Ακτινοβολούσε πάνω στη σκηνή της αίθουσας «Δημήτρης Μητρόπουλος» η Γαλλοδανέζα υψίφωνος Ελσα Ντράισι. Πάνε αρκετά χρόνια από τότε που ακούστηκε για τελευταία φορά στην Αθήνα φωνή τόσο υγιής, ηχηρή, λυρική αλλά εξίσου ικανή για σκούρες αποχρώσεις, ομοιογενής και γεμάτη σε όλη της την έκταση. Η νεαρή τραγουδίστρια έχει διακριθεί σε πλήθος σημαντικών διαγωνισμών και πρόσφατα συμμετείχε ως Μαργαρίτα στις «Σκηνές από τον Φάουστ του Γκαίτε» του Ρόμπερτ Σούμαν, έργο που επελέγη για την επαναλειτουργία της ανακαινισμένης Κρατικής Οπερας («Υπό τας Φιλύρας») του Βερολίνου. Στις 11 Οκτωβρίου εμφανίστηκε στην Αθήνα συνοδευόμενη από τον εξαιρετικό Ελληνα πιανίστα Κάρολο Ζουγανέλη.
Το πρόγραμμα της βραδιάς ήταν γεμάτο αντιθέσεις, οι οποίες ανέδειξαν διαφορετικές όψεις του πληθωρικού ταλέντου της Ντράισι. Ξεκίνησε με μία σελίδα γαλλικού μπαρόκ, την άρια της Φαίδρας από την Δ΄ Πράξη της όπερας «Ιππόλυτος και Αρικία» του Ζαν Φιλίπ Ραμό και ολοκληρώθηκε με την τελική σκηνή της Ιζόλδης, από τη σχετική όπερα του Ρίχαρντ Βάγκνερ, περνώντας από γαλλικά και γερμανικά τραγούδια του 19ου αιώνα, ένα απόσπασμα από αμερικανικό μιούζικαλ και τη διάσημη άρια της Σαπφούς από την ομότιτλη όπερα του Γκουνό. Σοσόν και Σούμπερτ, Φορέ και Μάλερ, Ραχμάνινοφ και Ζόντχαϊμ βρήκαν τη θέση τους σε διαδρομή γεμάτη εκπλήξεις. Στη συνέχεια, εκτός προγράμματος ακούστηκαν σελίδες των Βάιλ και Γκέρσουιν.
Οσο ετερόκλητες κι αν μοιάζουν στο χαρτί οι μουσικές αυτές επιλογές, στην πράξη είχαν επιλεγεί και οργανωθεί με έξυπνο τρόπο, ώστε η ατμόσφαιρα της μιας να παραδίδει με επιτυχία τη σκυτάλη στην επόμενη. Αυτό το οποίο πέτυχαν οι δύο μουσικοί ήταν να φωτιστούν οι συγγένειες ανάμεσα σε σελίδες που σε πρώτη ματιά μοιάζουν μεταξύ τους ξένες. Ιδανικό όργανο η εύπλαστη και εκφραστική φωνή της Ντράισι, η οποία σκούραινε ή φωτιζόταν, βάραινε ή αλάφραινε με απίστευτη άνεση από τη μία φράση στην επόμενη, προβάλλοντας με ανάγλυφο τρόπο κείμενο και μουσική δραματουργία. Κοινό στοιχείο σε όλες τις ερμηνείες ήταν η αισθαντική απόδοση της μουσικής, η θεατρικότητα αλλά και η σκηνική άνεση της τραγουδίστριας.
Αξίζει ένα σύντομο σχόλιο σχετικά με τη σύμπραξη του Κάρολου Ζουγανέλη, καθώς αυτή αποδείχτηκε πολύ περισσότερο από τυπική συνοδεία πιανίστα. Εκτός από το πρελούδιο στην όπερα «Τριστάνος και Ιζόλδη», που αποδόθηκε σε μεταγραφή, και τη δεξιοτεχνική τζαζίστικη συνεισφορά στο «Εχω ρυθμό» («I got rhythm») του Γκέρσουιν, ο πιανίστας συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάδειξη της ατμόσφαιρας και της ξεχωριστής μουσικής ταυτότητας κάθε σελίδας του προγράμματος.