Ενας επίμονος πιανίστας στην κακοφωνία της πόλης

Ενας επίμονος πιανίστας στην κακοφωνία της πόλης

1' 42" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Πριν από λίγες ημέρες, στο Ιδρυμα Β&Μ Θεοχαράκη, βρισκόμουν ανάμεσα σε πολλούς ακόμη ακροατές, που είχαν προσέλθει για να ακούσουν άλλο ένα ρεσιτάλ πιάνου του Αρη Γραικούση. Το πρόγραμμα ήταν αφιερωμένο στα 170 χρόνια από τον θάνατο του Φρεντερίκ Σοπέν, η ηθοποιός Ανδρομάχη Δαυλού παρουσίασε με θεατρικό τρόπο τη ζωή του συνθέτη, και όλα θα έδειχναν απολύτως ομαλά και θετικά αν δεν ήταν ο ίδιος ο Αρης Γραικούσης αυτός που είναι. Τον παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια αυτόν τον τόσο ιδιαίτερο πιανίστα που δεν φοβάται να αναμετρηθεί με ένα ευρύτατο ρεπερτόριο από τον 18ο έως τον 20ό αιώνα, αγκαλιάζοντας ακόμη και τις περιοχές της οπερέτας, του τανγκό και του easy listening. Κάθε φορά είχα την ίδια αίσθηση, ενός μουσικού ταγμένου στη διάδοση της απόλαυσης μέσα από τη μουσική. Και το λέω αυτό γιατί λίγες είναι οι φορές που οι μουσικοί έχουν στον νου τους την ψυχική καλλιέργεια και την ευφορία των αισθήσεων όσων έρχονται να τους ακούσουν. Οταν, δηλαδή, αυτή η παράμετρος είναι προτεραιότητα και υπερσκελίζει την ανάγκη ενός ρεσιτάλ με απαιτήσεις βιρτουόζου που έχει πολλά να πει για τις ικανότητες του σολίστ αλλά λίγα για την κοινωνική αποστολή του. Γι’ αυτό διαπίστωσα με ικανοποίηση ότι στο πρόσφατο ρεσιτάλ με έργα Σοπέν του Αρη Γραικούση υπήρχε κόσμος που δεν έβρισκε θέση. Ηταν sold out (γι’ αυτό θα επαναληφθεί στις 20 Νοεμβρίου, πάλι στο Ιδρυμα Θεοχαράκη), καθώς η φήμη αυτής της μυσταγωγίας, που γεννιέται κάθε φορά, έχει πλέον διαδοθεί.

Το πρόγραμμα για τον Σοπέν ήταν πυκνότατο και πολύ απαιτητικό για τον σολίστ, αλλά βάλσαμο για το κοινό, καθώς είχαν συμπεριληφθεί έργα δύσκολα για μελέτη αλλά δημοφιλέστατα. Σε όσα ρεσιτάλ του Αρη Γραικούση έχω βρεθεί υπήρχε η ίδια κοινή αγωνία για την ψυχαγωγία του κοινού, για την αγωγή της ψυχής. Δημιουργείται μια πυκνή ατμόσφαιρα, νομίζεις πως θα κόψεις τον αέρα με μαχαίρι, και η μουσική φθάνει μέσα από μια σχεδόν σωματοποιημένη ερμηνεία. Εχω συχνά σκεφτεί πως υπάρχουν αυτές οι χαμηλόφωνες προσωπικότητες, με έργο σχεδόν ιεραποστολικό, που υπηρετούν τη μουσική χωρίς να προβάλλουν το εγώ. Είναι ένα ρήγμα σε όλα τα άχαρα που μας περιβάλλουν. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή