Τα φώτα χαμήλωσαν και στη σκηνή εμφανίστηκαν ομοιώματα της μπάντας. Φορούσαν μεγάλες μάσκες καρναβαλιού. Ζεστό χειροκρότημα. Ξεκίνησαν κάποιες νότες από το «Rebellion». Νομίσαμε ότι αυτοί είναι οι Arcade Fire, το συγκρότημα από το Μόντρεαλ του Καναδά για τους οποίους ταξιδέψαμε. Κάναμε λάθος. Οι πραγματικοί Arcade Fire εμφανίστηκαν αμέσως και έδιωξαν κακήν κακώς τα ψεύτικα ομοιώματα. «Ζητούμε συγγνώμη γι’ αυτό. Εξακολουθούν και το κάνουν. Ξέρουμε πως είναι ενοχλητικό», είπε ο Win Butler. Ξέφρενο χειροκρότημα και το ιλιγγιώδες ταξίδι μας ξεκινά με το «Normal Person». Ενα ταξίδι κάπου ανάμεσα στην Αϊτή και τη Νέα Υόρκη, στα Βουντού, τη φιέστα το καρναβαλιού και την ηλεκτρισμένη ντίσκο του James Murphy, παραγωγού του τελευταίου δίσκου του συγκροτήματος. Μια διαδρομή από το σκοτάδι στο φως, από τους νεκρούς του Αδη στους ζωντανούς της Γης.
Οι Arcade Fire περιοδεύουν στην Ευρώπη και τους συναντήσαμε στη Ρώμη, στο ιπποδρόμιο Cappanelle. Οι Ρωμαίοι που έσπευσαν πρέπει να ήταν κοντά στους 5.000. Αριθμός μικρός για το βεληνεκές της μπάντας, αλλά την προηγούμενη μέρα είχαν παίξει οι Rolling Stones και τις επόμενες θα έπαιζαν οι Black Keys και διάφοροι ακόμη.
Η σκηνή ήταν γεμάτη καθρέφτες, καθρέφτες υπήρχαν ενσωματωμένοι και στα μουσικά όργανα, καθρέφτιζε και το φόρεμα της μονίμως χαμογελαστής Régine Chassagne. Και όταν, δεύτερο μόλις κομμάτι, ακούστηκε το Reflektor, ιριδίσματα, αντανακλάσεις και χαρούμενες φωνές. Playlist άριστα δομημένο, κλιμακωτό προς τη μεγάλη κορύφωση. Η μπάντα συμπαγής, το show μια απόλαυση, να μην μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από τη σκηνή, όπου τα πάντα εναλλάσσονταν. Η παρουσία του συγκροτήματος δυναμική – χτυπώντας το τύμπανο ο Will Butler, αδερφός του Win, την ώρα του πραγματικού «Rebellion», χόρευε εκστατικά!
Ο μύθος της Ευρυδίκης
Από τη σκηνή ξεκινούσε ένας διάδρομος που έφτανε σε μια πολύ μικρότερη σκηνή στη μέση της αρένας. Ηταν εκεί που στο «Afterlife» ανέβηκε και λικνιζόταν ο Reflektor, μια ανθρωπόμορφη φιγούρα από καθρέπτες, τη στιγμή που Win Butler αναρωτιόταν «What happens next? ». Ηταν εκεί, σε αυτόν τον κάτω κόσμο, που βρέθηκε και η Régine Chassagne, τυλιγμένη με έναν λαμπερό μανδύα, και ως άλλη Ευρυδίκη, εντυπωσιακή και σαγηνευτική, τραγούδησε το «It’s Never Over (Oh Orpheus)». Πίσω της ένας δαίμονας της κόλασης, μια σκελέτινη φιγούρα προσπαθούσε να την κρατήσει για πάντα εκεί, παγιδευμένη, και απέναντι ο Ορφέας (Win Butler) να την καλεί στη σκηνή, πίσω στους ζωντανούς.
Ενας διάλογος ξετυλιγόταν μπροστά σου. «Hey, Eurydice!/Can you see me? /I will sing your name/Till you’re sick of me/Just wait until it’s over/Just wait until it’s through» (Εϊ, Ευρυδίκη/ Μπορείς να με δεις;/ Θα τραγουδήσω το όνομά σου/ Μέχρι να με σιχαθείς/ Απλώς περίμενε ώσπου να τελειώσει/ Απλώς περίμενε μέχρι να το πω όλο». Και η Ευρυδίκη να απαντά «It’s never Over» (ποτέ δεν τελειώνει) ξανά και ξανά, με πρόσωπο εκφραστικό, με φωνή γλυκιά και ονειρική. Κι εσύ να βλέπεις τον ελληνικό μύθο να διασκευάζεται, να γίνεται η έμπνευση ενός όμορφου τραγουδιού.
Η βασική ιδέα ενός μεγάλου δίσκου. Και να νιώθεις τυχερός που τους βλέπεις πάνω στο Reflektor, έναν δίσκο που παρουσιάστηκε σε όλο του το μεγαλείο. Αλλά υπήρχαν όλοι οι δίσκοι στο live. Και υπήρχε χειμαρρώδης ροή, κανένα κενό. Και έδειχνε και η μπάντα να το απολαμβάνει. Επαιζαν χωρίς σταματημό, χωρίς διάλειμμα, έπαιζαν με ενθουσιασμό, παρά την εξουθενωτική, αν αναλογιστεί κανείς τους σταθμούς της, περιοδεία. Κάθε κομμάτι αλληλεπιδρούσε με το κοινό, κάθε κομμάτι είχε τον δικό του αντίκτυπο. Συνεχώς.
Συναισθηματικές εκρήξεις
Και φτάνουμε στο τέλος. Αναμένουμε το ανκόρ. Περιμένουμε τη διασκευή. Σε κάθε συναυλία δοκιμάζουν μια διασκευή. Ποια να είναι αυτή τη φορά; Αναρωτιόμασταν. Και τι αμήχανη στιγμή: ο Win Butler εμφανίστηκε φορώντας μια τεράστια μάσκα του Πάπα και έπαιξαν το εκκλησιαστικό «Pie Jesu». Οι Ιταλοί γέλασαν και χειροκρότησαν. Και ύστερα ήρθε η νύχτα –Here Comes the night time!– και κομφετί άρχισαν να εκτοξεύονται από κανόνια, κομφετί που μας τύλιξαν σαν ένα πολύχρωμο σύννεφο –Here Comes the night time!– και οι όμορφες ραγκάτσες όμορφα που χόρευαν –Here Comes the Night time!– και όλοι να χοροπηδούν, να πιάνονται, να αγκαλιάζονται, να χαμογελούν, να τραγουδούν με τα μάτια κλειστά. Συναισθηματικές εκρήξεις. Και μετά το «Keep the Car Running» που μας ταξίδεψε και τέλος με το «Wake Up», με το οποίο μας είπαν ένα δυνατό αντίο, ένα αντίο που ακόμη αντηχεί. Γαλήνη. Ανάσες.
Προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις τι είδες. Και να κυριαρχεί το αίσθημα ότι βρέθηκες στο κέντρο του μουσικού κυκλώνα (άλλωστε ήσουν στην πρώτη γραμμή, εκεί που όλα είναι πιο έντονα, σχεδόν τους άγγιζες), ότι είδες μία μπάντα που βρίσκεται στο απόγειό της, και που μπορεί ακόμη να εξελιχθεί. Και ότι, ευτυχώς ή δυστυχώς, την επόμενη φορά δεν θα είναι το ίδιο.
Το εισιτήριο κόστισε 45 ευρώ και η συναυλία διήρκεσε 90 λεπτά. Ο χώρος βρισκόταν λίγο έξω από τη Ρώμη και η πρόσβαση ήταν εύκολη. Η επιστροφή ήταν λίγο ζόρικη, αλλά μαθημένα τα βουνά από χιόνι, μαθημένοι οι συναυλιαζόμενοι από περπάτημα.