαλεία και τον τρόπο που δομεί τη σκέψη του, ανάλογα με τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες του έργου του. Ολα αυτά, όμως, τα ενώνει κάτι κοινό: αφηγούμαι μια ιστορία.