O Αμερικανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος, Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ, ο οποίος μας ξάφνιασε ευχάριστα με το απολαυστικά αλλόκοτο, όσο και γνήσια τρομακτικό, «It Follows», επιστρέφει αυτή την εβδομάδα με μια επίσης παράξενη ταινία, που τεστάρει τη φαντασία μας, με τίτλο «Το μυστικό της ασημένιας λίμνης» (Under The Silver Lake). Αντί για το φιλμ τρόμου, αυτή τη φορά αντλεί έμπνευση από το κλασικό νουάρ, το οποίο παντρεύει με επιρροές από το μοναδικό σύμπαν του Ντέιβιντ Λιντς.
Πρωταγωνιστής της ταινίας που εκτυλίσσεται στο λαμπερό Λος Αντζελες, είναι ο Σαμ (Αντριου Γκάρφιλντ), ένας κατά τα φαινόμενα άεργος νεαρός άνδρας, ο οποίος περνά τον χρόνο του κατασκοπεύοντας με τα κιάλια τις γειτόνισσες, απογοητευμένος από κάποια περασμένη αγάπη. Κάπως έτσι γνωρίζει την Σάρα (Ράιλι Κίου), μια όμορφη όσο και μυστηριώδη κοπέλα, η οποία όμως ξαφνικά χάνεται από προσώπου γης. Αποφασισμένος να την εντοπίσει, ο Σαμ ξεκινά μια περιπετειώδη αναζήτηση, η οποία θα τον φέρει αντιμέτωπο με τη σουρεαλιστική πλευρά της «Πόλης των Αγγέλων».
Ο σουρεαλισμός είναι η λέξη-κλειδί για να χαρακτηρίσει κανείς το φιλμ του Μίτσελ, ο οποίος αφήνει κατά μέρους την ιδιαίτερη χρήση της κάμερας του «It Follows», για να μας συστήσει άλλα παράξενα, τα οποία συνδέονται, σχεδόν αποκλειστικά με την ποπ κουλτούρα των 90s: δίσκοι βινυλίου που περιέχουν μυστικά μηνύματα, χάρτες που κρύβονται σε συσκευασίες κορν φλέικς, υπαινιγμοί σε βιντεοπαιχνίδια και ένας υπέργηρος τύπος πίσω από το πιάνο, ο οποίος ισχυρίζεται πως έχει συνθέσει το «Smells Like Teen Spirit» των Νιρβάνα, μαζί περίπου με όλα τα δημοφιλή τραγούδια των τελευταίων 50 ετών.
Αμήχανες σεκάνς
Ολη αυτή η οργιαστική νοσταλγία βέβαια έχει και τα αρνητικά της, ειδικά όταν δεν γίνεται με μέτρο, καταλήγοντας σε ένα ανοικονόμητο σύνολο σχεδόν 2,5 ωρών. Αυτό περιλαμβάνει σίγουρα μερικές απολαυστικές σκηνές που σχολιάζουν ή και σατιρίζουν και την «παλαβή» κινηματογραφική βιομηχανία, όμως και αρκετές αμήχανες σεκάνς που απλώς περιπλέκουν αχρείαστα τα πράγματα.
Γενικώς, η νοσταλγική τάση κυρίως για τις δεκαετίες του 1970, 1980 και 1990, που κατακλύζει τα τελευταία χρόνια το αμερικανικό σινεμά και την τηλεόραση, είναι αξιαγάπητη μέχρι ενός βαθμού.
Η συγκεκριμένη, ομολογουμένως ενδιαφέρουσα, ταινία του Μίτσελ θα ήταν ίσως καλύτερη –και σίγουρα όχι ανέφικτη– αν ήταν τοποθετημένη στο παρόν. Θα είχε πιθανότατα γλιτώσει και από διάφορες αναφορές που παραφουσκώνουν το σενάριο και ζαλίζουν τον θεατή – με την αρνητική έννοια του όρου: στην ουσία, τον μπερδεύουν.
Σε κάποιες ταινίες, όπως π.χ. το περυσινό «Ready Player One» του Σπίλμπεργκ, η νοσταλγία λειτουργεί ιδανικά, διότι παντρεύεται και με τον φουτουρισμό. Από την άλλη, προφανώς και δεν είναι όλοι… Σπίλμπεργκ.
Το βαρόμετρο της εβδομάδας
Στο «Ενα όμορφο αγόρι» το εξαιρετικό ερμηνευτικό δίδυμο των Στιβ Καρέλ και Τιμοτέ Σαλαμέ (υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα) πρωταγωνιστεί ως πατέρας και γιος, στη μεταφορά μιας αληθινής ιστορίας στην οθόνη. Η ταινία βασίζεται στο διπλό χρονικό που συνέγραψαν οι Ντέιβιντ και Νικ Στεφ περιγράφοντας τον πολύχρονο αγώνα τους ενάντια στην εξάρτηση. Ο νεαρός Νικ, ευφυής αλλά και ευαίσθητος, βυθίζεται στον κόσμο των σκληρών ναρκωτικών, με τον πατέρα του να κάνει ό,τι μπορεί για να τον σώσει. Μέσα από προόδους και πισωγυρίσματα παρακολουθούμε τη συγκινητική, αν και συμβατικά απεικονισμένη, ιστορία τους.
Στο «Captain Marvel», η βραβευμένη με Οσκαρ Μπρι Λάρσον ντύνεται με στολή σούπερ ηρωίδας, μεγαλώνοντας το σχετικό σύμπαν της Marvel. Εδώ υποδύεται την Κάρεν-Μερβ, η οποία βρίσκεται μπλεγμένη στον διαπλανητικό πόλεμο μεταξύ δύο εξωγήινων φυλών, ενώ παράλληλα προσπαθεί να βρει λεπτομέρειες του χαμένου παρελθόντος της. Σε αυτό βέβαια περιλαμβάνεται και η απόκτηση των υπερδυνάμεών της.
Στο «Αδέλφια εξ αίματος» παρακολουθούμε ένα μαφιόζικο δράμα που θυμίζει αρκετά και το επιτυχημένο «Γόμμορα» του Ματέο Γκαρόνε. Ο Μίρκο και ο Μανόλο, δύο νεαροί κολλητοί φίλοι που ζουν σε κάποιο φτωχικό προάστιο της Ρώμης, χτυπούν και σκοτώνουν με το αυτοκίνητο έναν άνδρα. Από τύχη, ωστόσο, ο συγκεκριμένος αποδεικνύεται στόχος ντόπιων μαφιόζων, γεγονός που τους εξασφαλίζει τη θέση τους στην οργάνωση. Τα δύο παιδιά ενθουσιάζονται με τα χρήματα που τους προσφέρονται ουρανοκατέβατα αλλά και την αίσθηση της ισχύος, για να ανακαλύψουν όμως σύντομα και τη σκληρή πλευρά.