«Τότε, ζω δεν σήμαινε θυμάμαι»

«Τότε, ζω δεν σήμαινε θυμάμαι»

2' 41" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

PACO IGNACIO TAIBO II

’68 ΜΕΞΙΚΟ

μτφρ: Κρίτων Ηλιόπουλος

εκδ. Αγρα

Οσοι αγαπάμε την αστυνομική λογοτεχνία ξέρουμε ότι ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ο Δεύτερος (γεν. 1949) είναι μια φυσιογνωμία αυτού του χώρου. Θα ήταν σωστότερο όμως να λέγαμε ότι ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο II –ή απλώς Τάιμπο II, για να διακρίνεται από τον συνονόματο πατέρα του– είναι μια φυσιογνωμία της χώρας του, ένας Ισπανομεξικανός συγγραφέας που, εκτός από ταλέντο, παιδεία, προσωπικότητα, χιούμορ και την αναμενόμενη παθιασμένη φωνή της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας, έχει έντονη κοινωνική συνείδηση. Για την ακρίβεια, ανδρώθηκε μέσα στους δρόμους και τα εργοστάσια της Πόλης του Μεξικού διδάσκοντας αναλφάβητους εργάτες και μιλώντας για ό,τι πίστευε και ό,τι έβλεπε γύρω του. Αυτός που ήταν ο γιος ενός καταξιωμένου δημοσιογράφου ο οποίος διέφυγε από την Ισπανία του Φράνκο, ο εγγονός ενός συγγραφέα που του δίδαξε ότι οι «συγγραφείς είναι η φωνή των μουγγών και το αυτί των κουφών», ο γόνος μιας «καταπληκτικής οικογένειας», όπως σημειώνει στον εξαιρετικό πρόλογό της η λογοτέχνις Ελένα Πονιατόφκσνα. Ή μήπως ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο συνέβησαν όλα αυτά στη ζωή του Τάιμπο II; «Αλλωστε είχε την τύχη να ανήκει στη γενιά του ’60», σχολιάζει η Πονιατόφσκα.

«Νομίζω πως ήταν λόγω της ανάγκης μου να γίνω ντόπιος», λέει ο ίδιος. «Εγώ ήμουν ένα παράξενο πλάσμα, ένας έφηβος που μιλούσε με το “θ”. Πάντα ένιωθα κάπως ξένος. Ηρθα στο Μεξικό από την Αστούριας στα εννιά μου χρόνια. Ενιωθα ότι το να ζω στο Μεξικό παραμένοντας Ισπανός ήταν σαν ένα κίβδηλο νόμισμα, σαν να έλειπε κάτι. Και η πολιτική της Αριστεράς με κάλεσε να δεθώ με τη χώρα». Αυτό δεν είναι το μόνον πράγμα που λέει για τον εαυτό του ο συγγραφέας του βιβλίου «’68», που στο Μεξικό εκδόθηκε το 1991 αλλά στη χώρα μας κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα. Πρόκειται για ένα απολύτως αυτοβιογραφικό κείμενο, ένα χρονικό των μηνών που προηγήθηκαν από τη σφαγή εκατοντάδων φοιτητών στην πλατεία της συνοικίας Τλατελόλκο από τον στρατό και την αστυνομία. Ενα κίνημα-φάντασμα στο τέλος μιας επαναστατικής δεκαετίας, που στο Μεξικό ονομάζουν απλώς «El ’68», και σηματοδοτεί την πρώτη μεγάλη κινητοποίηση που αμφισβήτησε την αυταρχική εξουσία της κυβέρνησης του Γκουστάβο Ντίας Ορντάς, που βρισκόταν στην εξουσία σχεδόν 40 χρόνια.

Και ο Τάιμπο αυτόν τον τίτλο επέλεξε για το βιβλίο του, «τίποτε μεγαλύτερο, τίποτε μικρότερο. Φαινόταν να υπονοεί αρκετά», λέει. Αυτό το μικρό βιβλίο διαβάζεται απνευστί και διαθέτει σπάνια δύναμη. Ο συγγραφέας του δεν περιγράφει απλώς τα γεγονότα ενός πολιτικού κινήματος με σκοπό να μας διδάξει παγκόσμια ιστορία. Μέσω του ημερολογίου του, που βασίζεται σε σημειώσεις τις οποίες άρχισε να κρατά από δύο μήνες μετά το μακελειό, γράφει για τη νεότητα μιας γενιάς, για τους μύθους, τις ψευδαισθήσεις, τις νίκες και τις ήττες της. Και το κάνει με γενναιότητα και αυτοσαρκασμό, χωρίς ηρωική διάθεση, αλλά με μεγάλο σεβασμό στα όνειρα και στη μνήμη, ατομική και συλλογική. «Ομολογώ ότι νιώθω χρέος με μεγάλη αγάπη προς τους τέσσερις μήνες της τρέλας εκείνου του μαγικού έτους», γράφει. «Ομολογώ επίσης, με κάποιες δυσκολίες, με μεγάλη στεναχώρια, ότι το φάντασμα σιγά σιγά χάνει σε όγκο, σε όψη. Καταντάει ένας μύθος, μια συλλογή από πείσματα. … Μερικοί λένε ότι δεν βρίσκονταν εκεί, ότι ήταν κάποιοι άλλοι. Σ’ εμένα δεν πιάνουν τέτοιες μπούρδες. Ημασταν εμείς, αλλά ήμασταν διαφορετικοί. Τότε, ζω δεν σήμαινε θυμάμαι. Τότε ήταν πιο εύκολο το να ζεις».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή