Ενάμιση αιώνα μετά την πρεμιέρα της στον «Φοίνικα» της Βενετίας (1853), η «Τραβιάτα» παραμένει μια από τις αγαπημένες όπερες. Από το ρεπερτόριο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής δεν έλειψε ουσιαστικά ποτέ και η αναβίωση στο Θέατρο Ολύμπια της σκηνοθεσίας του Νίκου Πετρόπουλου δόθηκε σε υπερπλήρη αίθουσα, από αγάπη για το έργο αλλά και από τη δικαίως υψηλή προσδοκία για την κοινή εμφάνιση δύο σπουδαίων Ελλήνων λυρικών καλλιτεχνών, της υψιφώνου Μυρτώς Παπαθανασίου και του βαρύτονου Δημήτρη Πλατανιά. Τους παρακολουθήσαμε τη δεύτερή τους βραδιά την Κυριακή 17 Μαΐου.
Από την πρώτη στιγμή, οι εξωστρεφείς κολορατούρες της Μυρτώς Παπαθανασίου (Βιολέτα) στην Α΄ πράξη παρέσυραν σε πραγματική ευφορία, με άνετες μουσικές φράσεις που μερικές φορές ακόμα και περίσσευαν σε διάρκεια, για να δώσουν στις επόμενες πράξεις τη θέση σε ένα τραγούδι δραματικό, απολύτως εκφραστικό ενός ρόλου στον οποίο έχει μουσικά και δραματικά εμβαθύνει σε βαθμό τελειότητας. Κατά την είσοδο του Δημήτρη Πλατανιά (Ζερμόν πατέρας) στη Β΄ πράξη η αίθουσα χωρίς υπερβολή κράτησε στιγμιαία την αναπνοή της· όλο και καλύτερος, εκτός από σπουδαία φωνή διαθέτει και αληθινό χάρισμα στη βαθιά ανθρώπινη απόδοση ρόλων ψυχολογικά σύνθετων από την αντιμετώπιση ηθικών διλημμάτων. Η συνέργειά τους υπήρξε μια ιστορική στιγμή του Ολύμπια. Πλάι τους ο τενόρος Αντώνης Κορωναίος (Αλφρέντο), κάτοχος καλής τεχνικής και με όμορφο ηχόχρωμα, με ελάχιστες δυσκολίες στην πολύ υψηλή περιοχή, έκανε μια πραγματικά άψογη εμφάνιση, και σίγουρα την καλύτερή του των τελευταίων ετών.
Η δεύτερη διανομή
Αλλά και οι ακροατές-θεατές της δεύτερης διανομής δεν έμειναν παραπονεμένοι, αφού απόλαυσαν τη Βιολέτα της 28χρονης Ιταλίδας σοπράνο Φραντσέσκα Ντότο. Την παρακολουθήσαμε το Σάββατο 16 Μαΐου και το μόνο που έλειπε από την ερμηνεία της ήταν η ωριμότητα που θα φέρει η εμπειρία. Μαζί της ο τενόρος Γιάννης Χριστόπουλος (Αλφρέντο) και ο βαρύτονος Διονύσης Σούρμπης (Ζερμόν πατέρας), και οι δύο με ερμηνείες μουσικά άρτιες, αλλά με σκηνική παρουσία ανεξήγητα συγκρατημένη.
Η παραγωγή παραμένει στο ρεπερτόριο από τον Δεκέμβριο του 2001 και οφείλεται συνολικά στον Νίκο Πετρόπουλο. Τα σκηνικά του αναδημιούργησαν με τον πιο λαμπρό τρόπο τη νεόπλουτη χλιδή του άκαρδου «κόσμου». Κομψά επίσης τα ενδύματα εποχής και λειτουργικοί οι φωτισμοί. Η σκηνοθετική προσέγγιση άφησε χώρο στους τραγουδιστές και για την προσωπική τους έκφραση: το επιτατικό χτύπημα του χεριού στο πάτωμα από την καταρρεύσασα Βιολέτα στην Γ΄ πράξη, όταν φωνάζει «θέλω ακόμα να ζήσω», είναι μια κίνηση που η Μυρτώ Παπαθανασίου έχει επαναλάβει διεθνώς σε αρκετές διαφορετικές παραγωγές τα τελευταία χρόνια και μπορεί ίσως να κατοχυρωθεί ως η δική της συνεισφορά στην θεατρική απόδοση του ρόλου.
Οι πρωταγωνιστές πλαισιώθηκαν από Ελληνες μονωδούς που κατά μεγάλη πλειονότητα απέδωσαν πολύ ικανοποιητικά· ας μας επιτραπεί να επισημάνουμε την εξαιρετική Αγγελική Καθαρίου, Φλόρα Μπερβουά της πρώτης διανομής. Πολύ καλά αντεπεξήλθε επίσης η χορωδία (διεύθυνση Αγαθάγγελος Γεωργακάτος), επιτυχής ήταν η ισορροπημένη προσέγγιση του αρχιμουσικού Ηλία Βουδούρη, ενώ πολύ καλή ήταν και η ορχήστρα, με ειδική μνεία για τα έγχορδα που απέδωσαν τα περίφημα πρελούδια της Α΄ και Γ΄ πράξης με τη δέουσα διαφάνεια και ευαισθησία.