«Woodstock», Portugal the Man
Οι περισσότεροι αναγνωρίζουν τον ήχο του στο «πιασάρικο» «Feel It Still», το οποίο παίζει σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, πολυκαταστήματα και διαφημίσεις αυτοκινήτων. Το συγκεκριμένο χιτ ωστόσο δεν είναι παρά ένα ψήγμα του «Woodstock», του εξαιρετικού άλμπουμ που μας έφεραν φέτος το καλοκαίρι οι Αμερικανοί Portugal the Man. Η μπάντα από το Ορεγκον με το περίεργο όνομα, δημιουργεί καλή ποπ (προσθέτοντας πολλά άλλα στοιχεία) κι αυτό είναι ολοφάνερο στον συγκεκριμένο δίσκο, ο οποίος κυλά δίχως αδυναμίες, με δέκα σχεδόν ισάξια κομμάτια και άψογη παραγωγή. Αν και προτείνεται η συνολική ακρόαση, για μια γρήγορη γεύση, ξεχωρίζουμε το εισαγωγικό «Number One», το σπιρτόζικο «Rich Friends», καθώς και τη συνεργασία, στο «Mr Lonely», με τον ράπερ Fatlip.
«American Dream», LCD Soundsystem
Επτά χρόνια είχαν να δώσουν καινούργιο άλμπουμ οι LCD Soundsystem, οι οποίοι μάλιστα το 2014 είχαν ανακοινώσει και τη διάλυση του σχήματος. Η επανένωσή τους, πάντως, φαίνεται πως δεν πήγε χαμένη, αφού ο πρώτος δίσκος αυτής της νέας εποχής είναι ίσως και ο καλύτερος μέχρι τώρα. Μπορεί εδώ να μην υπάρχουν η οργή και το αίσθημα του επείγοντος παλιότερων έργων, όμως είναι φανερό πως ο απόλυτος σταρ του σχήματος Τζέιμς Μέρφι βρίσκεται στην πιο μεστή φάση της μουσικής του δημιουργίας. Με ήχο σύγχρονο αλλά κατά διαστήματα και επικό, η electronica πατάει στέρεα πάνω στα ροκ μοτίβα, αποδίδοντας κομμάτια τα οποία εξελίσσονται ιδιοφυώς («How do you sleep») και άλλα, ικανά να προσεγγίζουν, για παράδειγμα, τη θνητότητα («Tonite») μέσα από το πιο ανέμελο electro φίλτρο.
«Villains», Queens of the Stone Age
Για μια ολόκληρη νέα γενιά μουσικών –και στην Ελλάδα– ο Τζος Χόμι είναι περίπου… θεός. Στην εποχή της R’n’B και της ηλεκτρονικής επέλασης, εκείνος και το desert/stoner rock του κρατούν ψηλά τη σημαία, διαμορφώνοντας μια, διεθνή μάλιστα, σκηνή. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, η μπάντα του, οι Queens of the Stone Age, είναι ίσως η πρώτη που «δικαιούται» να στρέψει το τιμόνι σε νέες κατευθύνσεις· εν προκειμένω προς ένα πιο χορευτικό/εύπεπτο μείγμα κατάλληλο για πιο ογκώδη συναυλιακά κοινά. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως το «Villains» υστερεί σημαντικά σε κάτι: οι κοφτερές μελωδίες αλλά και τα «βρώμικα» ξεσπάσματά του είναι εκεί, με κομμάτια όπως τα «Villains of Circumstance» και «Domesticated Animals» να υπενθυμίζουν πως, ανεξάρτητα από τις όποιες (νοητές) στροφές, ο δρόμος στην έρημο προχωρά πάντα ευθεία.
«Masseduction», St Vincent
Η Ανι Κλαρκ, πιο γνωστή με το καλλιτεχνικό St Vincent, επιστρέφει μετά το θριαμβευτικό ομώνυμο άλμπουμ, με άλλη μια δόση «αλήτικης» ποπ δημιουργίας. Αυτή τη φορά, βέβαια, η κιθαριστική μελωδικότητα έχει υποχωρήσει προς χάριν μιας πιο βαριάς μπασογραμμής και (πολλών) ηλεκτρονικών ενέσεων. Οπως υπονοεί και ο τίτλος του, το «Masseduction» αποτελεί τελικά μια συνολική επίθεση αποπλάνησης, με θαυμαστή ισορροπία: περιέχει εξίσου έτοιμα χιτ («New York»), σέξι επικλήσεις («Savior») και funky περιπλανήσεις («Los Ageless»), πάντα με εξομολογητική διάθεση, ενώ ξεχωρίζει και η ηχητική του ποικιλία. Το «Pills», μάλλον το πιο παράξενο από τα κομμάτια του δίσκου, ξεκινά σαν ποπ σάτιρα, για να μετασχηματιστεί σε μπαλάντα, με τη συνοδεία του Καμάσι Ουάσιγκτον στο σαξόφωνο.