Η «αρσενική» εκδοχή της Μέριλ Στριπ (όσoν αφορά τη συχνότητα με την οποία βλέπουμε τα ονόματά τους στα κιτάπια των Όσκαρ), ο σταθερός εργάτης του Χόλιγουντ που άλλοι λατρεύουν να βλέπουν στη μεγάλη οθόνη κι άλλοι λατρεύουν να μισούν ως ανιαρό, ακίνδυνο, νερόβραστο ηθοποιό.
Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Τομ Χανκς αποτελεί μία φοβερά συνεπή φιγούρα του εμπορικού αμερικανικού κινηματογράφου που έχει χτίσει ένα brand name απόλυτα χαρακτηριστικό, παράλληλα με το οποίο, όμως, ο ηθοποιός δεν φοβάται και να τσαλακωθεί ή να κινηθεί σε λιγότερο γνώριμα μονοπάτια.
Μία φράση του ηθοποιού, με αφορμή ένα νέο βιβλίο που έχει προ των πυλών, έχει κάνει τον γύρο του διαδικτύου το τελευταίο 24ωρο. Ο Τομ Χανκς ισχυρίστηκε πως, μέσα σε όλες αυτές τις δεκαετίες, έχει κάνει «μόνο 4 αρκετά καλές ταινίες».
Ο Τομ Χανκς δεν ονόμασε, όμως, τις 4 αυτές ταινίες, έτσι, αναλάβαμε, ουσιαστικά, να το κάνουμε εμείς για αυτόν, επιλέγοντας τους 4 κορυφαίους ρόλους του.
4
«Άγρυπνος στο Σιάτλ» (Νόρα Έφρον, 1993)
To «An Affair to Remember» των 90s, το αντίπαλο δέος του «When Harry Met Sally», η πρώτη κινηματογραφική συνάντηση των Τομ Χανκς-Μεγκ Ράιαν πριν αυτή επαναληφθεί στο «Έχετε Μήνυμα στον Υπολογιστή σας», πέντε χρόνια μετά. Κολλήστε όποια «ρετσινιά» θέλετε στο «Άγρυπνος στο Σιάτλ» κι αυτό θα συνεχίσει να είναι μία υποδειγματική ρομαντική κομεντί που είναι αδύνατο να μη σας αφήσει με το χαμόγελο στα χείλη, είτε ταυτίζεστε είτε όχι με το ζευγάρι της ταινίας. Κι ο Τομ Χανκς κατάφερε να φέρει εις πέρας τον ρόλο του χωρίς να καταφύγει σε γλυκερές προσεγγίσεις.
3
«That Thing You Do!» (Τομ Χανκς, 1996)
Στην πρώτη από τις δύο ταινίες που έχει σκηνοθετήσει στην καριέρα του, ο Τομ Χανκς έγινε κυνηγός μουσικών ταλέντων και τελικά, μάνατζερ της φανταστικής μπάντας των Wonders (τη δεύτερη καλύτερη μπάντα που είδαμε στην οθόνη μετά τους Spinal Tap και κυριολεκτικά, δεν υπάρχει). Κι εδώ ο Χανκς, από αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής που σηκώνει λίγο-πολύ μια ολόκληρη ταινία πάνω του, όπως κάνει στις περισσότερες περιπτώσεις, κάθισε λίγο στην άκρη και έγινε ο ηθοποιός του εντυπωσιακού β’ ρόλου. Αυτός που ο (σχετικά) λίγος χρόνος του στην οθόνη μπορεί να είναι σαρωτικός. Πόσω μάλλον, όταν στην προκειμένη ανέλαβε έναν ρόλο «έξω από τα νερά του», αυτόν του «μίνι καρχαρία» της μουσικής βιομηχανίας.
2
«Ένας Υπέροχος Γείτονας» (Μαριέλ Χέλερ, 2019)
Η ιστορία είναι από μόνη της φοβερή: ο «μισάνθρωπος» δημοσιογράφος του «Esquire» Λόιντ Βέγκελ (Μάθιου Ρις) αναλαμβάνει να κάνει το προφίλ του Φρεντ Ρότζερς, ή απλά «Μίστερ Ρότζερς» για τα παιδιά της Αμερικής. Ο δεύτερος, που υποδύεται ο Τομ Χανκς, είναι μια σχεδόν άγια φιγούρα που μοιάζει γεννημένος ακριβώς γι’ αυτό που κάνει: μία παιδική εκπομπή, που λέει πολύ βαθιές αλήθειες, χωρίς να χάνει στιγμή την τρυφερότητά της. Η «σύγκρουση» θα δημιουργηθεί ανάμεσα στους δύο άντρες αλλά κυρίως στο εσωτερικό του Λόιντ που θα πάρει ένα καλό μάθημα ζωής από όλο αυτό. Αν δείτε έστω και λίγα λεπτά από το πώς ήταν ο πραγματικός «Μίστερ Ρότζερς» (στο πολύ καλό ντοκιμαντέρ «Won’t You Be My Neighbour?», καλή ώρα) θα υποκλιθείτε στον αβίαστο τρόπο με τον οποίο έφερε εις πέρας τον ρόλο ο Χανκς -και μετά, θα θέλετε να τον αγκαλιάσετε. Απαραίτητο αξεσουάρ κατά την προβολή ένα μεγάλο κουτί χαρτομάντηλα.
1
«Φιλαδέλφεια» (Τζόναθαν Ντεμ, 1993)
Είναι δύσκολο να κάνεις μία ταινία για το AIDS και να μην καταλήξεις στο διδακτισμό, αλλά και να υποδυθείς έναν γκέι άντρα που βλέπει τον HIV να τον εξαϋλώνει μέρα με τη μέρα χωρίς να γίνεις μελοδραματικός. Ο Τζόναθαν Ντεμ και ο Τομ Χανκς, αντίστοιχα, βγαίνουν από τα βαθιά αυτά νερά αλώβητοι. Ο Χανκς απέδωσε τον ρόλο με όλη την απαιτούμενη λεπτότητα και ψύχραιμη δραματικότητα που απαιτεί μία τέτοια δύσκολη πίστα και κατάφερε να κάνει την καλύτερη ερμηνεία γκέι άντρα από στρέιτ άντρα μετά από αυτήν του Γουίλιαμ Χερτ στο «Φιλί της Γυναίκας Αράχνης».