Τον Μάικλ Κίτον κυνηγά η σκιά του Μπάτμαν. Το 1989 και 1992 φορά την κάπα του Σκοτεινού Ιππότη, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του παλιού, καλού γοτθικού Τιμ Μπάρτον. Κι ο Μάικλ Κίτον γίνεται ο πιο παραμυθένιος άνθρωπος-νυχτερίδα, παρά τις γκρίνιες ότι είναι πολύ κωμικός για έναν τέτοιο ρόλο. Τον πλαισιώνουν μεγάλες ερμηνείες: ο Πιγκουίνος Ντάνι ντε Βίτο, η Κατγούμαν Μισέλ Φάιφερ και ο ανατριχιαστικός Τζακ Νίκολσον στον ρόλο του Τζόκερ (για να έχουμε τον διχασμό για το αν ήταν καλύτερος αυτός ή ο μετέπειτα πρόωρα χαμένος Χιθ Λέτζερ). Ο Μάικλ Κίτον είναι ο Μπάτμαν, και τώρα είναι και ο Birdman.
Στο βραβευμένο με Οσκαρ φιλμ του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου, ο Μάικλ Κίτον υποδύεται τον Ρίγκαν Τόμσον, έναν ηθοποιό που έγινε διάσημος στο κοινό παίζοντας τον σούπερ ήρωα Birdman. Μπορεί στο φιλμ ο άνθρωπος-πουλί να μην έχει συγκεκριμένη αναφορά σε κάποιο υπαρκτό κόμικ, ωστόσο η Marvel είχε προνοήσει να δημιουργήσει, το 1965, έναν χαρακτήρα με αυτό το όνομα, που πλαισίωσε τον χαρακτήρα Daredevil. Ο βίος του Birdman στα κόμικς έντυπα ήταν βραχύς και ασήμαντος, σε αντίθεση με αυτόν του Ιναρίτου, που γνώρισε φήμη. Φήμη από την οποία ο Ρίγκαν Τόμσον θέλει να ξεφύγει, θεωρώντας, πλέον στην ωριμότητά του, εκείνες τις ταινίες ανούσιες, φτηνές, καθόλου «κουλτουριάρικες». Θέλει να δοκιμαστεί σε κάτι ποιοτικό, να αποδείξει ότι είναι ικανός ηθοποιός και πασχίζει να ανεβάσει στο Μπρόντγουεϊ το «Για τι πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για αγάπη», το κλασικό διήγημα του Ρέιμοντ Κάρβερ. Ομως, τον κυνηγά η σκιά του Birdman. Και έχει ενδιαφέρον η αυτοβιογραφική χροιά του ρόλου του Μάικλ Κίτον: όπου Birdman βάλτε Μπάτμαν και η εξίσωση, ίσως, συνεχίσει να δουλεύει. Κι όσον αφορά τον Κάρβερ, πάλι η επιλογή δεν μοιάζει τυχαία. Οι χαρακτήρες των διηγημάτων του Αμερικανού συγγραφέα πολλές φορές τσακίζονται κυνηγώντας το όνειρό τους, καταστρέφονται από τις μανίες τους, κυνηγιούνται από το παρελθόν τους.
Ο Ρέιμοντ Κάρβερ γεννήθηκε στο Ορεγκον το 1938 και έφυγε νωρίς από τη ζωή, το 1988, από καρκίνο των πνευμόνων. Τα διηγήματα, όμως, που άφησε τον κατατάσσουν σ’ έναν από τους κορυφαίους λογοτέχνες της Αμερικής. Τα κείμενά του, δομημένα με τις πιο απλές λέξεις, εκφράσεις και συντάξεις, γραμμένα με απλότητα και αμεσότητα, αποτυπώνουν ήρωες καθημερινούς, κουρασμένους, παγιδευμένους από τα λάθη τους.
Ηρωες ανένταχτους, κοινωνικά απροσάρμοστους, ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που η πόρτα όμως δεν ανοίγει, γιατί κρύβει κάποιο ένοχο μυστικό. Ηρωες νευρωτικούς και εύθραυστους, που η προσπάθεια για μια «κανονική» ζωή τούς κούρασε, που εμπιστεύτηκαν λάθος ανθρώπους, που πληγώθηκαν, πληγές που δεν λένε να κλείσουν. Ηρωες που αναζητούν λίγη γαλήνη. Μια διέξοδο. Μια διέξοδο που συχνά είναι το ποτό. Ο ίδιος ο Κάρβερ είχε μεγάλο πρόβλημα με το ποτό, κατανάλωνε μεγάλες ποσότητες αλκοόλ (σταθερός σύντροφός του στα μεθύσια ο σε πολλά εφάμιλλός του Τζον Τσίβερ), μέχρι που αποτοξινώθηκε στους Ανώνυμους Αλκοολικούς και αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία, γράφοντας, δημοσιεύοντας και διδάσκοντας περί γραφής σε αμερικανικά πανεπιστήμια.
Η πιο γνωστή του συλλογή διηγημάτων του τιτλοφορείται από αυτό που θέλει να ανεβάσει ο Birdman στο φιλμ του Ιναρίτου: «Για τι πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για αγάπη». Στα ελληνικά κυκλοφόρησε το 1993, σε μετάφραση Γιώργου Τζώρτζη, από τις εκδόσεις «Απόπειρα» και σήμερα το βιβλίο θεωρείται εξαντλημένο. Κυκλοφορεί, όμως, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε μετάφραση του ιδίου, η αρχική εκδοχή αυτών των διηγημάτων με τον τίτλο «Αρχάριοι». Πρόκειται για τα ίδια διηγήματα προτού ο επιμελητής και μέντορας του Κάρβερ, ο Γκόρντον Λις, αναλάβει την επιμέλειά τους. Ο Λις, εμμένοντας στον μινιμαλισμό της φόρμας, «πετσόκοψε» και «χτένισε» τα διηγήματά αυτά, αφήνοντας έξω κοντά το 40% του όγκου τους, κρατώντας μια γραφή αιχμηρή και κοφτή και τονίζοντας με αυτόν τον τρόπο τα πιο δυνατά σημεία από τις σκηνές που περιγράφει ο Κάρβερ. Ομως, ακόμη και στη φλύαρη, προ επιμέλειας εκδοχή του, ο Κάρβερ γοητεύει με την ευθύτητα της πρόζας του. Ολα όσα δείχνει είναι ευδιάκριτα και ανθρώπινα. Και μέσα σε αυτόν τον σκληρό κόσμο που ξεδιπλώνει, αφήνει κάπου να φανεί λίγη ελπίδα. Ελπίδα πως μπορεί να φτιάξουν οι σχέσεις. Να σταματήσει να πληγώνει ο ένας τον άλλον. Λίγη γαλήνη μετά τη συναισθηματική τρικυμία. Ελπίδα σαν αυτή που αφήνει να εκπνεύσει στο κλείσιμό του το «Birdman».
