ΡΟΚ
How Did We Get So Dark?
Royal Blood
Warner
Το πολύ ιδιαίτερο δίδυμο των Βρετανών Royal Blood επιστρέφει με το δεύτερο άλμπουμ του, το οποίο όχι μόνο διατηρεί την εκρηκτική τους ταυτότητα, αλλά και την ενισχύει με μουσικό βάθος και καθαρότητα που (λογικά) έλειπε από το ντεμπούτο τους. Ο ευρηματικός συνδυασμός μπάσου και ντραμς δίνει και πάλι τη χαρακτηριστική σκληράδα και τον όγκο στον ήχο, φτιάχνοντας ένα ροκ που ακούγεται μοντέρνο, διατηρώντας ωστόσο και την «πατίνα» του vintage – σε αυτό το αποτέλεσμα παίζει, βέβαια, ρόλο και η κορυφαία ποιότητα της παραγωγής. Ταυτόχρονα, η μπάντα δεν φοβάται να εξερευνήσει και πιο ποπ μονοπάτια όπως συμβαίνει στο «She’s Creeping» ή το πιο γκρουβάτο (και εξαιρετικό) «Ι only lie when I love you».
ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΧΑΡΜΠΗΣ
INDIE
FLEET FOXES
Crack-Up
Nonesuch
Το «Crack-Up» είναι ίσως ο πιο εφευρετικός δίσκος των Fleet Foxes. Ενας δίσκος σύνθετος και γοητευτικός μέσα από έναν διακριτικό λυρισμό. Το τρίτο άλμπουμ της indie folk μπάντας από το Seattle είναι ένα επίμονο ταξίδι αναζήτησης. Απαλές ονειρικές μελωδίες και επαναλαμβανόμενα μοτίβα δημιουργούν μια γνώριμη μελαγχολική ατμόσφαιρα, η οποία περιβάλλει όλο το πόνημα. Εκεί μέσα, μια ζεστή, οικεία φωνή που τραγουδά γλυκά, τραγουδά με ψυχή. Και στίχοι, άλλοι βατοί και κατανοητοί κι άλλοι αφηρημένοι και ποιητικοί. Εξι χρόνια μετά το «Helplessness Blues», οι Fleet Foxes επιστρέφουν ανανεώνοντας τον προσωπικό τους ήχο, προς κάτι καινούργιο και όμορφο.
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
ΚΛΑΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
Fauré
Music for cello & piano
A. Brantelid, B. Forsberg
Bis 2220
Η μουσική δωματίου Γάλλων συνθετών του 19ου αιώνα σκιάζεται συχνά από την υπερβολική προβολή της αντίστοιχης Γερμανών συναδέλφων τους. Οπως στην περίπτωση των έργων για τσέλο και πιάνο του Φορέ, πρόκειται συχνά για μουσική η οποία έχει ανάγκη από έξοχους ερμηνευτές, προκειμένου να αποκαλύψει τις αρετές της. Στη συγκεκριμένη νέα ηχογράφηση ο τσελίστας Αντρέας Μπράντελιντ και ο πιανίστας Μπενγκτ Φόρσμπεργκ δεν περιορίζονται στην απόδοση του μουσικού κειμένου. Εχοντας ασχοληθεί λεπτομερώς με την κάθε φράση, φωτίζουν τα έργα από μέσα με μεγάλη τρυφερότητα, τόσο τις δύο ποιητικές σονάτες όσο και τα συντομότερα κομμάτια. Ετσι, η πλαστικότητα που αποκτά η μουσική αναδεικνύεται στην ουσία της.
Ν. Α. ΔΟΝΤΑΣ
ELECTRONICA
FOREST SWORDS
Compassion
Ninja Tune, 2017
Δεν θα περίμενε λιγότερα ο ακροατής της ηλεκτρονικής από έναν μουσικό παραγωγό από το Λίβερπουλ. Ο Forest Swords, ο κατά κόσμον Matthew Barnes, ανήκει σ’ εκείνους που αισθάνονται καλά με τον σύγχρονο κόσμο, παρά το γεγονός ότι ενθουσιάζονται με τις νέες μορφές επικοινωνίας. Ο Forest Swords δεν είναι αισιόδοξος, αλλά δεν τον καταβάλλει η τρομοκρατία. Συμπάσχει, όπως λέει και ο τίτλος του δεύτερου άλμπουμ του, αλλά δεν εννοεί να σταματήσει να μας ωθεί στον χορό. Δεν ξέρω αν μπορείτε να χορέψετε λίγες ώρες πριν από την καταστροφή του κόσμου, αλλά ο συνδυασμός οργάνων του Matthew Barnes δικαιώνει τη σύγχρονη ηλεκτρονική, καθώς και την κλασική ηλεκτρονική μουσική. Ξεχωρίζω τα χορωδιακά του. Ωραία δουλειά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΗΝΑΚΗΣ
INDIE POP
SUFJAN STEVENS
Planetarium
4AD, 2017
Το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ, καρπός της συνεργασίας των Sufjan Stevens, Nico Muhly, Bryce Dessner και James McAlister, είναι αυτό που λέει ο τίτλος του: πλανητάριο. Είναι μια γαλήνια πραγματεία για το ηλιακό μας σύστημα. Οχι με τον τρόπο που θα περίμενε κανείς, ασφαλώς. Είναι, όμως, μια ωραία, ειδικά στα πιανιστικά κομμάτια του πολυ-μουσικού από το Ντιτρόιτ. Τα ανεβοκατεβάσματα της διάθεσης αλλά και της φωνής των κομματιών, τα γυρίσματα με τα πνευστά είναι πράγματι μια εμπειρία με το σύμπαν, έστω κι αν αυτό εγκλωβίζεται στην ατολμία του πρότζεκτ να ξεπεράσει την… Björk. Δοκιμάστε ακρόαση, ένα Σάββατο απόγευμα, ενώ όλοι είναι στη θάλασσα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΗΝΑΚΗΣ