Κατά κάποιον τρόπο μεγαλώσαμε μαζί με την PJ Harvey, παράλληλα και ταυτόχρονα, και τελικά εκείνη η κίνηση που κάναμε στο δισκοπωλείο πριν από περίπου 25 χρόνια, όταν αγοράσαμε το «Dry», τον πρώτο της δίσκο, φαίνεται πως δικαιώθηκε, ακόμη κι αν υπήρξαν διαστήματα που στεκόμασταν κάπως αμέτοχοι όταν ακούγαμε τη μουσική της, ειδικά μετά την περίοδο του «Rid of Me» (1993), που ήταν ο απόλυτος δίσκος της αντίφασης· ωμός και απόκρυφος, στοχαστικός μα εφηβικός, σεξουαλικός, ασεξουαλικός, καθαρός και ρυπαρός, λες και είχαμε κάνει ένα γρήγορο ντους, ξεχνώντας να λουστούμε.
Η αλήθεια είναι, όμως, πως η PJ Harvey μεγάλωνε μυστικά, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, ενώ κόπιαζε προκειμένου να μας τραβήξει μακριά από την προσκόλληση που είχαμε στην πρώιμη δουλειά της, και νομίζω πως το πέτυχε, τη στιγμή που βγήκε κι έπαιξε μ’ ένα πιάνο στο «White Chalk» (2007), φορώντας ένα λευκό φόρεμα σαν ξερακιανή εκδοχή της Εμιλι Ντίκινσον, και βέβαια όταν ηχογράφησε το «Let England Shake» (2011), επειδή ήταν μια φορτισμένη πράξη υπό κλίμακα, η ανάπτυξη ενός μεγάλου σχεδίου (η πατρίδα, ο πόλεμος, ο φόνος, η δόξα, ο θάνατος) σε συνθήκες δωματίου, έχοντας ωστόσο εγκιβωτίσει μέσα στη μουσική της όλες τις όψεις των χρόνων που είχαν προηγηθεί: έτσι, αντίστοιχα, όταν ακούστηκε το «50ft Queenie» στην αθηναϊκή της συναυλία, δεν ήταν τόσο η τραχύτητα που είχε διατηρηθεί ανέπαφη από το παρελθόν, όσο το σημάδι του παρόντος που είχε προστεθεί πάνω στο τραγούδι – ο τρόμος της μέσης ηλικίας.
Η μοναχικότητα
Η μουσική της PJ Harvey δεν ήταν ποτέ αποκλειστικά τα τραγούδια που έγραφε, ήταν επίσης η μοναχικότητα που περιέβαλλε τη μουσική της, και την κουβαλούσε στους ώμους της σαν σακί, ένα σακί έτοιμο ν’ αδειάσει στο κεφάλι μας, και κυρίως στο δικό της, γι’ αυτό, μετά το τέλος της συναυλίας, δεν έπαψα να τη φαντάζομαι να επιστρέφει στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, να ξαπλώνει στο κρεβάτι, να χαλαρώνει και τα κόκαλά της να λύνονται για λίγο, εφόσον τα κόκαλά της έχουν το δικαίωμα να λυθούν.
Κάθε δίσκος της ανέδιδε πάντα τη διαπεραστική προσωπική της αγωνία να ξεφύγει από την προηγούμενη εικόνα της, την οποία η ίδια είχε κατασκευάσει, μέχρι να ετοιμάσει την επόμενη, με στόχο να ξεφύγει από την πρωταρχική εικόνα της, την εικόνα ενός κοριτσιού που είχε γεννηθεί κάπου στην επαρχία της Αγγλίας και ένιωθε άβολα με το σώμα του, και νομίζω πως το βράδυ της 7ης Ιουνίου στην πλατεία Νερού, στο Παλαιό Φάληρο, τα κατάφερε, γιατί μπροστά μας εμφανίστηκε μια ώριμη ομορφάσχημη γυναίκα, κι εκείνο το μικρό κορίτσι που είχε μέσα της, επιτέλους, έλαμψε.