Ο Βρετανός συγγραφέας σερ Τέρι Πράτσετ, που έπασχε από τη νόσο Αλτσχάιμερ, έφυγε από τη ζωή την περασμένη εβδομάδα. Ηταν 66 ετών. Και πλέον το fantasy είναι πολύ πιο φτωχό, καθώς ο Τέρι Πράτσετ ήταν ένας από τους πιο αξιόλογους και ξεχωριστούς εκφραστές αυτού του λογοτεχνικού είδους. Και αυτό που χαρακτήριζε το μεγάλο έργο του –περισσότερα από 70 βιβλία– ήταν το χιούμορ, με το οποίο μαεστρικά πασπάλιζε κάθε σελίδα. Πραγματικά, οι μάγοι του ήταν γκαφατζήδες και όταν αναλάμβαναν, η κατάσταση χειροτέρευε. Οι δε ιππότες δεν ήταν η επιτομή της γενναιότητας. Οι καταστάσεις που έμπλεκαν ήταν τραγέλαφος.
Γεννημένος το 1948, ο Πράτσετ άφησε στα δεκαεπτά του το σχολείο για να εργαστεί σε μια επαρχιακή εφημερίδα έξω από το Λονδίνο. Κάλυπτε μικροϋποθέσεις, μικροεγκλήματα που συνέβαιναν στη μικρή κοινωνία, ερχόταν σε επαφή με λογής ανθρώπους και αργότερα θα πει πως ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να ζητήσει κάποιος που ήθελε να γίνει συγγραφέας.
Ξεκίνησε να γράφει μικρές ιστορίες για την παιδική γωνιά της εφημερίδας (κάποιες από αυτές συγκεντρώθηκαν και εκδόθηκαν πρόσφατα στο «Dragons at Crumbling Castle») και αργότερα, το 1971, εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο για παιδιά με τίτλο «The Carpet People» («Χαλιμάντζαροι», εκδ. Πατάκη), όπου παρακολουθούμε τις περιπέτειες μιας φυλής δημιουργημένης από τη σκόνη –«εν αρχή ην η σκόνη»– που ζει ανάμεσα στις ίνες του χαλιού και φοβάται τη συντέλεια του κόσμου που θα είναι η ηλεκτρική σκούπα. Αίσθηση προκάλεσε το 1983 το βιβλίο του «The Colour of Magic» («Το χρώμα της μαγείας», εκδ. Παρά Πέντε), όπου πρωταγωνιστούσε ο διάσημος ήρωάς του Ανεμοβρόχης, ένας δειλός και κυνικός φοιτητής της σχολής μαγείας του Αθέατου Πανεπιστημίου, ο οποίος παραδόξως ήταν ανίκανος να κάνει κάποιο μαγικό. Από το «Χρώμα της μαγείας» κι έπειτα, ο Πράτσετ αφοσιώθηκε εξ ολοκλήρου στη γραφή.
Το «Χρώμα της μαγείας» ήταν το πρώτο βιβλίο της διάσημης σειράς Discworld, Δισκόκοσμος. Ο φανταστικός αυτός κόσμος είναι επίπεδος, κυκλικός, στηρίζεται στην πλάτη τεσσάρων ελεφάντων που πατούν σε μια τεράστια χελώνα, η οποία χελώνα ταξιδεύει αιώνια στο διάστημα… Ο Δισκόκοσμος ως προς τη μορφολογία και την πλασματολογία μοιάζει σε πολλά με τους κόσμους των Τόλκιν και Ούρσουλας λε Γκεν. Εκεί, σε ένα μεσαιωνικό σκηνικό, όπου οι διαφορές λύνονται με ξίφη και μαγικά φίλτρα, θα συναντήσει κανείς ανθρώπους, ξωτικά, νάνους, ορκ, τρολ, δράκους, φαντάσματα και διάφορα ακόμη φανταστικά όντα, πολλά από τα οποία κατευθείαν από το μυαλό του Πράτσετ.
Οι περιπέτειες επικεντρώνονται σε δύσμορφους ιδιαίτερους χαρακτήρες, είναι ιστορίες μυστηρίου, πατούν συχνά στα μοτίβα της καλής αστυνομικής λογοτεχνίας και αφορούν εξιχνιάσεις εγκλημάτων. Υπάρχουν πάθη, ίντριγκες, σκοτεινά σημεία, και μια πλέρια ειρωνική διάθεση που ανατρέπει τα στερεότυπα της λογοτεχνίας του φανταστικού. Η γραφή του Πράτσετ εφάπτεται σε πολλά με το βρετανικό φλέγμα των Monty Pythons και με το παρωδιακό ύφος του Douglas Adams («Ο γύρος του Γαλαξία με οτοστόπ»). Η θεματολογία και οι αναφορές ποικίλλουν: Στο «Wyrd Sisters» («Οι Στρίγκλες», εκδ. Ψυχογιός) ο συγγραφέας παίζει με τον Μάκβεθ του Σαίξπηρ, στο «The Amazing Maurice and his Educated Rodents» («Ο εκπληκτικός Μόρις και τα σοφά τρωκτικά του», εκδ. Ψυχογιός) ξαναλέει το παραμύθι του Μαγεμένου Αυλού, και στο «Soul Music» oι κάτοικοι του Δίσκου εκστασιάζονται με τη ροκ μουσική με ανεξέλεγκτες συνέπειες. Η σειρά έφτασε κοντά τους σαράντα τίτλους, γνώρισε αμέτρητους φίλους, έγινε αξεσουάρ, μπλουζάκια, βιντεοπαιχνίδια και επιτραπέζια, και ο συγγραφέας τους, αυτός ο καλοσυνάτος κύριος με τα μεγάλα καπέλα, έχαιρε μεγάλης αναγνώρισης.
Ξέχειλα από φαντασία είναι και τα πλην του Δισκόκοσμου βιβλία του Πράτσετ. Ανάμεσα σε αυτά και το εξαιρετικό «Good Omens» (1990), μια ξεκαρδιστική διασκευή της Αποκάλυψης που έγραψε μαζί με τον συνάδελφο και καλό φίλο του Neil Gaiman. Στους ήρωες αυτού του βιβλίου είναι και ο Χάρος, ο Death, ο οποίος ανήκει και στους βασικούς χαρακτήρες του Discworld, ένας χαρακτήρας σκοτεινός, απρόσιτος αλλά και με ψήγματα ανθρωπιάς. Και ο Death την περασμένη εβδομάδα (μέσω κάποιου φαν) τουίταρε: «ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΣΕΡ ΤΕΡΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ». Συγγνώμη για τα κεφαλαία, αλλά αυτή ήταν η φωνή που του έδινε ο Πράτσετ, φωνή παγερή, ανατριχιαστική.