Στα 82 του χρόνια, ο Φρέντι Κόουλ ίσως παραείναι μεγάλος για να αναφερόμαστε σ’ αυτόν ως «ο μικρός αδελφός του Νατ Κινγκ Κόουλ», όμως αυτή είναι μία από τις ετικέτες που δεν είναι εύκολο να ξεκολλήσουν – δεν είναι λίγο να είσαι συγγενής και ομότεχνος μιας από τις σπουδαιότερες φωνές (ανεξαρτήτως μουσικού είδους) που ακούστηκαν στον 20ό αιώνα. Ο ίδιος ο τραγουδιστής είναι φυσικά απόλυτα συμφιλιωμένος με αυτό. Στη σύντομη επικοινωνία που είχαμε μαζί του αντιπαρήλθε με ευελιξία την ερώτηση αν έχει ευχηθεί ποτέ να είχε διαφορετικό επώνυμο, λέγοντας: «Καθόλου! Είμαι περήφανος για τον πατέρα μου».
Πέρα από τα ευφυολογήματα, ο Φρέντι Κόουλ είχε φροντίσει να αναμετρηθεί με τη βαριά σκιά του αδελφού του ήδη από το 1990, όταν ερμήνευσε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Νατ, σ’ ένα άλμπουμ με τον χαρακτηριστικό τίτλο «I’m not my brother, I’m me».
Εκεί φάνηκε αυτό που είναι πια γνωστό στην τζαζ κοινότητα: ότι, παρά τις ομοιότητες (οι κριτικοί θεωρούν πως αν ο Νατ Κινγκ Κόουλ δεν είχε χάσει τη μάχη με τον καρκίνο σε ηλικία 47 ετών, η φωνή του θα ήταν σήμερα σαν του Φρέντι), ο ετεροπροσδιορισμός του Φρέντι Κόουλ τον αδικεί σαν καλλιτέχνη με τη δική του φωνή και το δικό του στυλ στο πιάνο.
Η φωνή του έχει ένα γρέζι και ένα βάθος πολύ χαρακτηριστικά, ενώ το πιανιστικό του παίξιμο απέχει πολύ από το αέρινο στυλ του Νατ, φέρνοντας πολύ περισσότερα μπλουζ στοιχεία, αλλά και τις επιρροές μουσικών όπως ο Τζον Λιούις ή ο Οσκαρ Πίτερσον. Απόφοιτος του περίφημου Juilliard της Νέας Υόρκης, ο Φρέντι Κόουλ έβγαλε τον πρώτο του δίσκο το 1952 και παραμένει από τότε ένας ακούραστος εργάτης της τζαζ, παρά το ότι πέρασαν δεκαετίες μέχρι να τύχει της αναγνώρισης που αξίζει. «Κάλλιο αργά, παρά ποτέ», σχολιάζει ο ίδιος στωικά. «Ολοι περνούν δυσκολίες. Ο,τι ήμουν χθες, με έκανε αυτό που είμαι σήμερα».
Αυτό που είναι σήμερα δεν είναι λίγο: δουλεύοντας χρόνια με το ίδιο σχήμα (τον συνοδεύει ένα τρίο κιθάρα – κοντραμπάσο – τύμπανα), είναι ένας από τους τελευταίους μιας σχολής που ήταν κάποτε πολύ ακμαία στα τζαζ κλαμπ και τα ξενοδοχεία των αμερικανικών μεγαλουπόλεων, ένας κλασικός «lounge/ jazz/ cabaret» τραγουδιστής που είναι σε θέση να δημιουργήσει μοναδική ατμόσφαιρα στο ζεστό, παρεΐστικο κλίμα που δημιουργούν οι μικροί χώροι, στους οποίους ερμηνεύει τα κλασικά τραγούδια που συνθέτουν το περίφημο «great american songbook». Μέρη όπως το «Half Note», το οποίο επισκέπτεται ξανά, αυτήν την εβδομάδα. «Μου αρέσει η Αθήνα», τονίζει με ευγένεια. «Απολαμβάνω ιδιαίτερα να παίζω μπροστά σ’ ένα τόσο δεκτικό κοινό».
Και, φυσικά, ο ίδιος αρνείται κατηγορηματικά την ταμπέλα ενός από τους «τελευταίους». «Η τζαζ είναι ζωντανή και ακμαία», τονίζει. «Ολοι προσπαθούν να της βάλουν ταμπέλες, όμως η τζαζ είναι απλώς τζαζ». Ναι, αλλά τι είναι τζαζ; «Καλή μουσική», ξεκαθαρίζει, κλείνοντας τη συζήτηση με τον πιο αδιαπραγμάτευτο τρόπο.
To «Freddy Cole Quartet» εμφανίζεται από την Πέμπτη 20/3 μέχρι την Κυριακή 23/3 στο Half Note Jazz Club (Τριβωνιανού 17, Μετς, τηλ.: 210 9213310)